เขาว่ากันว่า...หนุ่มวิศวะหล่อโลกละลายคลั่งรักฉัน

ติดแท็กน่ารักโลกละลาย

พี่พูดจริงครับ เพราะน้องฝันหวานน่ารักพี่เลยตั้งใจถ่ายรูปสุดฝีมือ” ร่างสูงที่นั่งโซฟาตัวเดียวกันพูดด้วยแววตาระยิบระยับ ยิ้มมุมปาก

ตึกตัก! ตึกตัก! บ้าจังฝันหวาน แค่คนหล่อพูดแค่นี้ เธอถึงกับใจเต้นแรง

พี่เดย์แค่พูดเล่นเรื่อยเปื่อยตามนิสัยป่ะ ดูอย่างตอนเจอกันในคาเฟ่เมื่อวันปฐมนิเทศดิ พี่เดย์ขยับปากบอกอยากทานข้าวกันแค่สองคน พอเอาเข้าจริงถึงมีไลน์ฉันแล้ว พี่เค้ายังไม่ทักมาเลย เพิ่งมีวันนี้แหละที่ส่งรูปมาครั้งแรก (แถมเป็นรูปน้องหมาที่ช่วยมาด้วย)

“พี่เดย์ถ่ายรูปเจ้าฟูฟูนะคะ ไม่ได้ถ่ายหนูสักหน่อย จะมาบอกว่าหนูน่ารักได้ไงเล่า” ฉันพูดเสียงเรียบ สั่งให้ตัวเองเลิกตื่นเต้น แล้วก็ได้เห็นคนหล่อตรงหน้ายิ้มขำ...

เห็นป่ะ ยิ้มแบบนี้แสดงว่าล้อกันเล่นจริงด้วย พักค่ะสาว! อย่าเพิ่งมาใจเต้นกับเรื่องล้อเล่นเถอะ!

“งั้นถ้าพี่ถ่ายรูปน้องฝันหวาน แสดงว่าพี่เห็นว่าน้องน่ารักจริงอ่ะดิ” พี่เดย์กระเซ้าถาม

“คงงั้นมั้งคะ” ฉันตอบแบบไม่คิดอะไร (แต่ในใจก็วิบไหวอยู่เหมือนกัน)

หลังเข้าไอจีฉันก็พิมพ์รายละเอียดรัวๆ ก่อนที่นิ้วจะหยุดชะงักเมื่อคิดได้ว่าถ้าให้ติดต่อทาง dm เกิดมีผู้ชายที่ไม่ใช่เจ้าของน้องหมาตัวจริงทักมาจีบแทนล่ะจะทำไง จะให้ติดต่อทางไลน์ก็ไม่ได้อีก เบอร์โทรก็ยิ่งแล้วไปกันใหญ่ ไลน์หลุดเบอร์โทรหลุดคือปัญหาใหญ่ระดับชาติเลยนะ ทุกวันนี้ปวดหัวเพราะผู้ชายที่เข้ามาเต๊าะไม่หวาดไม่ไหว...

เอาไงดี แล้วจะหาเจ้าของเจ้าฟูฟูเจอมั้ย โอย! ปวดหัว!

“เป็นไรครับ ทำไมขมวดคิ้วงั้น” คำถามของพี่เดย์ทำให้ฉันเงยหน้าสบตา กล้าตอบตรงๆ

“หนูกลัวว่าถ้าให้ติดต่อทาง dm คนที่ติดต่อมาจะไม่ใช่เจ้าของน้องหมาตัวจริง...”

“แต่จะเป็นผู้ชายที่เข้ามาจีบว่างั้น” พี่เดย์ถามเหมือนมานั่งกลางใจฉันเลย

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าขึ้นลงพลางถอนหายใจพรืด เป็นฝันหวานเนี่ยะ... ชีวิตยุ่งยากตลอดๆ

“งั้นใส่เบอร์โทรของพี่เลยครับ เดี๋ยวพี่คุยเอง” พี่เดย์ยกไหล่บอกอย่างง่ายๆ

“เอางั้นเหรอคะ” ฉันถามด้วยความลังเลแต่ในใจดันคิดว่านี่เป็นทางเลือกที่โคตรดีเลย

“งั้นสิครับ เบอร์พี่ 090-991...” ฉันพิมพ์เบอร์โทรตามที่พี่เดย์บอก ก่อนจะกดอัพในเวลาต่อมา

