Werewolf อย่ามาเล่นกับใจ

คำเตือน นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการ ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล อาชีพ สถานที่ องค์กร หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด โปรดอ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ในเรื่องมีเนื้อหาที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรง ยาเสพติด การทำร้ายร่างกาย การล่วงละเมิดด้านร่างกายและสิทธิ การใช้อาวุธ การฆ่าตัวตาย และมีคำบรรยายฉากเพศสัมพันธ์ เหมาะกับบุคคลทั่วไป อายุตั้งแต่ 20 ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ไม่สามารถใช้เป็นแบบอย่างในการคิด ทำ หรือตัดสินใจตามได้ ไม่ควรอ่านเกินวันละสองตอน เพราะจะทำให้นอนไม่หลับ ฝันถึงพระเอกจน...เหนื่อยเกินไป หมายเหตุ : เรื่องนี้เป็นนิยายคู่ต่อจากเรื่อง INSOMNIA ผมนอนไม่หลับครับ (พี่ตฤณ x ธารน้ำ) แต่สามารถอ่านแยกได้ค่ะ ไม่ทำให้เสียอรรถรส ไรท์เตอร์ : Walksmember (สถานะนักเขียนฝึกหัด) นักวาด : Primpima นักอ่าน : ทุกคนที่เข้ามาเยี่ยมชม อ่าน ไลค์ ทักทาย คอมเมนต์ รีวิว สนับสนุนนักเขียนคนนี้ด้วยการอ่าน การคอมเมนต์ ส่งอีโมจิ หรือชวนเพื่อนมาอ่านด้วยกัน หรือเปย์ด้วยกุญแจ เหรียญ ดาว หรือรอซื้ออีบุ๊กเก็บไว้ ได้ตามที่สะดวกเลยค่า สุดท้ายนี้ คอมเมนต์เร้าใจได้นะคะ แต่ไม่เอาแบบหยาบคาย อ่านแล้วตกใจค่า 555 ไม่ชอบตรงไหน แนะนำอย่างสุภาพได้เลยค่า ยินดีรับฟังไปปรับปรุงค่า ---- EP. 1 | พี่น้อง!? “จะตัดพี่ตัดน้องกันเลยหรอ” พิมพ์อารี หญิงวัย 57 ปี เอ่ยถามน้องสาว เธอนอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงผู้ป่วย ที่พิมพ์มาดาสั่งย้ายจากห้องธรรมดามาห้องพิเศษ และพยายามช่วยจัดการให้ดีที่สุด หลังจากที่อัคนี ลูกชายสุดรัก โดนจับโยนเข้าคุกไปข้อหาพยายามฆ่า และคดีทางธุรกิจอีกหลายข้อหา “แล้วทำไมพี่ถึงปล่อยให้หลานทำแบบนั้นล่ะคะ เขาเป็นพี่น้องกันนะ เราเองก็ด้วย” พิมพ์มาดาหาเหตุผลที่จะเข้าใจพี่สาวตัวเองไม่ได้เลย “ช่างเถอะ เธอไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ” ผู้พี่เบือนหน้าหนี แต่ร่างกายที่ติดสายระโยงระยางนั้น ขยับเขยื้อนได้อย่างยากลำบาก ปัง!!! “คุณป้าคะ!!!” หญิงสาวหน้าตาสะสวยโผล่พรวดพราดเข้ามาราวกับรู้จังหวะ เสียงหวานนั้นทำพิมพ์อารีหันกลับมาทางประตู น้ำตาคลอ “ยี่หวา” พิมพ์อารีเรียกชื่อเธอ “คุณป้า เกิดอะไรขึ้นคะ เจ็บมากมั้ย เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” หญิงสาว ที่ดูท่าจะชื่อ ยี่หวา ยิงคำถามรัว บานประตูเปิดกว้างขึ้นอีก ครอบครัวหนึ่งเดินเข้ามา ทำเอาพิมพ์มาดาตกใจ “คุณพาลิน คุณบุญ” พิมพ์มาดาเรียกชื่อทั้งสองคนที่ก้าวเข้ามาใหม่ “สวัสดีครับ คุณดา” “สวัสดีค่ะคุณดา ฉันมาเยี่ยมพี่อารีค่ะ” สายตาพาลินนั้น มองน้องสาวคนป่วยอย่างเคลือบแคลงใจ ก่อนจะละไปหาคนที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความห่วงใย “ยี่หวา ป้าขอโทษนะ ตาอัคนี...ลูกป้า...ฮือออ” “ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า หนูจะหาทางช่วยพี่เขาเอง” “ขอบใจลูก” “ไม่คิดเลยนะคะว่าจะเป็นแบบนี้” พาลินเอ่ยขณะมองดูผู้ป่วย เธอว่ากระทบอีกคน พิมพ์มาดาตัดสินใจเดินออกไปนอกห้องทันที “คุณป้า หนูจะหาทางช่วยพี่อัคนีให้นะคะ” “ยี่หวา ป้าไม่ดีเอง ตาอัคนีเลย...ฮือ....” “คุณป้า หนูเข้าใจพี่เขานะคะ เขาคงพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้ของของเขาคืน” “ป้าผิดเองที่รักษาธุรกิจครอบครัวไว้ไม่ได้ ป้าผิดเอง” “คุณพี่อารี ทำใจสบายๆ เถอะค่ะ พวกเราอยากช่วยคุณให้กลับมายืนได้อีกครั้ง ขอแค่คุณเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น เรายินดีจะช่วยคุณทุกอย่าง ให้สมกับที่คุณเคยช่วยพวกเราเหมือนกัน” “ฮือ....อึก.....ฉันไม่รู้จะขอบคุณพวกคุณยังไง ตอนนี้คุณฤทธาก็เครียดมาก” “ผมไปเจอสามีคุณมาแล้วครับ เขาพยายามหาทางช่วยอัคนีอยู่” บุญรู้ว่าหัวอกคนเป็นพ่อมันเป็นอย่างไรเมื่อลูกถูกทำร้ายให้ต้องตกระกำลำบาก “ค่ะ ฉันทราบ เขาคง...ฮือ...อึก....คุณบุญ ขอบคุณนะคะ” พิมพ์อารีใช้เวลาในห้องพักฟื้นนี้ระบายทุกข์ให้เพื่อนที่มาเยี่ยม เพื่อนเพียงครอบครัวเดียวที่ใส่ใจเธอในยามตกอับยากลำบาก เรื่องราวถูกถ่ายทอด ยี่หวานั่งฟังไปร้องไห้ไปด้วยความเป็นห่วงคุณป้า เพราะครั้งหนึ่งเคยช่วยเหลือกันไว้ ทำให้ครอบครัวนี้กลับมาตั้งหลักได้ บางทีก็อาจถึงเวลาต้องแทนคุณกันบ้างนะ ----- -นอกห้องพักผู้ป่วย- ร่างบางเดินออก แยกมาคุยโทรศัพท์ “สวัสดีค่ะ ฉันอยากโทรมาตอบรับเรื่องงานที่คุณติดต่อเข้ามา” ยี่หวาพูดไวๆ เธอโทรคุยกับเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกสายไว้ [ยินดีมากๆ เลยค่ะ ทางเราจะติดต่อคุณกลับไปอีกครั้งเพื่อนัดหมายการเริ่มงานนะคะ] “ได้ค่ะ รบกวนแจ้งล่วงหน้าหน่อยนะคะ ฉันต้องเคลียร์เอกสาร” [ได้เลยค่ะ รบกวนสอบถามเพิ่มเติมนะคะ ตอนนี้คุณอยู่ไทยมั้ยคะ] “ค่ะ กลับมาแล้ว” [โอเคเลยค่ะ เผื่อนัดได้เร็วจะได้ประเมินวันเวลาได้ค่ะ] “ค่ะ ฉันจะรอคุณติดต่อมานะคะ” [ขอบคุณนะคะที่เลือกทำงานกับบริษัทเรา] “ด้วยความยินดีค่ะ” ------ @ ChatDirek's Mansion หลังผ่านความวุ่นวายมา นี่อาจเป็นวันแรกเลยมั้งที่ลูกชายสองคนกลับมานอนที่บ้าน เพราะถึงเวลาต้องไปออฟฟิศ จึงต้องลากสังขารของคนกรำงานลงมากินข้าวเช้าร่วมกับพ่อแม่ “อ้าว! มากันตั้งแต่เมื่อไร” ตุลย์ ชายวัย 58 ทักลูกชายที่โผล่มา “ก็ตอนที่คุณเริ่มกรนแหล่ะค่ะ” พิมพ์มาดาตอบสามีแทนลูกๆ “แม่ เล่าใหม่แต่ต้นเลย ว่าอาทิตย์ที่แล้วเจอใครนะ” คนพี่ถาม พลางยืนจกกับข้าวบนโต๊ะเหมือนเคย ส่วนคนน้องเดินไปกดกาแฟสดจากเครื่อง โดยทำเผื่อพี่ชายด้วย “เพื่อนๆ ของป้าดา ชื่อ คุณพาลินกับคุณบุญ สามีภรรยากันน่ะ เขามาเยี่ยม คงคิดว่าแม่ทำร้ายป้า” แม่พูดแบบนอยด์ๆ ที่โดนคนอื่นเข้าใจผิด “ก็อย่าไปใส่ใจเลย พวกนั้นก็เหมือนป้าข้างบ้านแหล่ะ” ตฤณปลอบใจแม่ แล้วหันเดินไปหยิบทิชชู่ที่เคาท์เตอร์มาเช็ดมือ เตรียมจะไปทำงาน “อ้าว ไม่กินกาแฟอ่ะ อุตส่าห์ทำเผื่อ” ภูผาทัก “ไม่ กูจะบอยคอตมึง” “แม่ ผมไล่ CEO ออกได้มั้ย” ภูผารำคาญพี่ชายที่ยังด่าเขาทุกครั้งที่มีโอกาส “แม่อยากไล่ทั้งคู่ออกไปนอกบ้านนะ ถ้าทำได้ เชิญค่ะ ไปทำงาน” แม่ก็รำคาญพี่น้องเหมือนกัน เฮ้อ....ใครบอกนะที่ว่าควรมีลูกอย่างน้อย 2 คนจะได้เป็นเพื่อนกัน “ธารน้ำจะย้ายกลับไปอยู่ห้องเขาด้วย” “ก็ถูกแล้ว ลองแยกกันดู จะได้รู้ว่าอยากใช้ชีวิตแบบไหนกันแน่” แม่ตอบ เห็นด้วยกับแฟนลูกชาย แฟนก็คือแฟน มันต้องใช้เวลาจนกว่าจะรู้ว่าอยากจะแต่งงานจริงๆ มั้ย “แม่ ผมชอบธารน้ำ” ภูผาพูดขึ้น ขวับ! ฟิ้วววว!!!! ทิชชู่ห่อแซนวิชทูน่า เขวี้ยงใส่น้องชายข้ามหัวพ่อไปทันที “ไอ้สัส แม่ดูมันนะ มันจะเอาธารน้ำไปให้ได้เลย” “เฮ้อ...ไร้สาระน่า ชอบเขาก็ไปจีบสิ” แม่ตอบ “อยากให้ธารน้ำมาทำงานที่บริษัทเรา” ภูผาต่อความเพื่อไม่ให้ทุกคนเข้าใจผิด แต่ตอนแรกอยากแหย่พี่ชายเลยพูดไปอย่างนั้น “เขาไม่มาทำหรอก ยิ่งทำกับมึงนะ” ตฤณทำหน้าเป็นผู้ชนะ ก่อนหน้านี้เขาจีบเธอแล้วให้มาทำงานด้วยกัน แต่หญิงสาวขอแค่วิชาเซลล์ก็พอ เธอจะกลับไปพิสูจน์ความสามารถที่บริษัทเครื่องนอน “ก็ถ้าอยากได้ใครมาทำงานด้วย ก็ต้องเจรจาแหล่ะ แต่ธารน้ำไม่เหมาะกับบริษัทเราหรอก เธอดูเป็นคน...