ล่ามรัก

EP2ล่ามรัก

#2 ล่ามรัก

"ปากดี" ภาคีแค่นเสียงลอดไรฟันก่อนจะมองฉันด้วยความไม่พอใจ ฉันยักไหล่อย่างไม่แยแสต่อสายตานี้ของเขา ไม่ได้มีความหวาดกลัวสักนิดเพราะมันชินไปแล้วกับการที่โดนเขามองด้วยสายตาแบบนี้

"จะกลับกันได้ยัง" ฉันถามภาคีพลางยกมือขึ้นกอดอก

"ก็เดินนำไปสิ" เขาเอ่ยสั่งก่อนจะพยักพเยิดหน้าให้ฉันเดินไป ฉันปรายตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะเดินนำเขาออกมา

ตลอดทางเดินภาคีเดินกอดเอวฉันไม่ห่างกาย เขาน่ะมันสร้างภาพเก่งที่หนึ่ง ต่อหน้าคนเยอะๆก็ทำเหมือนรักเมียนักหนา แต่พอลับสายตาเมียก็กลายเป็นหมาตัวหนึ่งทันที

"เจอกันที่บ้าน" เขาบอกก่อนจะปล่อยมือออกจากเอวของฉันเดินไปที่รถของเขาที่จอดอยู่อีกฝั่ง ฉันมองตามแผ่นหลังนั่นก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ เดินหันหลังกลับมาขึ้นรถตัวเองแล้วขับกลับบ้านมา...

ขอแนะนำตัวอีกครั้งนะคะ เผื่อมีใครเพิ่งแวะเข้ามาทำความรู้จักกันฉันชื่อดา มีสามีชื่อภาคี ภาคีนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงมากๆในตอนนี้ ภาคีทำธุรกิจเกี่ยวกับการผลิตและจำหน่ายโดรนน่ะค่ะ เป็นธุรกิจครอบครัวที่ตกทอดกันมาทั้งแต่รุ่นปู่ย่า จนมาถึงพ่อของเขาและตัวเขาเอง ปัจจุบันภาคีดำรงตำแหน่งประธานบริษัทอย่างเต็มตัวแล้ว ฉันกับเขาเราแต่งงานจดทะเบียนสมรสตามกฎหมาย เราอยู่กินกันมาสามปีแล้วค่ะ ความสัมพันธ์ของเราไม่ได้มีอะไรหวือหวาเลยค่ะออกจะเกลียดกันด้วยซ้ำเพราะตั้งแต่ต้นเราเริ่มกันไม่ดีเท่าไหร่

แต่จริงๆแล้วคงมีแค่เขานั่นแหละค่ะที่เกลียดฉัน ต่างจากฉันที่อยากเกลียดเขานักหนาแต่ก็เกลียดไม่ลงสักที อยู่ด้วยกันมาขนาดนี้ ทำอะไรด้วยกันตั้งมากมาย ก่อนนอนเจอหน้าเขาเป็นคนสุดท้าย หลังตื่นนอนเจอหน้าเขาเป็นคนแรกจะไม่ให้รู้สึกรักยังไงไหว ถึงเขาจะร้ายกับฉันมากเพียงใด แต่เขาก็มีมุมที่ทำให้ฉันหวั่นไหวเหมือนกัน

ฉันเดินนวยนาดเข้าบ้านมาก่อนจะเจอแม่ของภาคีนั่งอยู่ที่โซฟาเหมือนกำลังนั่งรออะไรบางอย่างอยู่ ก่อนที่ท่านจะหันมาเห็นฉัน

"กลับมาแล้วเหรอน้องดา พี่ภาคีล่ะ" แม่สามีเดินเข้ามาหาก่อนจะเอ่ยถามไปถึงใครอีกคน

"นั่นไงคะมาแล้ว" ฉันบอกก่อนจะชี้นิ้วให้แม่สามีดูรถของภาคีที่แล่นเข้ามา

"ลูกชายคนนี้จะแบดบอยไปถึงไหน" แม่สามีบ่นพึมพำมองลูกชายที่กำลังเดินเข้ามาอย่างไม่วางตา

