เขาว่ากันว่า...หนุ่มวิศวะหล่อโลกละลายคลั่งรักฉัน

น้องก็นั่งตักไอ้เดย์มันแล้วกัน

ระหว่างนั่งเรียน ฉันแทบไม่มีสมาธิเลย เซนเซย์พูดเข้าหูบ้างไม่เข้าบ้าง ในใจได้แต่คิดถึงเรื่องที่พี่เดย์ทำลงไปอยู่อย่างนั้น พี่เดย์ชอบฉันจริง? หรือต้องการช่วยฝันหวานคนนี้เท่านั้น

แต่ยิ่งคิด... ความคิดในใจทั้งสองฝั่งก็ตีกันไม่หยุด คนตรงๆ อย่างพี่เดย์ถ้าชอบฉันจริงก็ต้องพูดออกมาแล้วสิ ถึงที่ผ่านมาพี่เค้าจะทำเหมือนหยอด สักพักก็เฉลยว่าล้อเล่นตลอดอ่ะ

แต่ว่าถ้าไม่ชอบ พี่เค้าจะกล้าพูดต่อหน้ากล้องให้คนทั้งมหาลัยรู้ไปทำไม แต่หนุ่มหล่อโลกละลายอย่างพี่เดย์เนี่ยนะ... จะชอบเด็กธรรมดาๆ อย่างฉัน ดูแฟนเก่าพี่เค้าซะก่อน... ฉันเทียบไม่ติดฝุ่นเลยเถอะ

โอย! ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ตราบใดถ้าพี่เดย์ไม่พูดกันตรงๆ ... ฉันจะถือว่าคนดีอย่างพี่เดย์แค่อยากช่วยฉันเท่านั้น!

ใช่! มันต้องเป็นแบบนั้นแน่นอน!

พอใกล้ถึงเวลารับน้อง ฉันกับเพื่อนก็เดินมายังลานเกียร์เหมือนเช่นปกติ

“คนมองแกเยอะกว่าเดิมอีกฝัน” พีชกระซิบกันเพราะไม่ว่าจะเดินผ่านไปทางไหน คนก็มองตามไม่หยุด... เอาที่สบายใจเลยค่ะ อีกนิดเดียวฝันหวานคนนี้เป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกไปแล้ว ฮือ!

“ก็พี่เดย์เล่นประกาศซะขนาดนั้น นางเอกของเราจะไม่โดนมองได้ไงเล่า...ใช่ป่ะ” เอมใช้เสียงสองแถมยังเอาไหล่มาชนไหล่ฉันอย่างล้อเลียน

“แกอ่ะ แซวกันอีกแล้วนะ” ฉันทำปากบู้แต่สามคนนี้ดันหัวเราะขำ มองกันด้วยสายตาเอ็นดู

“ทีนี้รู้ยังเวลาแกแซวฉัน ฉันรู้สึกไง” พีชยักคิ้วด้วยสีหน้ากวน

“อ้าว! ก็พี่เทมส์ชอบแกอ่ะ ฉันเอาความจริงมาพูดผิดตรง ไหน” ฉันยกไหล่ ยักคิ้วกวนกลับบ้างพีชนี่มองค้อนกันเลยทีเดียว ฮ่าๆๆ

“ไม่จริงสักหน่อย พี่เค้าไม่ได้ชอบฉันเหอะ” พีชใช้น้ำ เสียงขึงขังหน้าตาจริงจังขัดกับหน้าตาโคตรน่ารักของเจ้าตัว

“จ้า!” ฉัน เอม และแก้มยุ้ยใช้เสียงสูงอารมณ์หยิกแกมหยอก ก่อนจะหัวเราะขำที่ดันใจตรงกันซะได้

“มาต่อเรื่องแกก่อน” เป็นเอมที่วกกลับมาทางฉันแถมยังเปลี่ยนสีหน้าเป็นกระหยิ่มยิ้มย่องเหมือนสาแก่ใจอะไรทำนองนั้น “จะว่าไปที่พี่เดย์ใช้วิธีตอกตะปูปิดฝาโรงก็ดีเหมือนกัน โคตรได้ ผล ปกติต้องมีชะนีเข้ามาแซะแกละ ดูตอนนี้ดิ... ไม่โผล่มาสักราย หึ!”

