หลังออกจากห้อง ฉันรีบกลับมาหาลูก ตาหนูยังดื่มนมอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับไปไหน ดูเหมือนว่าฉันจะหายไปแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ได้นานอย่างที่คิด
ฉันนั่งลงข้างลูก แล้วติดต่อหาแม่เพื่อสอบถามเรื่องราวว่าเกิดอะไรขึ้นทำไมต้องให้ฉันกับภามออกมาอยู่ข้างนอกแบบนี้
ฉันไม่กล้าวิดีโอเพราะกลัวแม่จะรู้ว่าอยู่ห้องฮานแล้วเกิดความไม่สบายใจ จึงเลือกที่จะพิมพ์ถามเอา
มีข้อความเก่าที่ส่งไปตั้งแต่เมื่อคืนค้างอยู่ ซึ่งฉันทักไปบอกแม่ว่าถึงแล้วและแม่ก็ส่งสติ๊กเกอร์กลับมาตอนหกโมงเช้า พร้อมกับข้อความห่วงใยหลานซะส่วนใหญ่
Mom : ภามเป็นยังไง งอแงหรือเปล่า อย่าลืมหาข้าวให้ลูกกินด้วยล่ะ
เพนนี : หลับสนิทดี ไม่ร้องสักแอะ
ฉันพิมพ์ตอบ ไม่นานแม่ก็ส่งสติ๊กเกอร์กลับมา ฉันรีบพิมพ์ถามเรื่องที่ค้างคาใจพลางเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูก โชคดีที่กระเป๋าของใช้อยู่ในห้องโถง หยิบจับสะดวก
เพนนี : แม่รู้เรื่องพ่อแล้วเหรอ
Mom : รู้
เพนนี : ได้ยินว่า
