เขาว่ากันว่า...หนุ่มวิศวะหล่อโลกละลายคลั่งรักฉัน

เด็กพี่เดย์

“ฝัน” พีชเรียกฉันด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความงุนงง

“แฮ่” ฉันยิ้มเจื่อนให้เพื่อนรัก สายตาบอกใบ้ว่าอย่าเพิ่งถาม พีชดูเหมือนจะเข้าใจดีเลยหันกลับไปด้านหน้าตามเดิม

ฟู่ว! ฉันเป่าลมออกจากปากอย่างโล่งอก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองพี่เดย์อีกครั้ง

“มีอะไรรึเปล่าคะพี่เดย์” ฉันยิ้มแหยถามออกไปเบาๆ

“เดี๋ยวเลิกแถวอย่าเพิ่งกลับนะครับ อยู่คุยกันเรื่องร้านก่อน” พี่เดย์บอกด้วยรอยยิ้มหวานก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ฉันใจเต้นตึกตักเมื่อเห็นรอยยิ้มโลกละลายนั่นหนึ่งกรุบ พอเหลือบสายตามองรอบตัวอย่างนึกได้ก็เล่นเอาฝันหวานคนนี้สะดุ้งแทบไม่ทันเมื่อเห็นเพื่อนที่อยู่แถวนี้พากันมองมาด้วยแววตาอยากรู้ ฮือ!

ดูทรงละรู้เลย...จบจากการรับน้องในวันนี้ ต้องมีข่าวลือกระจายออกไปแน่นอนว่าฉันรู้จักกับพี่พี่ว้ากคณะวิศวะถึงขั้นอีกฝ่ายเดินมานัดแนะในแถว

แล้วไหนจะต้องตอบคำถามของเพื่อนรักอย่างพีชอีก... ฮือ! ไม่น่าเลย รู้งี้เล่าให้พีชฟังตั้งแต่แรกก็ดีหรอก เป็นไงล่ะ... มัวแต่อายมัวแต่กลัวดีนัก สรุปเรื่องแดงขึ้นมาจนตั้งรับไม่ทัน

อยากร้องไห้! จะหนีก็หนีไม่ได้เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงพี่ว้าก ขืนไม่ไปตามนัดก็อาจจะโดนทำโทษ สรุปฉันต้องไปทานข้าวกับพี่เดย์จนได้ใช่มั้ย ใช่มั้ย ใช่มั้ย ฮืออออ!

ปกติวันศุกร์หลังเลิกรับน้องเป็นอะไรที่ฉันหวีดมากถึงมากที่สุด ทั้งสัปดาห์มีแค่เย็นวันนี้วันเดียวที่ไม่ต้องซ้อมเชียร์แถมกลับหอได้เลย!

แต่ว่า... ความรู้สึกของฉันตอนนี้กลับตาลปัตรหมดทุกสิ่งอย่าง

ฉันยินดีนั่งฟังพี่ว้ากที่โคตรดุตะโกนว้ากต่อ รวมถึงเต็มใจเข้าเชียร์อันน่าเบื่อด้วย อย่างน้อยก็ไม่ต้องคุยกับพี่เดย์ให้เหล่าแฟนคลับของพี่เค้าเขม่นยังไงเล่า

“เชิญพวกคุณกลับได้ครับ!” เสียงประกาศทรงพลังของเฮ้ดว้ากคณะวิศวะอย่างพี่เทมส์ทำให้ฉันเริ่มอยู่ไม่สุข ในขณะที่เพื่อนปี 1 คนอื่นต่างยิ้มแย้มแจ่มใส

“ไปกันเถอะพีช!” ฉันพยักหน้าระรัวขอร้องเมื่อพีชหันมามองกันระหว่างเลิกแถว

“อื้อ” พีชรับคำโดยไม่ถามอะไร (ทั้งที่คงสงสัยมาก) แถมยังยื่นมือมาเหมือนบอกใบ้ว่าพร้อมอยู่ข้างกันทุกสถานการณ์ทำให้ฉันยิ้มในความน่ารักของเพื่อนรักคนนี้

