จะให้ฉันไปบ้านผู้ชาย!
2120 Words
“อ้าว! ฝัน ไม่เจอนานเลย เรียนกรุงเทพเหมือนกันเหรอ!” น้ำเสียงแปลกใจระคนตื่นเต้นทำให้ฉันละสายตาจากใบหน้าหล่อโลกละลายของพี่เดย์หันมองข้างโต๊ะ แล้วก็เห็นเพื่อน ม. ปลายห้องติดกันกำลังยืนส่งยิ้มมา
“แตงกวา” ฉันโบกมือทักทายพลางส่งยิ้มคืน “สบายดีใช่มั้ย สวยขึ้นเยอะเลย”
“สวยขึ้นไรเล่า เหมือนเดิมเหอะ” แตงกวาหัวเราะพลางส่ายหน้า “ฝันนั่นแหละเมื่อก่อนว่าน่ารักละ เดี๋ยวนี้น่ารักกว่าเดิมอีก สอบติด ม. A เหรอ ที่บ้านให้มาเรียนด้วย”
ก็นะ! ที่บ้านฉันขึ้นชื่อลือชาเรื่องหวงลูกสาว คนรู้กันทั้งโรงเรียน ใครเห็นคงแปลกใจที่มาโผล่กรุงเทพ แทนที่จะเรียนมหาลัยในเชียงใหม่
“สอบติดก็ต้องให้มาสิ” ฉันยิ้มขำก่อนจะถามบ้างเนื่องจากเพื่อนใส่ชุดไปรเวท เลยไม่รู้ว่าอยู่ ม. ไร “ว่าแต่แตงกวาเรียนที่ไหนอ่ะ”
“เราอยู่ ม.C น่ะ แล้วนี่มาทานข้าวกับ...” แตงกวาเบนสายตาไปยังพี่เดย์ที่มองเราสองคนคุยกันด้วยรอยยิ้มมุมปาก
“หวัดดีครับ พี่เดย์เป็นรุ่นพี่ของน้องฝันหวาน” พี่เดย์แนะนำตัวอย่างง่ายๆ
แต่ก็นั่นล่ะ... การเป็นหนุ่มหล่อโลกละลายทำให้สาวๆ โต๊ะใกล้เคียงถึงกับวี้ดว้ายในความหล่อเป็นเสียงเดียว
“สวัสดีค่ะพี่เดย์ แตงกวาค่ะ เป็นเพื่อน ม.ปลายของฝัน” แตงกวาทักทายพี่เดย์ก่อนจะหันมายิ้มให้กันด้วยแววตาล้อเลียนแปลกๆ “เราไม่กวนฝันกับรุ่นพี่ละ ไว้เจอกันตอนเลี้ยงรุ่นสิ้นปี...ฝันไปใช่มั้ย”
“ไปๆ นัดพวกดรีมไว้ละ ไม่พลาดแน่นอน” ฉันยกนิ้วโป้งจรดนิ้วชี้เป็นสัญลักษณ์ว่าโอเคทำให้เพื่อนยิ้มกว้างก่อนจะขอตัว
ฉันมองตามแตงกวาที่เดินออกร้านพร้อมเพื่อนอีกสามคนจนสุดสายตาก่อนจะหันกลับมาที่พี่เดย์แล้วเกิดอึกอักเมื่อคิดได้ว่าก่อนหน้านี้พี่เค้าหลุดปากออกคำว่า ‘เดทแรกและคู่เดท’
“อิจฉาคนมีบ้านที่ต่างจังหวัดให้กลับ” พี่เดย์ยิ้มมุมปากทำให้ฉันเกิดอาการเลิกคิ้วด้วยความงง
“เอ๋!”
