ไม่ปล่อยให้หลุดมือ
1420 Words
“เชรด! แต่ละคณะ แม่งงานดีๆ ทั้งนั้น”
“น้องคนนี้กูให้เต็มร้อย ขาวมากกก”
“เด็กสมัยนี้ทำไมมันน่ารักขนาดนี้วะ”
“มึงดูน้องคนนี้ก่อน ทั้งสวยทั้งเซ็กซี่”
“ทำไมคณะเราไม่มีแบบนี้บ้างวะ” เสียงไอ้แจ็คกับเพื่อนร่วมคลาสอีกหลายคนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่ปี 1 เรียกสายตาผมให้หันไปมองพวกมัน ก่อนจะเดินมานั่งที่ประจำเพียงลำพัง... ไอ้กัสยังตามง้อลิลลี่ที่คณะบริหาร ไอ้เจมส์รถติดบนถนน ไอ้เทมส์กำลังวนหาที่จอดรถ ส่วนผมทนอากาศร้อนไม่ไหวเลยเข้ามาตากแอร์ในห้องเรียนก่อน
“พวกมึงทำไรกันน่ะ เสียงนี่ลอดออกไปนอกห้องเลย” เสียงตะโกนถามดังมาจากหลังห้อง ผมเหลือบมองนิดนึงเห็นเพื่อนผู้หญิงที่มีน้อยนิดในคลาส มันสี่คนไปไหนด้วยกันตลอดแถมเรียนร่วมกับผู้ชายซะส่วนใหญ่ก็เลยห้าวอย่างที่เห็น
“พวกกูกำลังเล็งน้องปี 1 อยู่ สาวน้อยแต่ละคนที่ถูกคัดสรรมาลงแฟนเพจ ม. งานดีๆ ทั้งนั้น” ไอ้แจ็คตะโกนตอบ... พวกผมก็งี้ เด็กวิศวะส่วนใหญ่มีแต่ผู้ชาย อยู่ต่อหน้าเพื่อนเลยกล้าพูดตรงๆ แต่ถ้ามีคนอื่นอยู่ด้วยก็เก็บอาการเป็นนะเว้ย พวกเรายังรักษามารยาทอยู่
“แล้วมึงอ่ะเดย์ วันนี้ฉายเดี่ยว” ไอ้แจงที่เข้ามานั่งด้านหน้าหันมาถามผมด้วยสีหน้าแปลกใจ
“เปล่า! เดี๋ยวไอ้สามคนนั้นกำลังตามมา” ผมบอกพลางล้วงมือถือที่สั่นออกมาดู
เชอรี่... หนึ่งในสาวที่ผมกำลังเบื่อทักมาหาเหมือนทุกวัน ตั้งแต่เปิดเทอมผมไม่เคยเปิดอ่านไลน์จากสาวคนไหน ปล่อยทิ้งไว้งั้นแหละ
ที่เป็นงี้เพราะผมสลัดเด็กผู้หญิงหน้าหวานรอยยิ้มสว่างไสวอย่างน้องฝันหวานออกจากหัวไม่หลุด
เออ! ยอมรับอย่างไม่อาย ไอ้เดย์ที่มีแต่สาวพุ่งเข้าหาตั้งแต่เกรดเจ็ดดันถูกใจน้องปี 1 เอกญี่ปุ่นตั้งแต่แรกเห็น น้องไม่ใช่สเป็คแต่น้องน่ารักมากจนทำให้ผมโละคำว่าสเป็คทิ้งไปได้
ทุกครั้งที่เจอกัน สายตาของผมอยู่ที่น้องตลอด เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ บางๆ ผิวขาวมากๆ แถมหน้าหวานๆ นั่นอีก คิดดู... ผมจะหิ้วเสื้อขึ้นไปส่งหน้าห้องเพราะเห็นน้องลำบาก น้องยังไม่ยอมเลย เป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะเว้ยที่ปฏิเสธผมน่ะ ถ้าเป็นสาวอื่นคงรีบเปิดประตูให้เข้าห้องแทบไม่ทัน เพราะน้องเป็นแบบนี้ล่ะมั้ง เลยดึงดูดผมเข้าหาไม่หยุด เด็กอะไรไม่รู้โดนใจชะมัด
“คนนี้แม่งเหมือนตุ๊กตาเลยเว้ย เกินต้านชิบหาย”
“ข้างๆ กันก็หน้าหวานโคตร เข้! น้องสองคนนี้กูให้เป็นตัวท็อป” เสียงพวกไอ้แจ็คทำเอาผมรู้สึกตะหงิดๆ คนนึงเหมือนตุ๊กตา อีกคนหน้าหวาน หรือว่า...