“เรียบร้อยค่ะ หวังว่าจะเจอเจ้าของฟูฟูในเร็ววัน บอกตามตรงหนูสงสารทั้งเจ้าของทั้งน้องหมาเลย เพราะถ้าหมาของหนูเกิดหาย หนูคงกินไม่ได้นอนไม่หลับอ่ะ”

“พูดงี้แสดงว่าที่บ้านเลี้ยงหมา” พี่เดย์ถามด้วยสีหน้ารู้ทัน

“ค่ะ” ฉันพยักหน้าขึ้นลงพลางยิ้มเมื่อนึกถึงเจ้าชีโร่ที่เลี้ยงกันมาตั้งแต่เด็กจนตอนนี้มันอายุได้ขวบนึงแล้ว “หมาของหนูชื่อเจ้าชีโร่ ขนปุกปุยเหมือนฟูฟูตัวนี้ไม่มีผิด”

ไลน์! เสียงข้อความไลน์ทำให้ฉันเข้าโปรแกรมแชทโดยอัตโนมัติแล้วก็เห็นเป็นพีชที่ไลน์มา หรือว่ารุ่นพี่บ้าอำนาจพวกนั้นจะปล่อยตัวเพื่อนรักของฉันแล้ว

I am peachchan : แกลงรูปน้องหมาในไอจี แกเก็บน้องได้เหรอฝัน โคตรน่ารักอ่ะ

Sweet Dream : ช่าย นี่รุ่นพี่บ้าอำนาจพวกนั้นปล่อยแกแล้วช่ะ

I am peachchan : ยังเลย ฉันยังนั่งรอคัดตัวอยู่ คุยเรื่องน้องต่อ แกเก็บน้องได้จากแถวไหนอ่ะ แถมเบอร์ติดต่อไม่ใช่เบอร์แกด้วย

Sweet Dream : กลางถนนเลย น้องกำลังจะโดนรถชน โชคดีพี่เดย์วิ่งเข้าไปช่วยเอาไว้ เบอร์ติดต่อก็เบอร์ของพี่เค้า นี่ฉันก็ช่วยตามหาเจ้าของน้องอีกแรง

I am peachchan : งั้นเดี๋ยวฉันช่วยแชร์ด้วย น้องจะได้เจอเจ้าของไวๆ

Sweet Dream : ขอบใจแกมาก เลิฟ!

Sweet Dream : ตอนนี้ฝนตกละ ถ้าแกกลับไม่ได้เรียกฉันนะ เดี๋ยวเอาร่มไปรับ

I am peachchan : รับทราบค่ะซิส ขอบใจแกมาก เดี๋ยวฉันช่วยแชร์ก่อน

Sweet Dream : อุเค แกมีไลน์มาได้ตลอดนะ

I am peachchan : ได้เลอ จุ๊บๆ

ฉันยิ้มในความน่ารักของพีชพลางปิดหน้าจอลง พอเงยหน้าก็เห็นพี่เดย์กำลังคุยไลน์อยู่

“ไอ้กัสมันออกมาละ ตอนนี้อยู่ปากประตู ม.” พี่เดย์เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้กัน

“งั้นต้องเตรียมตัวแล้วสิคะ” ฉันพูดพลางยื่นมือไปลูบหัวฟูฟูด้วยความเอ็นดู เดี๋ยวเราต้องจากกันแล้วนะตัวเล็ก

“ตาละห้อยเชียวครับ อยากเอาน้องไว้เองงั้นสิ” พี่เดย์ยิ้มถามอย่างรู้ทัน

“ก็อยากค่ะแต่ทำไงได้ หอหนูไม่ให้เลี้ยงสัตว์” ฉันบอกอย่างห่อเหี่ยว แต่กฎต้องเป็นกฎอ่ะ

เอาจริง! ถ้าไม่กลัวน้องจะป่วยรวมถึงไม่กลัวพี่เดย์เปียกไปมากกว่าเดิม ฉันคงไม่กล้าแอบเอาน้องเข้ามาในหอหรอก มันตะขิดตะขวงใจอยู่เหมือนกันที่เราฝืนกฎที่ผู้เช่าต้องปฏิบัติ

“เดี๋ยวพี่วีดีโอคอลมาบ่อยๆ ละกันครับ”

“หือ” ฉันเงยหน้ามองพี่เดย์ทันควัน อะไรนะ?