ก็จริง...ดูอย่างเมื่อวานหรือวันก่อนๆ สิ ฉันนี่โดนแซะไม่หยุด โดนจนแทบพรุนไปทั้งตัว แต่พอพี่เดย์ประกาศต่อหน้ากล้องไม่มีมาสักราย บอกตามตรงว่านี่โล่งมากค่ะ

บางคนอาจคิดว่าเป็นเพราะพี่เดย์นั่นแหละทำให้ฉันโดนรุมด่า เอาตามตรงฉันไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยนะคะ ยังไงดีล่ะ คือพี่เดย์เค้าไม่ได้มารู้เรื่องอะไรไง พี่เค้าก็อยู่ส่วนของเค้า ฉันก็อยู่ส่วนฉัน แล้วคนที่แซะกันก็ผู้หญิงที่หมั่นไส้ฉันทั้งนั้น ไม่โดนเรื่องนี้ก็โดนเรื่องโน้นอยู่ดี คนที่ไม่ชอบเรายังไงก็หาเรื่องมาด่าเราวันยังค่ำนั่นล่ะ

ทุกวันนี้ก็ได้แต่ภาวนาขออย่าโดนเกลียดขี้หน้าเลย

น้องอิดขะหนาดหนักจ้าว!

“ใครจะกล้าวะ ประโยคสุดท้ายที่พี่แกพูดฉันยังขนลุกไม่หาย สมละที่เป็นพี่ว้ากวิศวะ ใช้แค่น้ำเสียงกับแววตาเรียบเฉยแต่รู้ได้ว่าโคตรเอาจริง” แก้มยุ้ยว่าพลางใช้มือลูบสองแขนไปมาเหมือนเกรงๆ

“จริง” พีชกับแก้มยุ้ยนี่รีบพยักหน้าขันแข็งทันที

เราสี่คนเม้าท์โน่นนี่นั่นเรื่อยเปื่อยจนมาถึงลานเกียร์ แต่ยังไม่ทันเอากระเป๋าไปวาง สายตาเจ้ากรรมก็ดันเจอะเข้ากับพี่เดย์กับผองเพื่อนเข้าให้

ขวับ! ฉันรีบหันอีกทางเมื่อพี่เดย์ทำท่าเหมือนจะเดินเข้ามาหากัน ขอสารภาพตามตรงฉันยังโคตรเขินที่พี่เค้าพูดต่อหน้ากล้องอยู่เลยเถอะ ไหนจะเรื่องที่เพื่อนในเอกพากันแซวอีก แถมสายตาคนในลานเกียร์กำลังมองมาเหมือนอยากรู้อยากเห็นก็มีอยู่ไม่น้อย.. ให้ฝันหวานคนนี้ได้พักบ้างเถอะค่ะ

“เป็นไรอ่ะฝัน” พีชถามกันด้วยน้ำเสียงสงสัยระคนแปลกใจ ส่วนเอมกับแก้มยุ้ยวิ่งไปสมทบพวกในเอกตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว

“ก็พี่เดย์น่ะสิ ทำท่าเหมือนจะเดินมาหา” ฉันกระซิบให้ได้ยินแค่สองคน

ขวับ! พีชหันมองด้านหลังช้าๆ ก่อนจะหมุนตัวหลบหลังฉันด้วยความไวแสงแถมยังรีบล้วงมือถือออกมาคุยไลน์... อะไรเนี่ย? ฉันแอบเหล่ด้วยหางตาเห็นพี่เทมส์ยืนนิ่งอยู่ไม่ไกลกำลังก้มหน้าอยู่กับจอมือถือ แสดงว่าพีชกำลังคุยกับพี่เทมส์แน่เลยเพราะเย็นนี้ทั้งคู่มีนัดไปดูหนังด้วยกัน

เนี่ยะ! แล้วมาบอกว่าพี่เค้าไม่จีบ ดูก็รู้แล้วว่าพี่เทมส์วาง แผนให้พีชไปดูหนังด้วยเหอะ

ครืด! ครืด! มือถือที่สั่นในกระเป๋าสะพายทำเอาฉันสะดุ้งพลางรีบล้วงออกมาดู แล้วก็ต้องตาโตอย่างตกใจเมื่อเห็นชื่อพี่เดย์ปรากฏบนหน้าจอ!!