“ขอบใจแกมากนะ” ฉันกระซิบบอก

“เล็กน้อยน่าก็เราเป็นเพื่อนกันนี่” พีชยักคิ้วคลี่ยิ้มสดใสก่อนที่เราสองคนจะจับมือกันเดินออกลานเกียร์โดยมีสายตาของเพื่อนเอกอื่นมองมา ก็คงอยากรู้ล่ะมั้งว่าฉันจะทำไงต่อ ในเมื่อพี่เดย์เดินมาคุยในแถวให้โลกรู้ขนาดนั้น!

“เอ้า! ฝันหวานไปละ”

“อดเลย นี่โคตรอยากรู้ว่าพี่เดย์คนหล่อจะคุยไรกับตัวท็อปเอกญี่ปุ่น” เสียงซุบซิบลอดเข้าหูทำให้ฉันกับพีชเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นกว่าเดิมโดยมีแก้มยุ้ยกับเอมตามมาติดๆ

“เมื่อกี้มันเรื่องไรอ่ะฝัน พี่ว้ากคนนั้นซุบซิบไรกับแก ว่าแต่พี่เค้าชื่ออะไรนะ?” ระหว่างแวะหยิบกระเป๋าที่พวกเราเอาวางไว้แถวม้านั่งยาว เอมก็ออกปากถามด้วยสีหน้าสงสัย

“พี่เดย์ไงแก คนนี้แหละที่พี่เอเม้าท์มอยว่าหล่อรอยยิ้มโลกละลาย สาวๆ หวีดไม่หวาดไม่ไหว” แก้มยุ้ยรีบบอกแถมยังทำตาวิ้งวับอีกต่างหาก

“เออหล่อจริง แต่ว้ากทีทำเอาฉันลืมความหล่อของพี่เค้าเลย” ว่าแล้วเอมก็ทำหน้าสยองทำเอาพวกเราที่เหลือย่นคอลงอย่างเกรงๆ

ใจ่แล้ว! เสียงว้ากของปี้เดย์ยังก้องในหูน้องอยู่เลย! อู้ละขนลุก!!

“ยิ่งพูดยิ่งถูกอีก! พี่ว้ากคณะนี้ดุจนฉันไม่กล้าเงยหน้า ตานี่มองแต่ลานเกียร์จนแทบจะนับฝุ่นได้มั้ง” พีชกระซิบบอกพลางทำตาหยีพร้อมกับที่พวกเราเริ่มเดินออกจากกลุ่มคน ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะรีบกลับหอ นักศึกษาหลายร้อยเดินกันให้วุ่น ต่อให้มีสิบตา... พี่เดย์ก็ไม่มีทางหาฉันเจอแน่!

“มีทู” ฉันระรัวพยักหน้า พี่ว้ากคณะมนุษย์ที่ว่าดุๆ ดูเด็กน้อยไปเลยเมื่อเจอพี่ว้ากคณะวิศวะเข้าให้... น่ากลัวมากกกก แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันหนีพี่เดย์ได้ไงเล่า!!

“ละสรุปพี่เดย์มาหาแกทำไมอ่ะ รู้จักกัน?” เอมถามอีกครั้งเหมือนเพิ่งนึกได้

“ไว้คุยในไลน์” ฉันกระซิบเสียงจริงจัง

“ได้เลอ” ทั้งเอมและแก้มยุ้ยคงรู้ว่าอยู่ในสถานการณ์ไม่ปกติเลยไม่ถามไรต่อ “งั้นฉันสองคนไปก่อนนะ บายย”

“เจอกันวันจันทร์” ฉันกับพีชโบกมือลาสองคนนี้ด้วยรอยยิ้มหวาน เพราะเอมและแก้มยุ้ยกลับทางประตูหน้า ส่วนฉันกับพีชกลับประตูหลัง พวกเราเลยแยกกันตรงนี้นั่นล่ะ

