“คิดว่าตัวเองอยู่ในสถานะที่จะต่อรองได้งั้นเหรอ”
“50 ล้านมากเกินไป ฉันรับผิดชอบไม่ไหว สิ่งที่ฉันพอจะทำได้คือเดิมพันกับนายเท่านั้น ความจริงฉันกับพ่อก็ไม่ได้ผูกพันกันขนาดนั้น หนี้ก้อนนี้ฉันไม่จำเป็นต้องรับรู้เลยด้วยซ้ำ”
“หึ! ก็ได้… ในเมื่อเธออยากเดิมพันขนาดนั้นฉันก็จะตอบรับ แต่ว่าคืนนี้ขอเก็บดอกเบี้ยหน่อยแล้วกัน”
“จะทำอะไรน่ะ”
“ส่งเด็กมา”
เลียมดึงตัวตาหนูไปจากฉัน ทั้งฉันและตาหนูต่างตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกจับแยก มือเล็กยื่นออกมาหาแม่พลางส่งเสียงเรียก ขณะที่ฉันถูกชายฉกรรจ์สองคนเข้ามาล็อกแขนเอาไว้พร้อมกับยึดกระเป๋าสะพายฉันไป
“นี่ ปล่อยนะ นายจะทำอะไร”
ฉันมองลูกที่อยู่ในอ้อนแขนของเลียมด้วยความรู้สึกร้อนรน ตาหนูเองก็โวยวายแต่แค่เลียมทำเสียงจุ๊ๆ ไม่กี่ทีตาหนูก็แหงนมองหน้าอีกฝ่าย จากนั้นเลียมก็ล้วงเอาอมยิ้มในกระเป๋ากางเกงออกมายื่นให้
เด็กพอมีของมาล่อก็หยุดงอแง แต่ที่ฉันประหลาดใจคือคนบ้าอะไร