ฉันเม้มปากนิดหน่อย ใจเต้นตึกตัก เดินห่างพีชออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกดรับสายเพราะรู้ดีแก่ใจว่ายังไงก็หนีไม่พ้น เย็นนี้ฉันกับพี่เดย์ต้องพาฟูฟูไปฉีดวัคซีนด้วยกันอยู่ดี

“ค่ะ พี่เดย์” ฉันกระซิบลงไปในสายทั้งที่ยังหันหลังให้พี่เดย์อยู่แบบเดิม

“น้องฝันหวานโกรธอะไรพี่รึเปล่าครับถึงเดินหนีกัน” ฉันสัมผัสได้ว่าน้ำเสียงที่ลอดมาตามสายเต็มไปด้วยความกังวลเลยกล้าที่จะตอบตามตรง

“เปล่าค่ะ หนูแค่ไม่อยากเป็นจุดสนใจไปมากกว่าเดิม”

“ก็นึกว่าโกรธกันเรื่องที่พี่พูดชื่อน้องออกเพจมหาลัย” น้ำเสียงโล่งอกของพี่เดย์ทำให้ฉันเผลอยิ้มโดยไม่รู้ตัว

เนี่ยเห็นมั้ย! พี่เดย์ไม่ได้พูดทำนองจีบ แสดงว่าพี่เค้าต้อง การช่วยฉันเท่านั้น คิดถูกละที่รอให้พี่เค้าพูดความรู้สึกออกมาตรงๆ ... ไม่งั้นมีหวังหน้าแหกไปถึงเชียงใหม่ข้อหาคิดไปเองเถอะ

“หนูไม่โกรธค่ะ” ออกจะขอบคุณด้วยซ้ำที่พี่เดย์ช่วยออกหน้าจัดการให้ ไม่งั้นคงไม่พ้นโดนแซะเหมือนที่ผ่านมา

“ถ้างั้นที่เรานัดกันวันนี้ไม่แคนเซิลนะครับ”

“แน่นอนค่ะ” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงขันแข็ง ก่อนจะถามอย่างนึกได้ “ว่าแต่ฟูฟูอยู่ไหนคะ หนูไม่เห็นน้องเลย”

“เพื่อนในเอกขอไปเล่นครับ วันนี้เลิกแล้วเราออก ม.ไปพร้อมกันเลยเนอะ” พี่เดย์บอกง่ายๆ แต่เล่นเอาฉันอ้าปากค้างก่อนจะงับลงแทบไม่ทัน ขืนไปด้วยกันพวกในเอกต้องแซวมากกว่าเดิม ไหนจะคนมองอีกล่ะ... ไม่ดีม้าง

“หนูต้องเอาของไปเก็บที่หอก่อนค่ะ เสื้อผ้าจะค้างบ้านคุณน้าก็ไม่ได้เอาติดมาด้วย เราเจอกันที่คลินิกดีกว่าค่ะ รบกวนพี่เดย์ส่งชื่อมาทางไลน์ด้วยนะคะ เดี๋ยวหนูนั่งแท็กตามไปง่ายกว่า” เป็นไงล่ะข้ออ้างของฉัน สวยงามเนอะ แฮร่!

“ได้ไงครับ!” พี่เดย์รีบแย้งจนฉันแอบสะดุ้ง “เด็กผู้หญิงนั่งแท็กคนเดียวอันตราย เดี๋ยวพี่ไปรับน้องฝันหวานที่หอละกัน”

“แต่...”