“น้องลูกพีช!” พีชกับฉันหันขวับทันทีเมื่อมีคนเรียก แล้วก็เห็นเป็นรุ่นพี่ปี 3 ในเอกญี่ปุ่นที่หาตัวโคตรยาก

ก็อย่างที่รู้กัน กิจกรรมที่เด็กปี 1 ต้องทำคือขอลายเซ็นรุ่นพี่ในเอกให้ครบ แล้วกว่าจะได้มาไม่ใช่เรื่องง่าย บางทีต้องบูม ต้องเต้น ต้องร้องเพลงหรือทำอะไรแปลกๆ หลายสิ่งเพื่อให้ได้มา และที่ว่ามาทั้งหมด... ฉันและเพื่อนต่างเคยเจอมาหมดละ

“ขาพี่” พีชขานรับ เราสองคนเดินเข้ามาหารุ่นพี่ที่ไม่ยอมให้ลายเซ็นพีชเมื่อตอนกลางวัน ส่วนฉัน... พวกพี่เค้ายอมเซ็นให้แล้วล่ะนะ!

“ยังอยากได้ลายเซ็นของพวกพี่อยู่มั้ย” รุ่นพี่ถามแบบไม่อ้อมค้อม

“อยากค่ะ” พีชพยักหน้าด้วยรอยยิ้มบางเบาโดยมีฉันยืนอยู่ข้างๆ!

แม้จะอยากกลับหอแค่ไหน ฉันก็ทิ้งเพื่อนรักไม่ได้อยู่ดี ที่เป็นแบบนี้เพราะเราสองคนมักจะทำอะไรด้วยกันตลอด โชคดีอยู่หน่อยที่ฉันได้ลายเซ็นรุ่นพี่ครบละ แต่ในเมื่อพีชยังขาดแค่ลายเซ็นพี่สี่คนนี้ ... ฉันก็ยินดีและเต็มใจอยู่รอจนเพื่อนรักทำภารกิจเสร็จสิ้น

“น้องเห็นรุ่นพี่คณะวิศวะคนนั้นมั้ยครับ นั่นน่ะ คนที่กำลังมองมาทางนี้พอดี” รุ่นพี่ชี้ไปยังลานเกียร์

ขวับ! ฉันกับพีชหันมองตาม เฮ้ย! พี่เฮ้ดว้ากหล่อเกินต้านที่โคตรดุอย่างพี่เทมส์!!

“พี่เทมส์เหรอคะ” พีชโพล่งถามด้วยสีหน้าตกใจ

“ภารกิจของพี่คืออยากให้น้องเข้าไปขอถ่ายรูปกับพี่ว้ากคนนั้น ถ้าทำสำเร็จน้องจะได้ลายเซ็นของพวกพี่สี่คนทันที” โห! สงสารพีชเลย มองจากดาวพลูโตลงมายังรู้เลยว่างานใหญ่งานช้าง พี่เทมส์ที่โคตรของโคตรดุจะยอมถ่ายรูปคู่กับรุ่นน้องง่ายๆ?

อืม! แต่ก็ไม่แน่น้า ตอนรับน้องฉันเห็นพี่เทมส์มองพีชตลอดเว พี่เค้าอาจจะยอมช่วยพีชก็ได้ใครจะรู้

“ฝันหวานกับลูกพีช! เชี่ย! สมละที่เป็นตัวท็อปของรุ่น โคตรน่ารัก” เสียงซุบซิบรอบตัวทำให้ฉันเหลือบสายตามอง เห็นเด็กวิศวะกลุ่มใหญ่กำลังมองมาทางนี้ (สังเกตจากเข็มที่ติดไทด์)

“มึงเงียบเลยไอ้ตังค์ ไม่รู้รึไงนั่นเด็กพี่เดย์”

“ใครเด็กพี่เดย์”

“ก็ฝันหวานไงวะ เด็กพี่เดย์พี่ว้ากคณะเรา” จะบ้าเหรอ!! ฉันไปเป็นเด็กพี่เดย์ตั้งแต่ตอนไหน... ไม่ใช่สักหน่อย!!

