เอลล่าเดินเข้าบ้านด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มแห่งความสุขประดับอยู่ เพราะบ้านคือสถานที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยความรักที่พ่อกับแม่มีให้มาตลอด ถึงแม้เวลานี้บ้านจะเงียบเหงาลงไปบ้างเพราะน้อง ๆ ต่างก็แยกย้ายกันไปเรียน
“คุณพ่อ คุณแม่คะ” เอลล่าร้องเรียกเสียงดังทันทีที่เดินเข้ามาภายในบ้าน พร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาท่านทั้งสองว่าอยู่ตรงส่วนไหนของบ้าน
เจ้าเอยส่งทัพพีที่ถืออยู่ให้กับแม่ครัวรับไปเพื่อทำอาหารที่ค้างไว้ต่อ ก่อนจะเดินออกมาจากในครัวหลังได้ยินเสียงของเอลล่าเรียกเธอดังมาให้ได้ยิน
“อ้าว!! เอลกลับมาแล้วเหรอลูก”
“คุณแม่!! คิดถึงที่สุดเลย” เอลล่าวิ่งเข้าไปกอดเจ้าเอยแน่นด้วยความคิดถึงก่อนจะหอมแก้มนุ่ม ๆ ของแม่ตัวเองทั้งสองข้างเสียงดัง ฟอดดด...
“ขี้อ้อนไม่เปลี่ยนเลยนะ” เจ้าเอยยิ้มหวานพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่นที่เจือไปด้วยความห่วงใย ยกมือขึ้นลูบหัวลูกสาวด้วยความรักและเอ็นดู ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีหรือลูกจะโตแค่
