Ardil eve geldiğinde saat kaçtı bilmiyorum. Uykuyla uyanıklık arasında, yatağın çöktüğünü ve arkamdan bir kolun belimi sardığını hatırlıyorum. " Uykunu bölme, uyu." diye fısıldayan kocam olacak adamdı. Kokusu ciğerlerimi işgal ederken, lafını dinledim. Uykuma kaldığım yerden devam ettim.
Sabah üzerimde ki ağırlığı, gözlerimi açmadan, anlamlandırmaya çalışıyordum. Acaba deprem olmuştu da ben göçük altında falan mı kalmıştım. Nefesimi kesen ağırlığın sebebi, üzerime düşen bir beton yığını falan mıydı ? Zorlukla gözlerimi araladığımda, bacaklarımı hapseden, kas yığınından oluşan kıllı bacaklar, karnımın üzerinde, sahiplenircesine sarmış kollar görmeyi beklemiyordum.
Ahtopat gibi yapışmıştı piç. Hayır yani ben tek uyumaya alışkın bir kadın olarak, bu eziyeti çekmek zorunda mıydım ? Eğer evli
