ฉันไม่สะดวกใจที่จะพาลูกออกไปกินข้าวนอกบ้านเพราะต้องคอยระวังหลายอย่าง อีกอย่างนี่ก็จะเที่ยงแล้ว ลองคิดดูว่ากว่าจะออกจากห้อง กว่าจะหาร้านได้ และกว่าจะรออาหารมาเสิร์ฟ ก็คงเลยเวลากินข้าวเที่ยงไปแล้ว แทนที่จะหาเรื่องลำบากให้ตัวเองก็สู้กินที่ห้องไปเลยให้จบๆ สบายตัวกว่าตั้งเยอะ พอฉันแจกแจงไปแบบนั้นฮานก็เห็นด้วย เราสั่งข้าวเที่ยงมากินที่ห้อง...
ส่วนตาหนู กินนมหลับไปก่อนนานแล้ว ข้าวยังไม่ได้กินเลย ฉันเห็นแล้วก็ได้แต่ต่อว่าฮานที่ให้ลูกดูไอแพดจนเลยเวลานอนตอนเช้า แล้วไหนจะให้ลูกกินนมตอนใกล้เที่ยงลูกก็เลยทั้งอิ่มทั้งง่วงผล็อยหลับก่อนจะได้กินข้าว
ปล่อยลูกไว้กับฮานแค่ครึ่งวันเวลาชีวิตของลูกเพี้ยนหมด ฉันไม่ปลื้มเลยจริงๆ แต่ฮานกลับบอกว่าฉันจริงจังกับตารางเวลาของเด็กเกินไป เลี้ยงลูกไม่ต้องเป๊ะขนาดนั้นก็ได้ ทำเอาฉันฉุนจนไม่อยากคุยกับเขาอีก เดินหนีออกมานั่งสงบสติอารมณ์ที่โซฟาห้องโถง ไล่เช็กโทรศัพท์ไปพลางๆ