'แบดบอยคอแตกอะไร' ฉันบ่นพึมพำอยู่ในใจไม่กล้าพูดออกไปหรอกค่ะ

สำหรับฉันคำว่าแบดบอยกับสารเลวนี่มีเส้นบางๆกั้นอยู่นะ

"ไม่ต้องมาต้อนรับผมขนาดนี้ก็ได้มั่งครับแม่ ผมเกรงใจ" เสียงภาคีดังมาแต่ไกลก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาหาฉันกับแม่ของเขาที่ยืนอยู่

ฟอด

ภาคีก้มลงมาหอมแก้มฉันฟอดใหญ่ เห็นดังนั้นแม่สามีก็ฉีกยิ้มอย่างชอบใจทันที ฉันบอกแล้วว่าเขาน่ะถนัดเรื่องสร้างภาพที่สุด

"วันนี้น้องดาทำต้มแซ่บให้พี่หน่อยนะ พี่คิดถึงฝีมือทำกับข้าวของน้องดามากๆ" ภาคีบอกพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน ถ้าไม่ติดว่าแม่สามียืนมองอยู่ฉันยกมือฟาดปากเขาไปนานแล้ว

"ดีๆ น้องดาทำให้พี่เขาทานหน่อยนะลูก"

"ได้ค่ะคุณแม่" ตอบพร้อมระบายยิ้มบางๆ ลับหลังที่แม่สามีเดินออกไปฉันถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก หันมองคนข้างๆตาขวาง

"อะไร มองแบบนี้คืออะไรหรือไม่พอใจ" ภาคีเท้าสะเอวถามฉัน "ทำให้ผัวทานหน่อยไม่ได้หรือไง"

"ก็ไม่ได้ว่าอะไร ไปอาบน้ำสิเหม็นสาปความคาว"

"ปากดี" เขาชี้หน้าฉันอย่างไม่จริงจังมากนักก่อนจะเดินขึ้นห้องไป

ฉันเดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารที่สามีตัวดีอยากทาน รอยวันพันปีไม่เคยอยากจะกินฝีมือฉันหรอก แต่วันนี้ไม่รู้ทำไมถึงสาระแนอยากจะกินขึ้นมา

"ให้ป้าช่วยไหมคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวดาทำเอง" ฉันบอกป้าแม่บ้านก่อนจะระบายยิ้มให้ท่านบางๆ ป้าแม่บ้านช่วยฉันเตรียมวัตถุดิบเสร็จก็เดินออกจากห้องครัวไป ตอนนี้ในห้องครัวเลยมีเพียงฉันแค่คนเดียว

"ขอแซ่บๆนะ อย่าให้รสชาติจืดชืดเหมือนเธอล่ะฉันคงกินไม่ลง" เสียงเข้มที่ดังมาจากทางด้านหลังไม่ต้องหันไปมองฉันก็รู้ดีว่าเป็นใคร

"ถ้าฉันจืดชืดเหมือนที่ปากนายว่า เวลาฉันขึ้นขย่มบนตัวนาย นายจะทำหน้าเหยเกเผยอปากร้องครางจะเป็นจะตายทำไม" ฉันเลิกคิ้วถามพลางยิ้มเยาะให้คนตรงหน้า

"เพื่ออรรถรส"

"อ๋อเหรอ"

"พูดมาก ทำกับข้าวไปเถอะน่าา"

"งั้นก็ช่วยไปไกลๆหน่อยค่ะ จะทำอาหารต่อ"

"คิดว่าอยากจะอยู่ใกล้มากนักหรือไง" เขาบ่นพึมพำก่อนจะสะบัดหน้าหนีเดินออกจากตรงนี้ไป..