Gözlerimi açmak istiyordum ama yapamıyordum. Fazla şişmişlerdi ve o şişkinliğin ağırlığını hissediyordum. Bedenim harabeye dönmüştü. Her yerim ağrıyordu. Bilincim arada açılıyordu, neler olduğunun ayırdına varıyordum ama sonra tekrar kendimden geçiyordum. Dövmeyip resmen tonlarca ağırlıkla dolu bir tırla üzerimden geçmiş gibiydiler. Arada kulağıma konuşma sesleri geliyordu.
‘’Hayati tehlikesi var mı?’’ diyordu bir ses karşılığında ‘’Hayır!’’ diyordu diğer ses.
Sonrasında tekrar kendimden geçiyordum ve biraz olsun ayıldığımda yine sesler duyuyordum.
‘’Kaç gündür baygın yatıyor! Neden kendine getiremiyorsunuz?’’ O ses bu defa öfkeyle dolu oluyordu. Karşılığındaki ses mahcubiyetle cevap veriyordu. ‘’Fazla hırpalanmış. Ağır darbeler almış. Hayatta olması bile büyük şans.’’
Yine kendimden