ผมรีบเข้าแฟนเพจ ม. ทั้งที่ไม่เคยสนใจเรื่องพวกนี้มาก่อน พอเห็นรูปกิจกรรมวันปฐมนิเทศก็กดเข้าไป เลื่อนดูสักพักก็ปรากฏเป็นรูปน้องฝันหวานกำลังยิ้มโลกสดใส เชี่ย! น่ารักโคตร
“เดย์ มึงรู้จักน้องคนนี้ช่ะ กูเคยเห็นมึงคุยกับน้องเค้าเมื่อวันก่อน” ไอ้ปุ๊กกับไอ้ขนมหันมาถามพลางยื่นมือถือให้เห็นรูปเฟรชชี่คนนึงที่ผมคุ้นหน้ามาหลายปี
“ไอ้ท็อป รุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าแต่มันมีแฟนแล้วนะ”
“อดเลย” ขนมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
“งี้แหละมึง ผู้หล่อๆ มักมีแฟนละ” ปุ๊กตบไหล่ขนมทำนองให้กำลังใจแต่สายตาของมันดันเหลือบมาเห็นหน้าจอที่ผมเปิดค้างไว้ “หือ! ฝันหวานนี่หว่า! เรียนที่ ม. เราด้วย!”
“มึงรู้จัก” ผมเลิกคิ้วพลางหันมือถือที่กลับหัวให้มันเห็นหน้าหวานเจี๊ยบของน้องชัดๆ
“ใช่จริงด้วย ก็ไม่เชิงรู้จักแค่เคยเรียนพิเศษที่เดียวกัน เพื่อนกูอย่างคลั่ง กูว่าน้องน่ารักกว่าเดิมนะเนี่ย เมื่อก่อนว่าน่ารักละ เดี๋ยวนี้ดูเป็นสาวขึ้น” ไอ้ปุ๊กบอกยิ้มๆ ทั้งที่สายตาของมันยังจ้องหน้าจอ
“งั้นน้องมาจากเชียงใหม่ มึงพูดเหมือนไม่ได้เรียนที่เดียวกับมึง?” ผมซักต่อ มันเงยหน้ามองกัน ก่อนจะส่ายหน้า
“กูเรียนสห น้องเรียนหญิงล้วน เจอกันที่เรียนพิเศษบ่อยๆ แต่ก็นั่นแหละ เพราะน้องน่ารักมากผู้ชายเลยชอบเยอะ...ทำไมมึงสนใจ” ไอ้ปุ๊กยักคิ้วถามด้วยสีหน้ารู้ทัน
“อือ” ผมตอบตรง ไม่รู้จะปิดไปทำไม
“ถามจริ๊ง!!” คราวนี้เพื่อนผู้หญิงที่นั่งด้านหน้าหันมามองผมพร้อมกัน
“ตอบจริง” ผมย้ำเสียงหนักแน่น
“มึงแมนมากไอ้เดย์ กล้าตอบตรง” ไอ้แจง ไอ้ขนม ไอ้แซนดี้พากันยกนิ้วโป้งให้ผม
“อะไร พวกมึงคุยไรกัน” ไอ้แจ็คตะโกนถาม
“ก็ไอ้เดย์อ่ะดิ มันบอกมันสนใจน้องปี 1” ไอ้แจงตะโกนตอบ
“น้องคนไหนวะ คณะไร” ไอ้แจ็คกับกลุ่มของมันเดินเข้ามาถาม
“เนี่ยะ! คนนี้” ไอ้ปุ๊กยกมือถือให้พวกมันดู
“น้องหน้าหวานตัวท็อปคณะมนุษย์นี่หว่า” ไอ้เจว่าพลางตบไหล่ผม “ดีละที่รู้ว่ามึงสน พวกกูจะได้ไม่ยุ่ง” เนี่ยล่ะ! โลกของพวกผม ถ้าบอกตรงๆ แต่แรก จะไม่มีการผิดใจกันทีหลัง ไม่มีการเสียเพื่อนเพราะสนใจผู้หญิงคนเดียวกัน
