Yeliz'in Bakış Açısı
İçimde inanılmaz bir öfke var. Hayatımda bu kadar öfkeli olabileceğimi hiç düşünmemiştim. Alp beni aldattığında ve beni çıldırttığında bile, şu an hissettiklerim ile kıyaslanamaz bile.
Kötü hissediyorum çünkü bunun Timur ile olan ilişkime yansıdığını biliyorum. Onu seviyorum ama bazen öfke ön planda ve ortada olduğunda hissettiğim son şey sevgi oluyor. Biraz kıskançlıkla karıştırınca tamamen kaotik bir orospu oluyorum.
Bazen öfkemi ondan çıkarmak daha kolay oluyor, hak etmese bile.
Kederin bu kadar büyük olacağını hiç düşünmemiştim. Ne kadar içime gömmeye çalışsam da beni tüketiyor. Bunu iyileştirecek tek şey, dedemin kafasının bir kazığa geçirilmesi.
Şimdi burada uyanık yatıyorum, Timur yanımda uyuyor. Saat gece 1'i geçti ve saatlerdir uyuyoruz. O kadar öfkeliyim
