It's hard to stop รักเธอยัยเด็กน้อย [ วายุ + ตั้งโอ๋ ]

วายุ “ไอ้วายมึงเอาของกูไปไว้ไหน” เสียงของพี่ชายบังเกิดเกล้าของผมเองครับและผมเองก็ไม่เข้าใจว่าของอะไรมันจะหายได้ทุกวี่ทุกวันคือทั้งบ้านมันมีปัญหาอยู่คนเดียวซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ชายของผมมันจะต้องทำตัวน่าเบื่อขนาดนี้ “กูจะไปรู้กับมึงมั้ยพาย”ผมตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเพราะผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาพูดกับมันแล้วเหมือนกัน “แล้วมันไปไหนวะ” “ช่วยออกไปจากห้องกูไปด้วยพายกูจะทำงาน” ผมล่ะเบื่อมันจริงๆเถอะของหายที่ห้องตัวเองมาตามหาห้องผมมันจะเจอมั้ยล่ะครับไอ้ควายเอ๊ย “ขอโทษที่มารบกวนครับท่านรอง” ผมส่ายหัวก่อนจะทำมือไล่มันออกจากห้องเพราะนอกจากมันจะไม่สำนึกที่เข้ามารบกวนเวลาผมทำงานแล้วมันยังกวนตีนผมอีก ก่อนอื่นผมขอแนะนำตัวก่อนสวัสดีครับผมชื่อวายุถ้าคนสนิทจะเรียกว่าวาย ผมเป็นลูกชายคนเล็กของบ้านและผมเป็นลูกชายของคุณสายฟ้าและคุณข้าวปุ้นครับ ผมอายุย่างยี่สิบห้าเรียนจบและทำงานช่วยธุรกิจของที่บ้านครับส่วนไอ้คนเมื่อกี้มันชื่อพายุครับเป็นพี่ชายฝาแฝดของผมเอง เราสองคนสนิทกันครับแต่นิสัยต่างกันสุดขั้วเห็นคนเขาบอกแบบนั้นนะ แต่ผมว่าก็จริงอย่างที่คนเขาบอกเพราะนอกจากหน้าตาแล้วผมกับพี่ชายไม่มีอะไรที่เหมือนกันเลย “อะไรกันอีกสองคนนี้ทะเลาะกันทุกวันไม่เบื่อหรือไงลูก”เสียงของคุณข้าวปุ้นเดินเข้ามาถาม “ไอ้พายมันทำของหายแล้วมันมาหาของในห้องวาย” ผมบอกแม่ตัวเองเพราะในบ้านหลังนี้คุณข้าวปุ้นใหญ่ที่สุดนั่นหมายความว่าทุกอย่างในบ้านคุณข้าวปุ้นเป็นคนดูแลทั้งหมด “หายทุกวันแม่ล่ะไม่เข้าใจใจจริงๆเลย” คุณข้าวปุ้นพูดพลางส่ายหัว “แม่ครับเดี๋ยววายจะไปอยู่คอนโดแล้วนะ” ผมบอกแม่เพราะปกติผมจะไปๆมาๆระหว่างคอนโดกับบ้านแต่ตอนนี้ทำงานเต็มตัวแล้วผมก็อยากลองอยู่คนเดียวดูบ้าง “ได้สิลูกแต่ต้องกลับบ้านทุกอาทิตย์เพราะถ้าไม่อย่างนั้นก็อยู่บ้าน” แม่ผมพูดเสียงดุ “ขอบคุณนะครับรักแม่ที่สุด ฟอด” ผมเดินเข้าไปกอดพร้อมหอมแก้มแม่ตัวเองผู้หญิงคนนี้แก้มนิ่มสุดแล้ว “ออกห่างจากเมียพ่อด้วยครับคุณวายุ” พ่อผมเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างผมกับแม่ "นี่ลูกเองนะครับคุณสายฟ้า"ผมรีบหันมาบอกพ่อตัวเองเพราะคุณสายฟ้าเล่นหวงคุณข้าวปุ้นไม่ดูเลยว่าใครเป็นใคร "หวงว่ะ" "น้อยๆหน่อยสายฟ้าอายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะ"แม่ผมดุเป็นยังไงล่ะคอตกไปสิพ่อผม “แล้วพายุมันไปไหน” พ่อผมถามพลางมองหาไอ้คนที่พึ่งเดินออกจากห้องผมไป “อยู่ห้องมันครับหาของอยู่”ผมบอกพ่อไป “แล้วจะไปอยู่คอนโดวันไหนไม่ทราบ” พ่อผมถาม “วันพรุ่งนี้ครับ”  “ไม่ใช่แอบซ่อนหญิงไว้นะตาวาย” แม่ผมหรี่ตามองผมอย่างสงสัย “ผมไม่ใช่ไอ้พายนะแม่ที่จะได้พาผู้หญิงไปด้วย” ผมรีบบอกแม่ไปเพราะรายนั้นผู้หญิงมีเป็นร้อยรถไฟจะชนกันวันไหนก็ไม่รู้แต่ผมไม่ได้นิสัยเหมือนไอ้พายุหรอกนะ “เกี่ยวอะไรกับกูครับ” ไอ้พายุเดินเข้ามาแล้วถามผม “กูพูดความจริง” ผมบอกแล้วยิ้มให้มันอย่างผู้ชนะและนี่แหละสิ่งที่ผมไม่เหมือนพี่ชายตัวเองเพราะผมไม่ใช่คนเจ้าชู้และผมเองก็ยังไม่มีแฟนด้วย “แล้วแกจะไปอยู่คอนโดกับน้องด้วยมั้ยพาย” พ่อผมหันไปถาม “ไปสิครับ” ผมมองบนทันทีคือที่ผมไปอยู่คอนโดนี่คือมันใกล้ที่ทำงานและเบื่อมันนี่แหละแต่มันยังจะตามผมไปอีก “แล้วแต่พี่พายุเลยครับ” ผมพูดประชดเพราะยังไงผมก็หนีไม่พ้นมันอยู่ดี “ครับน้องรัก” “กูไม่รักมึงครับ” ผมยิ้มอ่อนให้พี่ชายตัวเอง “หยุดทั้งสองคนเลยเดี๋ยวจะโดน” แม่ผมพูดเสียงดุและผมบอกได้เลยครับบ้านนี้แม่ใหญ่สุดและโหดสุดด้วยและใครอย่าได้ท้าทายอำนาจมืดของคุณข้าวปุ้นนะบอกเลยว่านรกเพราะผมฟังจากที่คุณสายฟ้าเล่าเมื่อตอนเป็นวัยรุ่นคุณข้าวปุ้นนี่สุดแล้วเรื่องความโหด “ผมจะไปหาน้าริบบิ้น” ไอ้พายุหันมาบอกทุกคน “ไม่อยู่ไปต่างประเทศ”  “งั้นผมขอตัวนะครับนัดเพื่อนไว้” ผมบอกพ่อกับแม่เพราะผมเบื่อพี่ชายตัวเอง “กูติดรถมึงไปด้วยดิวาย” “รถมึงก็มีไอ้พายทำไมไม่ขับไปเอง มึงเลิกกวนตีนกูสักวันสองวันไม่ได้เลย” ผมถามแต่ก็แค่ถามแหละครับเพราะคนอย่างมันสนใจคำพูดของผมที่ไหนกัน “ประหยัดน้ำมันไงวายเพราะกูก็จะไปหาเพื่อนเหมือนกัน”มันรีบบอกผมและไม่ต้องแปลกใจหรอกครับเพราะผมกับมันมีเพื่อนกลุ่มเดียวกัน “เอาที่มึงสบายใจครับพี่ชาย” "กูสบายใจแบบนี้" "ไอ้สัสพูดมาก"ผมด่ามันไป "คุณข้าวปุ้นครับไอ้วายุมันพูดคำหยาบ" "ไปครับคุณพายุเดี๋ยวผมจะขับรถให้ครับ เชิญเอาตีนออกจากห้องกูครับ"ผมบอกก่อนจะชี้ออกนอกห้อง "เพราะปากมึงหมาแบบนี้ไงมึงถึงไม่มีแฟน" "แล้วกูบอกมึงหรือไงว่ากูอยากมีแฟน"