“มึงพูดจริง?”

“กูจะโกหกทำเพื่อ ไอ้บอสเพื่อนกูตามจีบฝันหวานตั้งแต่เปิดเทอม มันเพิ่งรู้เมื่ออาทิตย์ก่อนว่าฝันหวานกับพี่เดย์แม่งกิ๊กกันอยู่” กิ๊กบ้าบออะไรเล่า พี่เดย์แค่ช่วยฉันให้รอดพ้นจากการตามตื๊อของผู้ชายคนนึงเท่านั้นเหอะ!

“ล้อเล่น”

“กูได้ยินกับหู พี่เดย์พูดเองว่าแฟน แถมฝันหวานก็ไม่ปฏิเสธ” งั้นคนพูดคือเพื่อนของบอสเอกอิงค์แน่เลย ตายๆๆๆ ไม่รู้ป่านนี้ข่าวกระจายไปถึงไหนแล้ว ฉันยังโสดอยู่ค่ะ!

เกิดมา 17 ยังไม่ถึง 18 ปี ไม่เคยมีความรักสักครั้งแต่ดันโดนลือว่ามีแฟนแล้ว จะให้แก้ตัวก็ไม่ได้อีก ไม่งั้นผู้ตามตื๊อไม่หยุด... มีใครซวย 2 เด้งแบบฝันหวานคนนี้มั้ย ตอบ!!

“ก็ได้ค่ะ” หือ! ไรนะ? เสียงของพีชทำให้ฉันกลับมามีสติ พอสังเกตสีหน้าเพื่อนรักก็เห็นแววตาสับสนอยู่ในที

หมับ! ฉันเอื้อมมือไปบีบมือบางของเพื่อนอย่างให้กำลังใจ พีชยิ้มให้กันจนตาหยีก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปยังลานเกียร์อีกรอบ ฉันมองตามพีชทุกฝีก้าวอย่างลุ้นระทึก ผู้คนแถวนั้นจับจ้องไปที่พีชอย่างสนอกสนใจ

โหว! พวกพี่ว้ากกลุ่มใหญ่ที่โคตรดุหันมองพีชเป็นสายตาเดียวแถมพูดไรไม่รู้จนพีชก้มหน้าลง

“มึงว่าไอ้เทมส์จะยอมถ่ายรูปกับน้องมั้ย” รุ่นพี่ในเอกที่สั่งพีชไปขอถ่ายรูปพูดเหมือนติดขำ

“กูว่าไม่แน่ น้องน่ารักขนาดนี้ คนนิ่งๆ อย่างมันอาจปฏิเสธไม่ลง หึ!”

เอ้า! นี่ก็นึกว่ามิชชั่นนี้จะแกล้งพีช สรุปรุ่นพี่พวกนี้แค่อยากดูปฏิกิริยาของพี่เทมส์งั้นเหรอ? นี่มันเรื่องไรกัน งงไปหมดละ!

“น้องลูกพีช พวกพี่รอดูอยู่นะ!” จู่ๆ รุ่นพี่ในเอกที่ยืนหลังฉันก็ตะโกนเข้าไปในลานเกียร์ทำให้ผู้คนหันมามองทางนี้เป็นสายตาเดียวรวมถึงพี่เดย์ด้วย กรี๊ดดด!

ขอบคุณนักอ่านที่ใจดีคอมเม้นท์ให้กัน รวมถึงกดใจ กดนิยายเข้าชั้นนะคะ ขอบคุณจากใจค่ะ

ดีใจมากกกก แบบมากจริงๆ ที่ติดตามกัน สำหรับนักอ่านท่านไหนอยากอ่านเรื่องของลูกพีชกับพี่เทมส์ มีลงให้อ่านเป็นตัวอย่างในรี้ดด้วยนะคะ

เจอกันพรุ่งนี้ค่า มาดูว่าหนุ่มคลั่งรักจะทำอะไรต่อ 555