“….”
บรรยากาศในรถเงียบสนิท หลังจากฉันเข้ามานั่งข้างใน ริกกี้ก็ออกรถโดยไม่พูดอะไรสักคำ ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูอย่างไม่ใส่ใจแล้วจู่ๆ เสียงริกกี้ก็ดังขึ้น
“เจอฮานหรือเปล่า”
ฉันเงียบ ความรู้สึกกรีดแทงพรั่งพรูขึ้นมาในอก แค่คำถามนั้นก็ทำให้โกรธจนแทบระงับอารมณ์เอาไว้ไม่ไหว
“ไม่ต้องมาแกล้งถามในเมื่อก็รู้รู้อยู่” ฉันถามกลับเสียงแข็งหลังจากตั้งสติได้
“เรื่องของเธอกับมันฉันจะไปรู้ได้ยังไง” ริกกี้พูดอย่างหน้าตาเฉย
“เหอะ”
“แล้วเกิดอะไรขึ้น”
“เกิดอะไรขึ้น?” ฉันย้อนถาม เพราะคิดว่าเขาน่าจะรู้ดีอยู่แล้ว แต่ริกกี้กลับชำเลืองมองด้วยสายตาเหมือนไม่รู้เรื่อง หึ! ฉันไม่เชื่อนายหรอกริกกี้
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น” ฉันบอกปัด สีหน้าบึ้งตึง
ริกกี้ไม่พูดอะไรอีก เขาขับรถไปเงียบๆ จนกระทั่งรถเลี้ยวออกนอกเส้นทาง เพราะเป็นตอนกลางคืนเลยไม่ทันสังเกต แต่พอรู้ตัวฉันก็รีบทักออกไป
“นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านห
