พลาด(รัก)นายหัว

บทนำ "อืม.....อ่า....."กานดานลินครางเสียงกระเส่าอยู่ในลำคอ ยามโดนปากร้อนของชายหนุ่มดูดดึงยอดปทุมสีหวาน "อะ..อย่าจับตรงนั้นนะ"เธอร้องด้วยความตกใจเมื่อมือหนาลูบไล้เนินเนื้อตรงนั้นที่ไม่มีใครเคยได้แตะต้องมัน เขาค่อยๆสอดนิ้วเรียวเข้าไปในปากทางเข้าที่แฉะเยิ้มไปด้วยหยาดน้ำหวาน "อ่าาา...ลินเสียว...อะ...อ๊าาาา"กานดานลินครางเสียงสั่นยามชายหนุ่มขยับนิ้วด้วยด้วยจังหวะรัญจวน แผ่นหลังของเธอแอ่นขึ้นเหนือที่นอนแอ่นอกให้ชายหนุ่มดูดดึงได้อย่างถนัด "อืมมมมม"เสียงครางของสองหนุ่มสาวดังก้องห้องนอน "อ๊ะ อ๊ะ อ๊าาา" ร่างบางของกานดานลินสั่นเทิ้มด้วยความเสียว น้ำหวานไหลเยิ้มอาบมือชายหนุ่ม เธอรู้สึกเสียวแทบขาดใจ ความสุขกำลังจะแตกซ่าน "ปังงงง" กระสุนปืนวิ่งเข้ากลางหน้าผากของกันดานลินอย่างแม่นยำ เลือดสีสดไหลอาบไปทั่วร่างของเธอ "ลิน ลิน ไอ้ลินโว้ย...ตื่นนนน"เสียงปลุกของเขมิกาดังเรียกให้กานดานลินตื่นจากความฝันอันแสนวาบหวามแต่จบด้วยความตายของเธอทุกครั้ง "ตื่นแล้วๆ"กานดานลินลุกขึ้นนั่งบนที่นอนด้วนสภาพหน้าตาตื่น เหงื่อซึมบนใบหน้า "แกร้อนเหรอลิน เหงื่อท่วมหน้าเชียว" กานดานลินส่ายหน้า "นี่อย่าบอกนะว่าแกฝันวาบหวิวอีกแล้ว"เขมิกาเอ่ยถามด้วยอาการล้อเลียน "อือ แถมโดนยิงตายทุกที" กานดานลินตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย "ทำเสียงอย่างนี้เสียดายที่ไม่เสร็จหรือเสียดายที่โดนยิงตายในฝันกันแน่"เขมิกาแซวอย่างขบขัน เพราะเพื่อนของเธอฝันแบบนี้มาตั้งแต่วันเกิดตอนอายุ25จนตอนนี้ย่าง27แล้ว "ทำไมน้า สาวเวอร์จิ้นอย่างแกถึงได้ฝันลามกแบบนี้มาเป็นปีๆ ว่าแต่ครั้งนี้เห็นหน้าหนุ่มในฝันมั้ย" "พูดมากจังเลยแก เงียบปากไป" กานดานลินปาหมอนใส่หน้าเขมิกาด้วยความหมั่นไส้ในความช่างจ้อของเพื่อนสาว "เอ้า ว่าไงหน้าตาเป็นไงหล่อรึเปล่าบอกมาๆ หรือว่าเห็นแค่หุ่นอันเซ็กซี่กับลีลาสุดแสนจะเร้าใจ" "เห็น ครั้งนี้ฉันเห็นหน้าเขา" กานดานลินตอบด้วยหน้าตาแดงก่ำ พร้อมเอามือลูบใบหน้าตัวเอง "ลินอย่ามาเหม่อ บอกมา" เขมิกาตีแขนกานดานลินหลังจากที่เธอนั่งลูบหน้าตัวเองด้วยท่าทางเหม่อลอย "โอ๊ย...บอกแล้วๆ เขาผิวขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่งได้รูปสวย ปากอวบอิ่ม รวมๆแล้วก็หล่อนะ แต่ตาเขาดุไปหน่อย ไม่หน่อยอะเรียกว่าโหดเลยดีกว่า" กานดานลินพูดไปพลางทำหน้าสยองไป ถึงแม้ชายในฝันเธอจะหล่อแค่ไหนแต่ความโหดของเขาก็กินขาด "เอ๊ะ...จะว่าไปตาชายในฝันฉันเหมือนตาแกเลย แต่ตาเขาดุกว่าแกเยอะ"เธอเอ่ยพร้อมจ้องหน้าเขมิกาอย่างจริงจัง "พอๆเลิกจ้องหน้าฉัน เอาเป็นว่าถ้าเหมือนฉันแสดงว่าหน้าตาดี ฮ่าๆๆๆ แล้วคนที่ยิงแกละ"เธอส่ายหน้า ถอนหายใจก่อนจะตอบเขมิกา "ไม่เห็นอะ เห้อ...