“ก็พี่เกิดที่กรุงเทพ โตที่นี่ บ้านก็อยู่ที่นี่ แต่อย่างน้องฝันหวานมีบ้านที่เชียงใหม่ให้กลับ ท่าทางน่าสนุก ได้เปลี่ยนบรรยากาศไปในตัว” พี่เดย์ยกไหล่ทำเอาฉันอมยิ้ม
ก็จริงนั่นล่ะ ได้เปลี่ยนบรรยากาศอย่างที่ว่าเลย
“อันที่จริงหนูเลือกมหาลัยในกรุงเทพก็เพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศ อยู่เชียงใหม่มาตั้งแต่เกิดเลยอยากเห็นโลกกว้างบ้างไรบ้าง” ฉันบอกยิ้มๆ
“ไม่ได้หมายความว่าพี่โลกแคบ อยู่ที่เดิมตั้งแต่เกิด ไม่คิดไปไหนใช่ป่ะ” พี่เดย์ยักคิ้วด้วยสีหน้ากวนๆ ทำให้เราสองคนมองหน้ากันแล้วหัวเราะ
จากที่คิดว่าอึดอัดกลายเป็นผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก พี่เดย์คงพูดเล่นเรื่องเดทแรกแหละ... ไม่มีไรหรอก ดูอย่างตอนนี้ยังพูดเล่นแกมกระเซ้าเลย
“แหม! หนูจะคิดงั้นได้ไงคะ ใครๆ ก็รู้ว่ากรุงเทพคือเมืองหลวง ไม่แปลกที่พี่เดย์จะเลือกเรียนที่นี่โดยไม่จากบ้านไปไหน”
“แต่เชียงใหม่ก็เป็นเมืองใหญ่นี่ คงไม่ต่างจากกรุงเทพเท่าไหร่มั้ง”
“พูดงี้แสดงว่าพี่เดย์ยังไม่เคยไปเชียงใหม่สิคะ” ฉันถามดักคอด้วยรอยยิ้ม
“ยังครับ เพื่อนในเอกที่มาจากเชียงใหม่เคยชวนๆ แต่ไม่มีโอกาสได้ไปสักที”
“ถ้าลองไปสักครั้งอาจชอบก็ได้ค่ะ เชียงใหม่ที่เที่ยวเยอะ ยิ่งต่างอำเภอบรรยากาศต่างจากกรุงเทพชัดเจน ช่วงหน้าหนาวอากาศเย็นสบาย แต่ถ้าเป็นในตัวเมืองบางทีรถแอบติด ร้านอาหารเยอะ คาเฟ่แยะ ร้านเหล้าเลยเยอะตาม” ฉันตบท้ายประโยคอย่างขำๆ ทำเอาพี่เดย์ยิ้มมุมปาก
“พี่ว่าอย่างน้องฝันหวาน ดูท่าทางไม่น่าเคยเข้าร้านเหล้านะ”
“ไม่เคยหรอกค่ะ ผับ บาร์ ร้านเหล้าไม่เคยเข้าสักครั้ง หนูเป็นสายอนามัย สี่ทุ่มก็หลับละ แฮร่” เพื่อนคนอื่นอาจจะเคยไปกันบ้างแต่ไม่ใช่ฝันหวานคนนี้แน่นอน ทุกวันนี้มาอยู่กรุงเทพเมืองแห่งแสงสีก็ยังไม่เคยท่องราตรีเหมือนเดิม ทานข้าวเสร็จขึ้นหอก็ไม่ออกไปไหนละ
“ขอโทษที่ทำให้เสียเวลาค่ะ” เสียงของพนักงานเสิร์ฟทำให้ฉันพุ่งสายตาไปที่อาหาร...ก็หนูหิวอ่ะค่ะ
พอวัตถุดิบถูกจัดเรียงบนโต๊ะอย่างละลานตา เราสองคนก็คุยกันไปรอให้น้ำเดือดไป ก่อนจะคีบเนื้อลงในหม้อแล้วกวัดแกว่งไปมา พอได้ที่ก็ยกเนื้อจุ่มในน้ำจิ้มที่ตัวเองชอบก่อนจะใส่เข้าปาก
“หึ! หน้าน้องฟินมาก” พี่เดย์ยิ้มขำ ฉันทำเป็นยกนิ้วจุ๊ปาก
“มันเป็นความลับของจักรวาลนะคะ พี่เดย์ห้ามเล่าให้ใครฟังล่ะ”
“ไม่เล่าแน่นอนครับ เอาตามตรง พี่ค่อนข้างแปลกใจที่น้องยอมทานชาบู”