“พี่จะให้น้องฝันหวานเซย์ไฮเจ้าฟูฟูผ่านวีดีโอคอลไงครับ” อ้อ! แบบนี้นี่เอง “หรือว่าน้องไม่สะดวก” พี่เดย์ถามด้วยสีหน้าเกรงใจ ฉันนี่รีบคลี่ยิ้มกลัวพี่เค้าเข้าใจผิดยกใหญ่

“สะดวกสิคะ ทำไมฝันจะไม่สะดวกล่ะ ฝันยินดีเลยแหละ”

“งั้นไอจีน้องฝันหวานอะไรครับ พี่จะลงสตอรี่เจ้าฟูฟูเรื่อยๆ น้องสามารถดูได้ตลอด” ว่าแล้วพี่เดย์ก็ยิ้มโลกละลายให้กัน สีหน้าและแววตาของพี่เค้ามีแต่ความจริงใจทำให้ฉันยิ้มตาม

“นี่ค่ะ ไอจีหนูเอง” ฉันยื่นคิวอาร์โคทไอจีให้พี่เดย์สแกน ตอนนี้เราสองคนต่างฟอลกันละ จากนี้ฉันจะได้เห็นฟูฟูตลอดสินะ ฮี่ๆ

ครืด! ครืด!

มือถือพี่เดย์มีสายเข้าปรากฏว่าพี่กัสถึงหน้าหอแล้ว ฉันกับพี่เดย์พากันลงมาชั้นล่างแถมยังเอาฟูฟูซ่อนไว้ในเสื้อช็อปเหมือนเดิม โชคดีที่เวลาเย็นมีผู้เช่าเข้าออกตลอด เพราะงั้นเลยไม่มีใครสนใจเราสองคนเป็นพิเศษ

พอพี่กัสกับพี่เดย์ออกรถไป ฉันก็เดินข้ามมายังร้านอาหารตามสั่งตรงข้ามหอเพื่อหาข้าวเย็นทาน เมื่อกลับขึ้นมาบนห้องก็หยิบมือถือที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะรับแขกขึ้นมาเช็คเป็นอันดับแรก เผื่อคุณพ่อคุณแม่โทรมาหรือพีชไลน์หาเพราะอยากให้ไปรับ แต่ก็ไม่มีทั้งสายโทรเข้ารวมถึงไลน์จากพีชเลย มีแต่ไลน์คนอื่นซึ่งฉันก็ดองไว้งั้นแหละ เดี๋ยวค่อยมาตอบทีหลัง

ฉันกดเข้าไอจีเพื่อดูความเคลื่อนไหวเผื่อมีใครคอมเม้นท์ว่าเป็นเจ้าของน้องหมา หือ! ทำไมขึ้นแจ้งเตือนเต็มเลย

เอ๋! พี่เดย์แท็กฉัน มีอะไรอ่ะ?

พอกดเข้าไปดู หน้าฉันก็ร้อนฉ่าเมื่อพี่เดย์ลงรูปฉันที่กำลังยิ้มแถมอุ้มฟูฟูไว้ในมือ พี่เค้าแอบถ่ายรูปฉัน!

ถึงแม้ข้อความจะประกาศหาตัวเจ้าของน้องหมา แต่ไอ้การติดแท็กบอกว่าคนอุ้มน่ารักโลกละลายแถมยังใส่หัวใจสามดวงไว้ตอนท้ายคืออะไร แล้วไหนที่พี่เค้าเคยบอกว่าถ้าถ่ายรูปฉัน แสดงว่าฉันน่ารักนั่นอีก...

พี่เดย์กำลังล้อกันเล่นเหมือนเคยใช่มั้ย? แต่ถึงล้อหรือไม่ล้อก็ไม่อาจทราบได้ ที่แน่ๆ ตอนนี้ฉันไม่ไหวละ เม้มปากแน่นสนิท ร้อนวูบวาบไปทั้งหน้าทั้งตัว ใจเต้นเหมือนจะกระดอนออกนอกอก!

เขินมาก! เขินไม่ไหว! น้องเขินตั๋วจะแตกแล้วจ้าว!

ขอบคุณที่ติดตามพี่เดย์กับฝันหวานนะคะ ขอบคุณที่กดใจ กดเข้าชั้นรวมถึงคอมเม้นท์ให้กันด้วย

สิ่งที่นักอ่านใจดีมอบให้มินเป็นอะไรที่มีค่ากับใจมินมาก ทำให้มินมีกำลังใจแต่งนิยายต่อได้จริงๆ

ขอบคุณจากใจค่ะ