“มัดจำไว้ก่อน” ฮานกระซิบแผ่วข้างผิวแก้มขณะผละริมฝีปากออกไป น้ำเสียงจริงจังแฝงคาดโทษทำฉันใจสั่นและหวาดหวั่นอยู่ลึกๆ
หลังจากนั้นเขาก็หันไปเรียกพนักงานเสิร์ฟ ท่าทางไม่สบอารมณ์อยู่หลายส่วน โดยที่แขนข้างหนึ่งยังโอบเอวฉันอยู่แบบนั้น พนักงานเสิร์ฟเดินเข้ามาเอ่ยถามความต้องการของลูกค้าตามปกติ ทว่าคำตอบของฮานกลับสร้างความยุ่งยากใจให้กับพนักงานเสิร์ฟแทน
“ไปเรียกไอ้เวรที่เป็นเจ้าของที่นี่มาสิ”
“คะ… คุณลูกค้าอยากพบผู้จัดการเหรอคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่าน้องบริการไม่ดี ถ้าคุณลูกค้าไม่พอใจเดี๋ยวทางเราเปลี่ยนคนให้ ไม่ทราบว่า ว๊ายย!”
พนักงานเสิร์ฟเข้าใจว่าเป็นเหตุผลด้านบริการจึงแก้ปัญหาเฉพาะหน้า เพียงแต่ฮานไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะอธิบายกับพนักงานเสิร์ฟ จู่ๆ เขาก็ล้วงปืนออกมาจ่อหน้าคู่สนทนา ไม่ใช่แค่พนักงานเสิร์ฟที่ขวัญหนีดีฝ่อ ตัวฉันเองก็ใจเสียเหมือนกัน ไม่คิดว่าฮานพกปืนมาด้วย เป็นคืนที่มีเรื่องให้ตกใจ
