Avuçlarımda Yakamozlar

2. -Mesafeler

O akşam.. En güzel günlerimin ilkiydi.. Yada ben öyle olmasını mı umdum bilmiyorum.

Hiç kimse beni bu kadar etkisi altına almamıştı. Sözleri, davranışları, yaklaşımı varlığı.. Her günüm rüya gibiydi. Yanımdayken bile özlemek diye birşey varmış, abartı olduğunu düşündüğüm her hissi sırasıyla yaşıyordum. Nasıl bu kadar ince ruhlu nasıl bu kadar hassas düşünceli olabiliyordu anlayamıyordum.Günler koşar adım ilerliyor, Emir'se her geçen gün beni daha çok etkisi altına alıyor, kendisine bağlıyordu. Son günlerde ondan uzakta nasıl nefes alırım diye düşünmekten geceleri gözüme uyku girmez olmuştu.

Fakat okul tatil dönemine girdiğinde ayrı kalmamak gibi bir imkan yoktu. O ailesinin yanına dönecekti bense Kaş'a gidecektim çalışmaya. Ben kendimden feda edip gitmesem bile ona yakın olmanın bir yolu yoktu, ki arkasından İstanbul'a gidip birkaç aylık bir iş bulsam bile o ailesiyle olacağı için yine bana şimdi ki gibi değil hafta da on günde bile vakit ayırma imkanı olmayacaktı. Bende aileme düşkündüm ama o ailesine düşkünlük gibi değilde daha ziyade bağımlı gibiydi.

Bütün yıl güzel geçmişti onunla ama özellikle bu son 2 ay 8 gün kelimelere dökülemeyecek hatta hayal edilemeyecek kadar güzel geçti ve bitti. Hep birlikte otogara geldik önce onların otobüsü kalkacaktı 2 saat sonra Nesli'nin sondan 1 saat sonrada benim. Daha çok birlikte vakt geçirebilelim diye 6 saat önce olan bir önceki sefere bilet almamıştım ve çok saçma bir saatte inecektim Fethiye'ye.

Herkes gitti ve en son yalnızlığım ben başlaşa kaldım.

Ailem çoktan Fethiye'deki yazlığımıza geçmişlerdi. Bir hafta kadar onların yanında kalıp oradan Kaş'a geçecektim. Ailem Fethiye de çok daha güzel imkanlarla çalışabileceğim için orada kalmamı istiyorlardı. Ben hergün evden gidip gelmek çok zor olacağı için yakın ama şehir içi olmayan bir mesafe istemiştim başta. Çünkü 7 de işbaşı yapılıyordu ve liman yazlığa bir buçuk saat mesafedeydi. Onlarda beni anlayışla karşıladı. Şimdiyse artık Kaş'a ne kadar tutkuyla bağlı olduğumu bildikleri için, bu sene hiç bu konulara girmemiştik. Zar zor bir haftaya ikna oldular.

Sigaramı söndürdüm ve otobüse yerime geçtim, otobüs daha hareket etmeden uyuyakalmışım ve otobüs Fethiye otogara girerken anonsla uyandım. Hava nerdeyse aydınlanmıştı saate baktığımda 10 saat sürmesi gereken yolculuğun 14 saat sürdüğünü farkettim. Neyse ki canlı konum paylaşmıştım da 4 saat erken gelip beni beklememişlerdi. Ben otobüsten inerken abimle ablamda otobüsün yanına geldiler.

Her ne kadar kabul etmeselerdi abimle ablam benim evde olacağım haftaya göre almışlardı yıllık izinlerini. Her sene böyle yapardık 1 hafta yaz başı 1 hafta kış ortası. Ben evin en küçüğüyüm, ben büyüyene kadar ailemin bütün dogmalarını abimle ablam alt üst ettiler ve ben onların sayesinde normalde asla izin alamayacağım herşeyi sadece haber verip yapar durumdaydım. Her ne kadar babam biraz höt höt bir tip gibi görünsede bizim evin otoritesi annemden sorulur. Yazın kalanında herşeyi kendime göre yaşayacağım için bu bir hafta onlara tabiydim. Kim ne yapmak ister, nerde olmak isterse hepsinin nazına geliyor herkesi gönüllüyordum. Sevdiceğim cephesindeyse işler güzel gidiyordu. Meğer Emir tam bir uzak ilişki insanıymış, çok iyi yürütüyordu. Korktuğum kadar zorlu geçmeyecek yaz anlaşılan. Hatta planlar yapıyordu belki bir hafta yanına gelirim diye.

---

Yaklaşık bir buçuk aydır teknedeyim. Sezon çok yoğun başladı. Ben geldiğimde çoktan başlamışlardı. Okuldan teknede 2, limanda da 7 arkadaş var, farklı iskelelerde birkaç kişi daha ara ara dalış noktalarında karşılaşıyor zaman zamanda yardımlaşıyoruz. Lojman var ama biz teknede kalmayı tercih ettik. Diğer çalışanlar lojmana gidiyor biz Hakan abinin yeğeni Yasin, okuldan Seda, Derya ve ben teknede kalıyoruz.

Sabah 5.30 da kalkıyorum gece 11.00-11.30 civarı sızıyorum. Sabah kalk alelacele bir duş al, ayaküstü kahvaltı 6.00-7.00 arası teknenin ve ekipmanların kontrolüyle geçiyor. 7.00'dan itibaren misafirler ve rehberleri yada tercümanlarıyla gelmeye başlıyorlar. Özel bir durum olmadıkça en geç 8.00'da denize açılıyoruz. misafirlere 2 dalış yaptırıyoruz, bizde güvenli aralık dahilinde 1 derin birkaçta sığ dalış yapıyoruz. akşam iskeleye 17.00 gibi dönüyoruz, misafirlerin tekneyi tamamen boşaltması 1 saati buluyor.

Ekipmanların bakımı temizliği, tüplerin dolumu vs 2 saatte ortalığı toplatlıyoruz. O sıralar Hakan abi yemekleri göndermiş oluyor. yemek yiyor, yemekten sonra limanda biraz dolaşıyoruz sonra kapanış. İşte günüm böyle geçiyordu.

Tabi gün içinde sürekli denizde olduğumuz için sıklıkla telefonum çekmiyor çekse bile günün 15 saat kadarı bir şekilde ıslak geçiyor. Sık sık telefonla meşgul olmak ne yazık ki mümkün olmuyor. Sevdiceğimle çok hasretlik çekiyoruz ama neyse ki çok anlayışlı kendileri. Akşam yemekten önce ancak arayabiliyorum, sonra biraz mesajlaşıyoruz en sonda telefonlaşıyoruz yine ve ben daha ilk dakikalarda uyuyakalıyorum.