“หือ! ทำไมอ่ะค่ะ” ฉันย่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ทานชาบูผิดตรงไหน อร่อยออก แถมร้านนี้เนื้อดี น้ำซุปเด็ด น้ำจิ้มเลิศ จะพลาดได้ไง
“น้ำก็ร้อน มีไอจากหม้อขึ้นมา กินไปบางทีเหงื่อแอบไหลไป ผู้หญิงน่าจะชอบอะไรที่ทานง่ายกว่านี้รึเปล่า แบบถ่ายรูปสวย หน้าก็ยังสวยเอาไว้บูชาเทพเจ้าโซเชียล”
คำว่าบูชาเทพเจ้าโซเซียลของพี่เดย์ทำให้ฉันหลุดขำ
“ปกติหนูก็บูชาเทพเจ้าโซเชียลค่ะ แต่ถ้าให้เลือกระหว่างถ่ายรูปสวยกับของอร่อย หนูขอเลือกของอร่อยดีกว่า ฟินกว่าเยอะ” ฉันบอกพลางแกว่งเนื้อไปด้วยทำเอาพี่เดย์หัวเราะ
“พี่เชื่อละว่าน้องเลือกของอร่อยมากกว่า ว่าแต่ช่วงปิดเทอมกลับเชียงใหม่ด้วยเหรอครับ”
“กลับค่ะ เห็นแบบนี้หนูก็คิดถึงบ้านนะคะ” ฉันว่ายิ้มๆ ทำให้พี่เดย์ยิ้มขำ
“เมื่อกี้น้องแตงกวาพูดเหมือนที่บ้านน้องฝันหวานไม่อยากให้มาเรียนกรุงเทพ”
“ก็ประมาณนั้นค่ะ ยิ่งหนูเป็นลูกคนเล็กด้วยแล้ว ที่บ้านเลยเป็นห่วงมาก” ฉันตอบพี่เดย์โดยไม่คิดอะไรมาก อาจเป็นเพราะพี่เดย์เคยช่วยกันตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามาอยู่หอด้วยมั้ง ฉันเลยกล้าเล่า
“มิน่า เมื่อกี้คุณพ่อคุณแม่ถึงถามว่าทานไรรึยัง”
“ท่านทั้งสองเป็นห่วงหนูทุกเรื่องค่ะ จะเข้ากับเพื่อนได้มั้ย โดนแกล้งรึเปล่า วันนี้ทานอะไรรึยัง ออกหอกลับหอกี่โมง มีผู้ชายเข้ามากวนต้องรีบบอก อุ๊ย! ขอโทษค่ะ หนูพูดมากเกินไปหน่อย” ฉันว่าพลางใช้ปลายนิ้วนางกลางชี้ปิดปากอย่างนึกได้
“ไม่หรอกครับ พูดมากอะไรกัน ฟังแล้วเพลินออก”
“จริงหรือคะ” ฉันเอามือลงตาโตถาม
“จริงสิครับ ก็อย่างที่บอก พี่เกิดและโตที่นี่เลยไม่มีโมเม้นท์ทำนองนี้ ส่วนน้องมาจากเชียงใหม่ คุณพ่อคุณแม่คงเป็นห่วงมากเป็นธรรมดา”
“ทั้งหวงและห่วงเลยค่ะ ตอนประกาศผลว่าแอดติด หนูยังลุ้นอยู่เลยว่าคุณพ่อจะให้สละสิทธิ์มั้ย โชคดีที่คุณแม่ คุณปู่ คุณย่าช่วยพูดก็เลยได้มาเรียน” ฉันยิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ในตอนนั้นลุ้นหนักมาก ลุ้นสุดพลังว่าจะได้มาเรียนมั้ย
“ถามจริง” พี่เดย์เลิกคิ้วถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
“จริงสิคเ” ฉันพยักหน้ายิ้มๆ “แต่หนูเข้าใจความรู้สึกคุณพ่อนะคะ เพราะถ้าหนูมีลูกสาว... หนูก็คงอยากให้ลูกเรียนที่เชียงใหม่เหมือนกัน ยังไงดีล่ะคะ เพราะหนูเข้าใจด้วยมั้งว่าความเป็นพ่อแม่ยังไงก็อดเป็นห่วงลูกไม่ได้วันยังค่ำ”
“แต่น้องก็เลือกมาเรียนที่ ม.”
“ค่ะ ไม่ใช่อยู่บ้านไม่ดีนะคะ มันอบอุ่นมากเลยแหละ แต่หนูอยากลองใช้ชีวิตด้วยตัวเองดู อยากลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง ไม่รู้สิ...หนูคิดว่าถ้ามีคนทำอะไรให้ตลอด เราจะไม่เติบโต บางอย่างเราต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองอะไรทำนองนั้น” ฉันว่าพลางยกไหล่ขึ้น
“น้องทำให้พี่รู้สึกทึ่ง เป็นผู้ใหญ่กว่าที่คิดพอสมควรเลย” พี่เดย์มองกันด้วยสายตาทึ่งจนฉันหัวเราะเขินๆ ออกมา
“ถึงภายอกนอกหนูจะเตี้ย แต่ไม่ได้หมายความว่าหนูเป็นเด็กน้อยเหมือนรูปลักษณ์นะคะ”
“พูดอย่างกับว่าตัวเล็กไม่ดีงั้นแหละ ผู้ชายบางคนมองว่าผู้หญิงตัวเล็กเป็นอะไรที่น่าปกป้องนะครับ แล้วพี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น อยากดูแลเธอให้ปลอดภัยจากทุกอย่าง”
กึก! มือที่กำลังจะคีบผักชะงัก พี่เดย์ไม่ได้กำลังจีบฉันใช่มั้ย
ไม่หรอกมั้ง... แววตาที่มองมาไม่มีแววเจ้าชู้ ไม่มีอะไรหรอกฝันหวาน... อย่าคิดเข้าข้างตัวเองสิตัวเธอ
“แฮร่” ฉันยิ้มอย่างไม่รู้จะพูดไรต่อ
“พี่ว่าจะชวนน้องฝันหวานพาฟูฟูไปฉีดวัคซีน ไม่แน่ใจว่าเจ้าของเดิมเคยพาไปรึยัง” เห็นมั้ย พี่เดย์เปลี่ยนเรื่องพูดละ พี่เค้าไม่ได้คิดอะไรกับเธอจ้า หยุดมโนเถอะฝันหวาน!
“ก็ดีเลยสิคะ วันไหนดี” ฉันก็ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย พี่เดย์รอบคอบกว่ากันเยอะมาก
“วันศุกร์ดีมั้ยครับ ไม่มีซ้อมเชียร์”
“ศุกร์นี้หนูไม่ว่างค่ะ เลิกรับน้องต้องรีบไปบ้านคุณน้า สุดสัปดาห์นี้หนูจะไปนอนบ้านท่านค่ะ”
“น้องมีญาติในกรุงเทพ” พี่เดย์ถามเหมือนแปลกใจ
“มีค่ะ” ฉันพยักหน้าพลางยกน้ำขึ้นมาดื่ม “หนูมีญาติอยู่ที่นี่ คุณพ่อคุณแม่จึงวางใจในระดับนึงเลยให้มาเรียน ถ้าหนูเลือก ม. ที่อยู่จังหวัดอื่นคงต้องสละสิทธิ์เหมือนที่เล่าไป แต่ว่าบ้านคุณน้าอยู่ไกล หนูเลยได้อยู่หอแทน”
“อย่าบอกนะครับว่าต้องไปนอนบ้านคุณน้าทุกอาทิตย์” พี่เดย์ถามดักคอ
“ไม่หรอกค่ะ” ฉันส่ายหน้ายิ้มๆ “ตั้งแต่มาอยู่หอ ครั้งนี้เพิ่งเป็นครั้งแรกเลย”
“ถ้างั้นเราพาฟูฟูไปวันนี้ดีมั้ยครับ ทานข้าวเสร็จแล้วไปเลย”
“เอางั้นก็ได้ค่ะ ว่าแต่เจ้าของฟูฟูติดต่อมารึยังคะ”
“เจ้าของตัวจริงยัง ส่วนมากเป็นเจ้าของปลอมที่อยากจีบน้องฝันหวานมากกว่า พี่รับโทรศัพท์จากผู้ชายเป็นสิบๆ สายได้ พอมันรู้ว่าไม่ใช่น้องก็รีบวาง” พี่เดย์เล่าด้วยใบหน้าหงุดหงิดประมาณนึงเมื่อคิดถึงพวกที่โทรมาทำเอาฉันอดขำไม่ได้
“หนูเพิ่งเคยได้ยินครั้งแรก เจ้าของจริง เจ้าของปลอม... แต่ไปวันนี้เลยก็ได้ค่ะ ยังไงช่วงก่อนรับน้องหนูว่างอยู่ละ” ฉันตกลงอย่างว่าง่าย ไปเร็วน้องก็ได้วัคซีนเร็วอ่ะเนอะ
“งั้นเดี๋ยวทานข้าวเสร็จ แวะไปเที่ยวที่บ้านพี่ก่อนนะครับ” พี่เดย์บอกยิ้มๆ แต่ทำเอาฉันตาโต
“อะ... อะไรนะคะ! ไปบ้านพี่เดย์ทำไม!!”
จะให้ฉันไปบ้านผู้ชาย แล้วพ่อแม่พี่น้องพี่เดย์จะไม่ว่าเหรอ? อยู่เฉยๆ ดันมีผู้หญิงโผล่มาถึงบ้าน
“เมื่อวานพี่มีเรื่องยุ่งๆ นิดหน่อยเลยเอาฟูฟูไปฝากที่บ้านครับ เดี๋ยววันนี้ไปรับกลับ แล้วพาไปฉีดวัคซีนด้วย”
โอย! นี่ก็นึกว่าฟูฟูอยู่คอนโดเหมือนที่พี่เดย์เคยบอก ใครจะคิดว่าเอาไปฝากที่บ้าน ทำไงดีล่ะทีนี้ ไม่น่าตกลงรับปากก่อนเลย
“คือ...” ฉันอ้าปากจะปฏิเสธ
“ฟูฟูต้องดีใจแน่ครับที่เจอน้องฝันหวาน เมื่อวานยังคลอเคลียน้องไม่หยุด เล่นเอาคนดูแลอย่างพี่แทบตกกระป๋อง” พี่เดย์ยิ้มขำ แต่ถึงงั้นฉันก็ไม่กล้าไปบ้านที่พี่เดย์อยู่ดี
“หนูว่า...”
“ที่บ้านพี่บอกมา พาน้องไปฉีดวัคซีนก็ดี ระบบคุ้มกันในตัวน้องจะได้แข็งแรง ไม่ป่วยง่าย พี่ดีใจนะที่น้องฝันเป็นห่วงน้องเหมือนกัน”
ฮือ! ก็เล่นพูดขนาดนี้ ฉันจะปฏิเสธได้ไงเล่า!
ก็ได้ๆ ไปก็ไป แต่ฉันจะอยู่รอบนรถ ไม่มีทางเปิดประตูลงไปเดินเพ่นพ่านที่บ้านพี่เดย์แน่นอน คอยดู๊!!!
พาปู้จายเนียนๆ มาแล้วค่ะ รู้ตัวอีกทีฝันหวานจะต้องไปบ้านพี่เดย์ละ🤣
- Writer
