หลังจากวันนั้นแอรอนก็รู้สึกเปลี่ยนไปจากเดิม ชายหนุ่มเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่แต่ภายในห้องทำงานจนน้ำรินรู้สึกเป็นห่วงอยู่ลึกๆ ปกติเขาจะต้องมาวอแวเธอทุกค่ำคืน แต่นี่ผ่านมาสี่คืนแล้วที่ไม่มีร่างสูงนอนอยู่ข้างๆ บางวันเจอหน้าเขาก็ทำเป็นไม่เห็นหรือเดินผ่านไปแบบไร้เยื่อใย หญิงสาวมีความน้อยใจอยู่เต็มเปี่ยม เธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดหรือเครียดเรื่องอะไรอยู่
หรือไม่บางทีเขาอาจจะกำลังคิดหาทางกำจัดเธอทิ้งอยู่ก็ได้ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นมันก็ดีไม่ใช่หรือ? ในเมื่อเธอเองก็รอเวลานี้อยู่เช่นกัน ไม่มีความจำเป็นต้องกังวลหากเป็นเช่นที่ตนคิด น้ำรินพยายามเก็บทุกความสงสัยไว้กับตัว ไม่อยากไปวุ่นวายให้อีกฝ่ายลรำคานใจ
วันนี้เธอจึงเลือกไม่ลงไปทานอาหารเย็นร่วมกับชายหนุ่ม…
“คุณน้ำรินล่ะ?” แอรอนถามแม่บ้านที่ทำงานกับเขามาตั้งแต่สมัยที่ย้ายมาเปิดธุรกิจที่เมืองไทยใหม่ๆ
“คุณน้ำรินให้เรียนคุณว่าไม่หิวค่ะ” หญิงวัยกลางคนตอบตามที