อืมมมม พ่อว่าเขาดูสร้างสรรค์ ยืดหยุ่น มากกว่ามาทำงานที่เต็มไปด้วยระบบแบบบริษัทเรา” พ่อแสดงความคิดเห็นหลังจากเจอธารน้ำไม่กี่ครั้ง ก็พอมองออกว่าเป็นผู้หญิงที่ควรทำงานในบริษัทเล็กๆ ไม่ต้องมีชนชั้นระดับงานเยอะแยะ “ไมอ่ะ” ภูผา ยังอ่อนประสบการณ์อยู่มาก หากเทียบกับพ่อที่ทำบริษัทมาเป็นสิบๆปี “งานระบบ มันจะทำเขาเฉาน่ะ เซลล์ชอบได้เจ๊าะแจ๊ะจอแจ ได้พูดคุยพบปะคน จะให้เขามาเป็นเซลล์บริษัทเราหรอ มันขายระบบมากกว่าขายสินค้าไง ดังนั้น ปลาควรอยู่ให้ถูกบ่อ” พ่อตอบ “อืม...ก็จริง ไม่งั้นคงไม่กล้าบุกป่าฝ่าดงขนาดนั้น แต่ชอบจริงๆนะ” ภูผากำลังหาผู้จัดการคลังคนใหม่ มาแทนคุณแก้มใส พนักงานคนโปรดที่เก่งครบเครื่อง แต่ดันไม่ถูกกับครอบครัวเขาเสียนี่ “คนไม่มีบุญ ก็คือไม่มีบุญ ธารน้ำต้องคู่กับผู้ชายดีๆ อย่างพี่น่ะน้อง” ตฤณหัวเราะชอบใจแล้วเดินออกไปก่อน “อ้าว ตฤณ กินข้าวมั้ย” “ไม่กินครับ ไม่อยากร่วมโต๊ะกับพวกขี้แพ้” “พี่ตฤณ!!! ระวังรถโดนตัดสายเบรกนะ” เพี๊ยะ! แม่ตีไหล่ลูกชายคนเล็กทันที “พูดจาไม่น่าฟัง ไปแช่งพี่ได้ไง” “แค่พูดเล่นเองแม่!” ภูผาถูไหล่ที่โดนแม่ซัดเมื่อกี้ “เรื่องตัดสายเบรกก็อีก เกิดเรื่องขนาดนั้น ช่วยกันปิดได้ไง คิดว่าพ่อแม่จะไม่เป็นห่วงหรอ” พิมพ์มาดาแทบลมจับเมื่อรู้ว่าลูกชายโดนตัดสายเบรกมาก่อนหน้านี้ “ก็เขาไม่อยากให้บอก” “เพิ่มมาตรฐานการรับคนเข้าทำงานหน่อยละกัน” พ่อบอก “ครับ แต่จะเช็คทั้ง 5000 คน ก็ไม่ไหวนะ” “ก็เซ็ตมาตรฐานขึ้นมา” “ปรับแล้วล่ะครับ ผมสั่งให้ฝ่ายบุคคลทำแผนเรื่องนี้ขึ้นมาเสนอแล้ว” “ตรวจฝ่ายบุคคลก่อนเลยที่แรก” พ่อแนะนำ “ครับ” “ผา พาหนูโบว์ มากินข้าวที่บ้านเราสิ” “ก็บอกแล้วว่าแค่พนักงาน ไม่ได้คิดอะไร” “แหม...แม่คิดให้ ไปชวนมาเถอะ” “ไม่เอา เจอแค่ที่ออฟฟิศก็เหนื่อยแล้ว ไปบ้านพี่ตฤณ ก็เจออีก” “แหม...คิดว่าแม่ไม่รู้หรอ ที่ลูกหนีบเขาไปอย่างกับเลขาตัวเอง” “เอ้า! ก็ผมต้องทำงานพี่ตฤณ ตั้งหลายอย่าง ไม่ใช้เลขาเขา แล้วจะให้ใช้ใครล่ะครับ” “หาเลขาตัวเองสิ” “ไม่อ่ะ ผมชอบทำเอง” “อย่าเที่ยวไปแย่งอะไรของพี่เขานัก จะเลขาเขา แฟนเขา เราก็หาของเราเอง” แม่บ่น เธอจำภาพวัยเด็กของทั้งคู่ได้ อะไรก็ตามที่มีสองอย่าง มันไม่มีประโยชน์เลย เพราะสุดท้าย ภูผา ก็จะพยายามเอาของพี่ชายมาให้ได้เสมอ และแน่นอน สงครามพี่น้องราวกับกาสะลองซ้องปีบในเวอร์ชันเด็กชายก็เกิดขึ้นทุกวินาทีตั้งแต่เด็กยันโต “ไม่อ่ะ ผมชอบใช้ของพี่ตฤณ” ลูกชายแหย่แม่ “เจ้าลูกคนนี้” “ไปก่อนนะครับ ว่าจะไปขโมยรถพี่มาขับซักคัน” ร่างสูงของภูผา เดินออกไปนอกบ้านอีกคนปล่อยให้แม่ตะโกนไล่หลัง “เจ้าผา!!!” ------