“ขอบคุณครับคุณเจ” ผมยักคิ้วให้พวกมันอย่างกวนๆ แล้วหันมามองไอ้ปุ๊กอีกรอบ
“แล้วน้องฝันหวานมีแฟนยัง”
“อย่างฝันหวานไม่ใช่ไทป์มึงนี่หว่า กูเห็นหญิงของมึงแต่ละคนต้องสวยสะบัดแถมสูงยาวเข่าดีอย่างกับนางแบบ มึงสนใจจริง?” ไอ้ปุ๊กถามสีหน้าคลางแคลงใจ
“มึงเคยได้ยินป่ะ เพราะเป็นเธอเลยหลุดสเป็ค” ผมยักคิ้วให้มันอย่างกวนๆ
“โห่! ไอ้เดย์มึงแม่งเลี่ยนว่ะ” คราวนี้เพื่อนรุมล้อมโต๊ะถึงกับโห่ใส่
“เอ้า! กูพูดจริง” ผมบอกแบบไม่อาย ก่อนจะซักไอ้ปุ๊กต่อ “ว่าไง น้องมีแฟนยัง”
“ตอนกูอยู่เชียงใหม่ก็ยังนะ คนจีบเยอะแต่เหมือนน้องไม่สนเรื่องรัก เห็นทีไรก็อยู่กับเพื่อน แต่หลังจากกูมาเรียนที่นี่ไม่รู้เป็นไงเหมือนกัน แต่ดูทรงกูว่าน้องน่าจะโสดอยู่” ไอ้ปุ๊กว่า
“ทำไมมึงคิดงั้น” ไอ้แจงหยิบกาแฟเย็นขึ้นมาดูด ซักด้วยสีหน้าสนใจ
“โคตรคุณหนูอ่ะมึง จะมีเวลาที่ไหนไปมีแฟน จากที่ฟังเพื่อนกูเล่าๆ มารวมถึงเห็นด้วยตา ไปไหนต้องมีคนขับรถไปรับไปส่ง เรียนหญิงล้วน ทำอะไรก็อยู่กับเพื่อน ไม่เคยเดินกับผู้ชายสักครั้ง เพื่อนกูหรือผู้คนไหนเข้าไปชวนคุย น้องก็ยิ้มๆ แต่ไม่ตอบไร ปฏิเสธแบบนิ่มนวล ไม่ให้ความหวังใครสักราย... เก็ทป่ะ”
“ถ้างั้นคือโคตรใสเลยนะ จบ ม.ปลายยังไม่เคยมีแฟนทั้งที่หน้าตาดีขนาดนี้” ไอ้แซนดี้ทำหน้าเหลือเชื่อ
“จริงมึง!” ไอ้ปุ๊กพยักหน้าเหมือนชวนให้เชื่อ “เด็กเชียง ใหม่รู้กันทั่วว่าลูกนางเอกเก่ากับเจ้าพ่อ อสังริมทรัพย์หวงลูกสาวคนเล็กมาก ที่พ่อแม่ปล่อยมาเรียนที่นี่คนเดียวได้กูว่าโคตรเหลือ เชื่อละ”
“มีแม่เป็นอดีตนางเอกนี่เอง มิน่าถึงน่ารักมาก แต่ดูจากรูปตัวเล็กอยู่นะ” ไอ้ขนมว่า
“ไม่ใช่แค่รูป ตัวจริงก็ตัวเล็ก น่ารักน่าทะนุถนอม” ผมบอกยิ้มๆ ทำเอาพวกนี้ทำหน้าเอียนใส่
“เป็นเอามากนะไอ้เดย์ รู้ตัวป่ะ... มึงเหมือนพวกคลั่งรักเลย” ไอ้แจงเบ้ปากใส่ผม
“คนอย่างกูไม่ได้คลั่งรักธรรมดา กูคลั่งรักสายรุกด้วยครับ” ผมยักคิ้วยิ้มมุมปาก
“พูดงี้อย่าบอกนะว่ามึงจะจีบฝันหวาน!” ไอ้ปุ๊กตาโตโพล่งถาม
“มึงเข้าใจถูกละ! กูจะจีบน้องฝันหวาน” ผมยิ้มบอกด้วยน้ำเสียงมั่นคง ในใจเริ่มคิดหาทางเข้าใกล้น้อง คนอย่างผมถ้าได้สนใจใคร ไม่มีทางปล่อยให้อีกฝ่ายหลุดมือแน่!
- Writer