ช่างมันเหอะ ยังไงมันก็แค่ฝัน"กานดานลินจ้องมองดวงตาของเขมิกาอีกครั้งก่อนจะเอ่ยถาม "ว่าแต่เข็ม พี่ชายแกหน้าตายังไงนะ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาห้าหกปีฉันไม่เคยเห็นหน้าพี่ชายแกเลยเจอแต่พ่อกับแม่เวลามาหาแก พี่แกหล่อไหม" "ทำไมยะ เห็นตาฉันเหมือนชายในฝันแก แล้วคิดอยากจะเป็นพี่สะใภ้ฉันขึ้นมารึไง"เขมิกาเอ่ยล้อเลียนเพื่อนสาวที่นั่งเหม่อลอยเพ้อฝันอยู่ "เปล่าสักหน่อย ก็แค่นึกขึ้นได้ว่าแกมีพี่ชาย แต่ถ้าได้เป็นพี่สะใภ้แกก็ดีนะ นั่นหมายความว่าฉันได้เป็นลูกสะใภ้เศรษฐีอย่างพ่อกับแม่ของแก ฉันจะแย่งสมบัติแกให้หมดเลย ฮ่าๆๆๆ"กานดานลินเอ่ยตอบด้วยความขบขัน พร้อมกับผลักแขนลูกสาวเศรษฐีอย่างเขมิกาด้วยความหมั่นไส้เพื่อนรักของเธอ "งึ ขี้โวยวายแถมน่ารำคาญอย่างแกเป็นพี่สะใภ้ฉันไม่ได้หรอกยะ แค่แกไม่โดนพี่เข้มเอามีดตัดลิ้น เอาเลื่อยมาตัดคอแกก็บุญแล้ว อย่าหวังมาเป็นสะใภ้เศรษฐีเลย รักษาชีวิตน้อยๆของแกไว้เถอะยะคุณกานดานลิน"เขมิกาเอ่ยตอบ "ชิ กลัวตกกระป๋องละสิแกขู่ฉันเนี่ย" "ฉันพูดจริง ไม่ได้ขู่แกสักนิด" "พอๆเลิกเถียงกับแกแล้ว มาปลุกฉันเนี่ยทำกับข้าวเสร็จแล้วเหรอ"กานดานลินเอ่ยถาม "เสร็จแล้ว แกนะไปแปรงฟันได้แล้วฉันหิว เสร็จแล้วจะได้ออกไปซื้อของกัน" "ได้"กานดานลินตอบก่อนวิ่งไปเข้าห้องน้ำ เธอกับเขมิกาอาศัยอยู่ในคอนโดเดียวกัน ซึ่งเป็นของคุณพ่อของเขมิกาที่ให้ลูกสาวมาอยู่ช่วงเรียนมหาลัย เธอได้เจอกับเขมิกาและได้รู้จักสนิทกันตอนรับน้องตอนปีหนึ่ง หลังจากจบปีหนึ่งเธอไม่อยากอยู่หอในมหาลัยเลยจะมาเช่าหอพักข้างนอกอยู่ เขมิกาเลยชวนเธอมาพักด้วยกันที่คอนโดของเธอจะได้ช่วยกันจ่ายค่าน้ำค่าไฟ อีกเหตุผลคือเขมิกาเหงาเลยชวนเธอมาอยู่ด้วยกัน "ว่าแต่แกหางานใหม่ได้ยังลิน" เขมิกาเอ่ยถามระหว่างที่ทั้งคู่นั่งกินข้าวด้วยกันหลังจากที่กานดานลินออกจากงานประจำที่ทำสามปี เธอก็กลายเป็นคนว่างงานมาสองเดือนกว่าแล้ว "ยังเลย ฉันอยากหาอะไรใหม่ๆทำดูบ้าง"กานดานลินเอ่ยบอก สาเหตุที่เธอต้องกลายเป็นคนว่างงานเพราะบริษัทที่เธอทำงานอยู่สามปีไปไม่รอดเนื่องจากปัญหาโครงสร้างภายในและพิษเศรษฐกิจ "อยากเป็นคนสวยที่รวยมากโว้ยยยย"กานดานลินตะโกนโวยวายหลังจากยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม "หูฉันจะแตกแล้วยัยบ้า"เขมิกาเอ่ยก่อนจะเอามืออุดหู "เดือนหน้าฉันจะกลับไปช่วยงานพ่อที่สวน แกไปกับฉันสิ ไปทำงานกับฉันที่สวน เดี๋ยวฉันให้แกเป็นหัวหน้าแม่บ้าน อีกอย่างแม่ฉันก็บ่นคิดถึงแกด้วย" "ไปทำงานที่สวนแกหรอ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาฉันยังไม่เคยไปบ้านแกเลย "กานดานลินเอ่ยด้วยท่าทางครุ่นคิด ตั้งแต่ป้าที่เลี้ยงดูเธอเสียไปเมื่อสองปีก่อนเธอก็ไม่เหลือญาติพี่น้องที่ไหนอีกแล้ว พ่อแม่เธอเสียไปด้วยอุบัติเหตุโดนรถชนตั้งแต่เธอยังเด็ก "ตกลง ฉันจะตามติดไปใช้ชีวิตอยู่ที่สวนแกด้วย ว่าแต่ได้เป็นหัวหน้าแม่บ้านแน่นะ"กานดานลินเอ่ยด้วยความมุ่งมั่น "ฮ่าๆๆๆ แม่ฉันคงยอมให้น้องลินลูกรักอย่างแก ไปเป็นแม่บ้านอยู่หรอก ไปเป็นเลขาแม่ฉันเป็นไง ฉันได้ยินแม่บ่นว่าอยากได้เลขาสักคน" เขมิกาเอ่ยบอก "ได้ ตกลงบอกคุณแม่ได้เลยว่าน้องลินคนนี้จะไปช่วยงานแม่เอง" "ยะ คุณกานดานลิน" "อิ อิ อิ"สองสาวหัวเราะให้กับความบ้าของกันและกัน