“ไม่มีแต่ครับ ห้าโมงพี่ไปรับหน้าหอ” พี่เดย์บอกเสียงหนักแน่นจนฉันไม่กล้าปฏิเสธ

“ก็ได้ค่ะ ถ้างั้นหนูวางก่อนนะคะ”

“โอเคครับ ห้าโมงนะครับพี่จะไปรับ” ว่าแล้วพี่เดย์ก็ชิงวางสายไปเหมือนกลัวฉันเปลี่ยนใจงั้นล่ะ

ถ้ามองในแง่ดี... รับที่หอก็ดีกว่านั่งรถพี่เค้าออก ม. ไปพร้อมกันล่ะเนอะ

ใช่! มันดีกว่าแน่นอนนั่นล่ะ!

เมื่อเด็กปี 1 ทั้งสองคณะนั่งในลานเกียร์เรียบร้อย พี่เฮ้ด ว้ากอย่างพี่เทมส์ก็ออกมาพูดด้านหน้าเหมือนเช่นปกติ แต่สิ่งที่ไม่ปกติก็คือพี่เทมส์พูดแค่ประโยคเดียว จากนั้นพี่กัสก็เดินออก มาประกาศว่า

“พวกคุณรู้มั้ย! ตอนนี้พวกคุณสามารถอยู่ในระเบียบวิ นัยได้อย่างเคร่งครัด ทำให้พวกผมไม่มีอะไรจะบ่น ไม่มีอะไรจะว้าก เพราะงั้นวันนี้ทุกคนกลับบ้านได้”

ขวับ! น้องปี 1 หันมองหน้ากันอย่างเป็นเอ๋อ แต่ไม่มีใครกล้าร้องห้ามหรือวิจารณ์แม้แอะเดียว สิ่งที่พวกเรารีบปฏิบัติคือสลายตัวทันที แค่มองตากันก็รู้... พวกเราน้องๆ ชอบมาก ไม่โดนดุ ไม่โดนว้าก ดีเกินต้านไปเลยสิคะ! เย้!

ฉันกับพีชเดินกลับหอด้วยกัน พีชบอกว่าเดี๋ยวพี่เทมส์มารับที่หน้าหอ (นั่นไง...ว่าละ เมื่อกี๊คุยไลน์กับพี่เทมส์จริงด้วย) ฉันเลยกล้าบอกเพื่อนรักไปว่าเดี๋ยวพี่เดย์จะมารับเพื่อพาฟูฟูไปฉีดวัคซีนเหมือนกัน พีชอมยิ้มแต่ไม่ได้แซวไรซึ่งมันดีมาก

เราสองคนแยกกันที่หน้าห้องของฉันเอง เจอกันอีกทีก็พรุ่งนี้ค่ำๆ นั่นล่ะ ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้อง สัมภาระที่จะนำไปนอนบ้านคุณน้าก็เก็บเสร็จแล้ว พอไม่รู้จะทำไรก็ล้วงไอแพ็ตออกมาอ่านนิยายต่อ มีเวลาเหลืออีกเกือบครึ่งชั่วโมงต้องเอาให้คุ้ม

พอใกล้ถึงเวลานัด ฉันหิ้วกระเป๋าลงมารอพี่เดย์แถวหน้าหอ ระหว่างนี้ไม่รู้จะทำไรก็ล้วงมือถือออกมาเช็คไลน์ เข้าไอจี เข้าติ๊กต๊อกเรื่อยเปื่อยจนกระทั่งมีคนเข้ามาทัก

“ฝันหวานพักที่นี่เหรอครับ”

ขวับ! ฉันเงยหน้ามองคนถามก่อนจะสะดุ้งในใจ เด็กเศรษฐศาสตร์ที่เคยมาจีบกันนี่นา! อะไรมันจะโลกกลมขนาดเน้! แล้วทำไมเพื่อนของหมอนี่อีกสองคนต้องมายืนล้อมกันเหมือนกักตัวไม่ให้ฉันหนีไปทางไหนงั้นล่ะ... บ้าไปแล้ว!!

“อื้อ” ฉันพยักหน้าน้อยๆ อย่างไว้ตัว ไม่พูดอะไรต่อ ไม่งั้นอาจโดนเข้าใจผิดหาว่ามีใจให้

“ให้เราช่วยถือให้มั้ย”

ปิ๊น!

