Episode : 1 วายุ
1014 Words
วายุ
“ไอ้วายมึงเอาของกูไปไว้ไหน”
เสียงของพี่ชายบังเกิดเกล้าของผมเองครับและผมเองก็ไม่เข้าใจว่าของอะไรมันจะหายได้ทุกวี่ทุกวันคือทั้งบ้านมันมีปัญหาอยู่คนเดียวซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของผมมันจะต้องทำตัวน่าเบื่อขนาดนี้
“กูจะไปรู้กับมึงมั้ยพาย”ผมตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเพราะผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับมันแล้วเหมือนกัน
“แล้วมันไปไหนวะ”
“ช่วยออกไปจากห้องกูไปด้วยพายกูจะทำงาน” ผมล่ะเบื่อมันจริงๆเถอะของหายที่ห้องตัวเองมาตามหาห้องผมมันจะเจอมั้ยล่ะครับไอ้ควายเอ๊ย
“ขอโทษที่มารบกวนครับท่านรอง” ผมส่ายหัวก่อนจะทำมือไล่มันออกจากห้องเพราะนอกจากมันจะไม่สำนึกที่เข้ามารบกวนเวลาผมทำงานแล้วมันยังกวนตีนผมอีก
ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อนสวัสดีครับผมชื่อวายุถ้าคนสนิทจะเรียกว่าวาย ผมเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านและผมเป็นลูกชายของคุณสายฟ้าและคุณข้าวปุ้นครับ ผมอายุย่างยี่สิบห้าเรียนจบและทำงานช่วยธุรกิจของที่บ้านครับส่วนไอ้คนเมื่อกี้มันชื่อพายุครับเป็นพี่ชายฝาแฝดของผมเอง เราสองคนสนิทกันครับแต่นิสัยต่างกันสุดขั้วเห็นคนเขาบอกแบบนั้นนะ แต่ผมว่าก็จริงอย่างที่คนเขาบอกเพราะนอกจากหน้าตาแล้วผมกับพี่ชายไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลย
“อะไรกันอีกสองคนนี้ทะเลาะกันทุกวันไม่เบื่อหรือไงลูก”เสียงของคุณข้าวปุ้นเดินเข้ามาถาม
“ไอ้พายมันทำของหายแล้วมันมาหาของในห้องวาย” ผมบอกแม่ตัวเองเพราะในบ้านหลังนี้คุณข้าวปุ้นใหญ่ที่สุดนั่นหมายความว่าทุกอย่างในบ้านคุณข้าวปุ้นเป็นคนดูแลทั้งหมด
“หายทุกวันแม่ล่ะไม่เข้าใจใจจริงๆเลย” คุณข้าวปุ้นพูดพลางส่ายหัว
“แม่ครับเดี๋ยววายจะไปอยู่คอนโดแล้วนะ” ผมบอกแม่เพราะปกติผมจะไปๆมาๆระหว่างคอนโดกับบ้านแต่ตอนนี้ทำงานเต็มตัวแล้วผมก็อยากลองอยู่คนเดียวดูบ้าง
“ได้สิลูกแต่ต้องกลับบ้านทุกอาทิตย์เพราะถ้าไม่อย่างนั้นก็อยู่บ้าน” แม่ผมพูดเสียงดุ
“ขอบคุณนะครับรักแม่ที่สุด ฟอด” ผมเดินเข้าไปกอดพร้อมหอมแก้มแม่ตัวเองผู้หญิงคนนี้แก้มนิ่มสุดแล้ว
“ออกห่างจากเมียพ่อด้วยครับคุณวายุ” พ่อผมเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมกับแม่
