Bu evde odamdan çıkmadan iki hafta daha geçirmiştim. Artık tek başıma yürüyebiliyordum. Bedenimdeki sargılardan kurtulmuştum. Sadece kolumdaki alçı kalmıştı onu da bir haftaya çıkaracağını söylemişti doktor. Yüzümdeki şişlikler inmişti. Acılarım yok denecek kadar azdı. Bedenimdeki morluklar sarı renge dönmüştü ve zamanla onlarda iyileşecekti.
Babam hala karısıyla arasını tam düzeltememişti ki kadın sonuna kadar haklıydı. Babamın tüm kızmalarına, azarlarına rağmen bir daha odadan ayrılıp hiçbirinin karşısına çıkmamıştım. Sadece geceleri geç saatte herkesin uyuduğuna emin olunca bahçeye çıkıp temiz hava alıyordum ve bahçede nöbet tutan adamlarla biraz sohbet ediyordum.
Hepsi kim olduğumu öğrenmişti ve benimle konuşma konusunda fazla çekimserlerdi ama birileriyle iletişim kurmazsam iyice