ยังไม่ทันที่ฉันจะตอบปฏิเสธ ก็มีเสียงแตรรถดังขึ้นแถมเลื่อนเข้ามาจอดเทียบหน้าฟุตบาทที่ฉันยืนอยู่พอดิบพอดี

“เหี้ย! พอร์ช 718 ตัวใหม่นี่หว่า สวยโคตร!!” เพื่อนของนายเศรษศาสตร์โพล่งด้วยแววตาวิ้งวับทำให้ฉันผู้ซึ่งไม่มีความรู้เรื่องรถในหัวรับรู้ว่ารถหรูคันนี้คือพอร์ชรุ่นใหม่ล่าสุด

“แม่งสีก็ได้ ทรงก็สวย จะแรงขนาดไหนวะ เสียงเครื่อง ยนต์ยังเพราะขนาดนี้”

หา! เพิ่งเคยได้ยินครั้งแรกว่าเสียงเครื่องยนต์ที่ดังกระหึ่มขนาดคนรอบข้างยังต้องหันมองเป็นตาเดียว ผู้ชายบางคนคิดว่าเพราะ! ฝันหวานมึนตึ๊บค่ะ!

“เราช่วยถือดีกว่าเนอะ” นายเศรษฐศาสตร์คนเดิมว่าพลางยื่นมือมาตรงหน้า ฉันส่ายหน้าไปมา ก่อนจะมีใครบางคนโพล่งขึ้นมาด้วยเสียงอันเข้มจัด

“ฝันหวานเป็นแฟนกู กูถือให้ได้! ไม่ต้องรบกวนมึงหรอก!”

ขวับ! ฉันหันไปทางคนพูดทันควัน แล้วก็เห็นพี่เดย์โผล่หน้าหล่อเหลาออกมาจากรถคันหรูฝั่งคนขับ ปิดประตูดังปัง เดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างฉันกับนายเศรษฐศาสตร์นี่ด้วยความไวแสง

“ของของแฟนกู คงไม่รบกวนรุ่นน้องอย่างมึงหรอก ขอบใจมึงมาก!!” พี่เดย์ที่ยืนหันหลังให้กันใช้เสียงเข้มกว่าเดิมสองระดับได้ ฉันไม่เห็นว่าพี่เค้าทำหน้ายังไง แต่พวกนายเศรษฐศาสตร์รีบผงกหัวรัวๆ ก่อนจะจ้ำพรวดหนี

“เดี๋ยว! พวกมึงหันกลับมาก่อน ยังไปไหนไม่ได้!” พี่เดย์สั่งเสียงเข้มเหมือนตอนเป็นพี่ว้ากทำเอานายสามคนนี้หันมาอย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าหวาดหวั่น

“คะ ครับพี่ มีอะไรครับ”

“กูจะบอกอีกครั้งว่านี่แฟนกู หวังว่ามึงจะไม่เข้ามายุ่ง... เข้าใจชัดเจนมั้ย!!” พี่เดย์จ้องไปทางนายที่เข้ามาจีบฉัน ฉันเห็นหมอนี่พยักหน้ารัวๆ ยกมือไหว้ก่อนจะวิ่งหนีทันที

ขวับ!

พี่เดย์หันมาหากัน ฉันรีบส่งยิ้มให้ สีหน้าเคร่งเครียดบนใบหน้าหล่อเหลากลับกลายเป็นยิ้มสว่างไสวให้กันในชั่ววินาที

“มาครับ พี่ถือให้” ว่าแล้วก็ยื่นมือมาตรงหน้าเป็นเชิงขอของในมือ ตอนแรกฉันจะปฏิเสธแต่คิดได้ว่าอีกเดี๋ยวพี่เค้าคงแย่งไปถือเองอยู่ดีก็เลยยื่นให้

“ขอบคุณค่ะ” ฉันบอกพลางค้อมหัวลง ก่อนที่เราสองคนจะหมุนตัวมาทางรถหรู และทันใดนั้นเองมีคนเปิดประตูฝั่งข้างคนขับออกมา

“กูไม่นึกว่ามึงจะกินเด็กปี 1 จริง”

หา! กินอะไรคะ! แล้วดูแววตาของคนพูดสิ... ล้อเลียนที่หนึ่ง!