"นี่ลูกเองนะครับคุณสายฟ้า"ผมรีบหันมาบอกพ่อตัวเองเพราะคุณสายฟ้าเล่นหวงคุณข้าวปุ้นไม่ดูเลยว่าใครเป็นใคร
"หวงว่ะ"
"น้อยๆหน่อยสายฟ้าอายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะ"แม่ผมดุเป็นยังไงล่ะคอตกไปสิพ่อผม
“แล้วพายุมันไปไหน” พ่อผมถามพลางมองหาไอ้คนที่พึ่งเดินออกจากห้องผมไป
“อยู่ห้องมันครับหาของอยู่”ผมบอกพ่อไป
“แล้วจะไปอยู่คอนโดวันไหนไม่ทราบ” พ่อผมถาม
“วันพรุ่งนี้ครับ”
“ไม่ใช่แอบซ่อนหญิงไว้นะตาวาย” แม่ผมหรี่ตามองผมอย่างสงสัย
“ผมไม่ใช่ไอ้พายนะแม่ที่จะได้พาผู้หญิงไปด้วย” ผมรีบบอกแม่ไปเพราะรายนั้นผู้หญิงมีเป็นร้อยรถไฟจะชนกันวันไหนก็ไม่รู้แต่ผมไม่ได้นิสัยเหมือนไอ้พายุหรอกนะ
“เกี่ยวอะไรกับกูครับ” ไอ้พายุเดินเข้ามาแล้วถามผม
“กูพูดความจริง” ผมบอกแล้วยิ้มให้มันอย่างผู้ชนะและนี่แหละสิ่งที่ผมไม่เหมือนพี่ชายตัวเองเพราะผมไม่ใช่คนเจ้าชู้และผมเองก็ยังไม่มีแฟนด้วย
“แล้วแกจะไปอยู่คอนโดกับน้องด้วยมั้ยพาย” พ่อผมหันไปถาม
“ไปสิครับ” ผมมองบนทันทีคือที่ผมไปอยู่คอนโดนี่คือมันใกล้ที่ทำงานและเบื่อมันนี่แหละแต่มันยังจะตามผมไปอีก
“แล้วแต่พี่พายุเลยครับ” ผมพูดประชดเพราะยังไงผมก็หนีไม่พ้นมันอยู่ดี
“ครับน้องรัก”
“กูไม่รักมึงครับ” ผมยิ้มอ่อนให้พี่ชายตัวเอง
“หยุดทั้งสองคนเลยเดี๋ยวจะโดน” แม่ผมพูดเสียงดุและผมบอกได้เลยครับบ้านนี้แม่ใหญ่สุดและโหดสุดด้วยและใครอย่าได้ท้าทายอำนาจมืดของคุณข้าวปุ้นนะบอกเลยว่านรกเพราะผมฟังจากที่คุณสายฟ้าเล่าเมื่อตอนเป็นวัยรุ่นคุณข้าวปุ้นนี่สุดแล้วเรื่องความโหด
“ผมจะไปหาน้าริบบิ้น” ไอ้พายุหันมาบอกทุกคน
“ไม่อยู่ไปต่างประเทศ”
“งั้นผมขอตัวนะครับนัดเพื่อนไว้” ผมบอกพ่อกับแม่เพราะผมเบื่อพี่ชายตัวเอง
“กูติดรถมึงไปด้วยดิวาย”
“รถมึงก็มีไอ้พายทำไมไม่ขับไปเอง มึงเลิกกวนตีนกูสักวันสองวันไม่ได้เลย” ผมถามแต่ก็แค่ถามแหละครับเพราะคนอย่างมันสนใจคำพูดของผมที่ไหนกัน
“ประหยัดน้ำมันไงวายเพราะกูก็จะไปหาเพื่อนเหมือนกัน”มันรีบบอกผมและไม่ต้องแปลกใจหรอกครับเพราะผมกับมันมีเพื่อนกลุ่มเดียวกัน
“เอาที่มึงสบายใจครับพี่ชาย”
"กูสบายใจแบบนี้"
"ไอ้สัสพูดมาก"ผมด่ามันไป
"คุณข้าวปุ้นครับไอ้วายุมันพูดคำหยาบ"
"ไปครับคุณพายุเดี๋ยวผมจะขับรถให้ครับ เชิญเอาตีนออกจากห้องกูครับ"ผมบอกก่อนจะชี้ออกนอกห้อง
"เพราะปากมึงหมาแบบนี้ไงมึงถึงไม่มีแฟน"
"แล้วกูบอกมึงหรือไงว่ากูอยากมีแฟน"
- Writer