“พี่พูดงี้น้องนิ่งไปเลยเห็นมั้ย” พี่เดย์ว่าพลางถอนหายใจยาว

“โทษที กูลืมไปว่าแฟนมึงเรียนเอกญี่ปุ่น ไม่ใช่เด็กวิศวะที่ชินเรื่องห่ามๆ อย่างพวกเรา” ว่าแล้วคนพูดก็หัวเราะออกมา ก่อนจะแนะนำตัวกับฉันด้วยตัวเอง “หวัดดีสาวน้อย พี่ชื่อเจมี่ เป็นพี่รหัสของไอ้เดย์มัน”

“สวัสดีค่ะพี่เจมี่ หนูชื่อฝันหวานค่ะ” ฉันรีบยกมือไหว้ทัน ทีเนื่องจากเคยได้ยินมาว่าพี่วิศวะปีสูงๆ ค่อนข้างน่ากลัว เอะอะว้าก เอะอะสั่งซ่อม เราต้องนอบน้อมเข้าไว้ ชีวิตจะได้ไปต่อยังไงเล่า

“คนนี้กูให้ผ่าน” พี่เจมี่หันไปยักคิ้วให้พี่เดย์ด้วยสีหน้ากวน ก่อนจะพยักหน้าชวน “ไปเหอะ แฟนกูรออยู่”

“เดี๋ยวค่ะ ไปไหนไปยังไงคะ” ฉันถามด้วยความงง

วันนี้พี่เดย์ขับรถสปอร์ตมาทั้งที่ครั้งก่อนใช้อีกคัน ว่าแต่รถคันนี้เป็นของพี่เดย์ด้วยเหรอ? เรื่องนั้นช่างมันก่อน แล้วจะไปยังไงในเมื่อรถนั่งได้แค่สองคน แต่ตอนนี้รวมฉันด้วยเป็นสาม

“พี่ต้องไปส่งพี่เจมี่ก่อนครับ” พี่เดย์บอกด้วยรอยยิ้ม

ไปส่ง = รถคันนี้เป็นของพี่เดย์สินะ

“งั้นเดี๋ยวหนูนั่งแท็กไปเองดีกว่าค่ะ เจอกันที่คลินิกเลย” ฉันรีบบอก รถสปอร์ตมีแค่สองที่นั่งจะให้ขี่คอกันไปรึไงคะ

บ่ไหวก้าจ้าว บ่เปิงก้า!

“ทำงั้นไอ้เดย์มันคงด่าพี่ถึงชาติหน้า มาเป็นภาระมันจนแฟนไม่ยอมไปด้วย ขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวพี่ขับเอง น้องก็นั่งตักไอ้เดย์มันแล้วกัน”

หา! พี่เจมี่พูดโคตรง่ายแต่จะทำงั้นได้ไง ฉันไม่ใช่แฟนพี่เดย์จริงสักหน่อย จะให้นั่งตักได้ไงเล่า บ้าไปแล้ว!!

“คือหนูไม่ใช่แฟน...” ฉันจะปฏิเสธแต่พี่เจมี่ที่กำลังเปิดประตูฝั่งคนขับหันมามองกันนิ่งๆ ทำเอาฉันขนลุกทั้งตัว

เหมือนเจอพี่เทมส์ร่างสองเลยอ่ะ... กลัวแล้ว!

ชึ้บ! ฉันขยับเข้าหาพี่เดย์โดยไม่รู้ตัว นั่งก็นั่ง แค่นั่งตักผู้ชายแป๊บเดียว ดีกว่าโดนรุ่นพี่วิศวะหมายหัวล่ะวะ!

ฮือ! น้องไค่ไห้!

ถึงพี่เดย์จะจิตใจดี จะเป็นฮีโร่ แต่พี่เค้าก็มีมุมอื่นเหมือนกันนะคะ ฮ่าๆๆ

เอ็นดูฝันหวาน นอกจากเจอพี่เดย์เต๊าะไม่หยุดแล้ว ยังมาเจอพี่รหัสของพี่เดย์อีก น้องจะไหวมั้ย

ขอบคุณที่ติดตามกันค่าา ขอบคุณจากใจ