Episode : 2

2720 Words

น้ำมนต์ โรงพยาบาล หลังจากที่พี่พีออกไปฉันก็นอนคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมด ฉันตัดสินแล้วว่าจะเลิกกับพี่ทัพถึงฉันจะรักเขามากแต่ฉันเหนื่อยมากเหมือนกัน ให้เขากลับไปหาคนที่เขารักส่วนฉันก็เริ่มต้นชีวิตใหม่เพราะตอนนี้ฉันมีพี่ชายและคุณพ่อคุณแม่ที่รักฉัน แกร๊ก . . "น้ำมนต์เพื่อนรักมาหาค่ะ"ฉันมองตามเสียงประตูที่ถูกเปิด เป็นเพื่อนรักของฉันเองสงสัยพี่พีบอกแน่เลย "มาได้ไง ใครบอก"ฉันถามเพื่อนอย่างสงสัย "พี่พีสุดหล่อโทรบอก"พิชชี่บอกพร้อมทำหน้าเพ้อฝัน "เป็นไงบ้าง"กาลเดินมาหาฉันพร้อมถาม "ถ้าร่างกายฉันไม่เป็นไร แต่หัวใจฉันไม่โอเคเลยกาล ฮึก"ฉันอ่อนแอเกินไปใช่มั้ย "ไม่เป็นเป็นไรนะแก ยังมีพวกฉันที่รักแกมากนะ"พิชชี่เดินมากอดฉัน "ขอบใจนะที่ไม่ทิ้งฉัน" "แล้วนี่พี่ทัพมาหายัง"ใบฟางถามขึ้น ฉันได้แต่ส่ายหน้า และฉันก็ไม่ได้คาดหวังให้พี่ทัพมาหรอกเพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว "เมื่อไหร่จะเลิกสักที คนอะไรโคตรเห็นแก่ตัว"กาลพูดเสียงแข็ง "ฉันขอเวลาหนึ่งเดือนเพื่อทำใจ แล้วฉันจะเลิกกับพี่ทัพ"คำพูดของฉันทำเพื่อนรักทั้งสามยิ้มออกมา "ดีแล้ว รักคนที่เขารักเราดีกว่า"กาลพูดขึ้นพร้อมยิ้ม "ฉันจะเตรียมตัวฉลอง"พิชชี่พูดพร้อมหมุนตัว "น้ำมนต์พี่พีชอบแกใช่มั้ย"เป็นพี่ชายฉันต่างหากล่ะ "ไม่รู้สิแต่พี่พีเป็นคนดี"เมื่อถึงเวลาฉันจะบอกพวกเธอเองนะ "ดีตาย"ใบฟางพูดพร้อมเบะปาก "ก็ดีกว่าพี่ทัพแหละแก อย่างน้อยพี่เขาก็สุภาพบุรุษ"พิชชี่พูดขึ้น "พี่เขาเป็นเฉพาะกับน้ำมนต์พวกมึงไม่สังเกตุหรอ กับคนอื่นพี่พีแกแทบจะกินหัว"ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งฉันมองหน้าเพื่อนที่ทำหน้าขยาดเมื่อเอ่ยถึงพี่พี "ช่างมันเถอะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรา"ทำไมใบฟางถึงไม่ชอบพี่พีหรือสองคนนี้.... ฉันกับเพื่อนนั่งคุยกันจนตอนนี้สองทุ่มแล้ว เพื่อนฉันก็ต้องกลับและพี่พีกับพี่เบสก็กำลังจะมาด้วย "พี่พีสวัสดีค่ะ"กาลทักพี่ชายของฉัน "อืม"รู้แล้วทำไมใบฟางถึงไม่ชอบพี่พี "สวัสดีค่ะพี่เบส พี่พี"ฉันทักสองหนุ่มที่ยืนมองพวกฉันอยู่ "เป็นไงบ้าง"พี่เบสถามขึ้น "ดีขึ้นแล้วค่ะ"ฉันตอบแล้วยิ้มให้ "จะให้ฉันนอนเฝ้ามั้ย"ใบฟางถามขึ้นแต่ฉันยังไม่ทันตอบก็มีเสียงคนชิงตอบก่อน ไม่ใช่ใคร "ไม่ต้องหรอก ฉันจ้างพยาบาลมาดูแล้ว"พี่พีตอบ "ไม่เป็นไรฟางฉันอยู่ได้กลับไปพักผ่อนเถอะ ขอบใจมากนะที่มาเยี่ยม ไว้เจอกัน"ฉันรีบตอบเพื่อนรักไปเพราะดูท่าทางฟางจะไม่ชอบพี่พีเอามากๆ "งั้นพวกเรากลับแล้วนะ"กาลพูดขึ้นพร้อมลากฟางออกจากห้อง "สวัสดีค่ะ"พิชชี่เองก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที หลังจากที่เพื่อนฉันกลับไปพี่พีก็ยิ้มเหมือนสะใจอะไรบางอย่าง แต่ฉันไม่กล้าที่จะถามเพราะพี่พีเป็นคนที่ดุเอาการเลยแหละ "พี่พีนั่นเพื่อนน้องนะ"ฉันหันมามองค้อนพี่ชายตัวเองที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ "พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"ที่นี้ล่ะเสียงอ่อนเชียว "มึงมันสองมาตรฐานไอ้พี"ฉันลืมไปเลยว่าพี่เบสอยู่ ฉันทำหน้างงก่อนพี่พีจะยิ้มให้ "มันรู้เรื่องแล้วครับ"พี่พีบอกพร้อมชี้ไปหาพี่เบส "พี่จะเหยียบให้มิดเลยน้ำมนต์"พี่เบสรีบบอก "ขอบคุณค่ะพี่เบส"ฉันตอบกลับพี่เบสไปพร้อมกับจ้องหน้าพี่พี "วันนี้เดี๋ยวพี่นอนเฝ้าน้องเอง พี่ไม่อยากให้คนอื่นมาดูแล"ฉันเชื่อแล้วแหละว่าพี่พีเป็นแบบนี้เฉพาะกับฉัน "น้องอยู่ได้ค่ะ"คำตอบของฉันทำให้พี่พีหน้างอจนพี่เบสหัวเราะจนลั่นห้อง "ให้มันอยู่เถอะ พี่ไม่อยากเห็นมันทำนิสัยเหมือนเด็ก"ฉันมองหน้าพี่เบสสลับกับพี่พี "ก็ได้ค่ะ"พึ่งรู้ว่าผู้ชายที่โหดอย่างพี่พีจะงอนเป็นกับเขาด้วย หลังจากนั้นเราสามคนก็คุยกันเรื่อยเปื่อยจนพี่เบสต้องกลับเข้าผับตอนนี้ก็เหลือฉันกับพี่ชายที่นั่งหน้าเครียดอยู่โซฟา ฉันควรจะถามมั้ย ฉันจะโดนพี่พีกินหัวมั้ยเพราะพี่พีไม่โลกสวยกับใครเลยแม้แต่เพื่อนรักของฉันเอง เอาเป็นว่าฉันควรจะเงียบและนอนดีกว่า ทัพหน้า ผมพึ่งคุยกับแพทเสร็จ แม่งโคตรมีความสุขส่วนน้ำมนต์ตั้งแต่วันที่ไปห้างนี่ก็วันที่สามแล้วเธอยังไม่กลับมาแต่ผมก็ไม่ได้โทรหรือสนใจอะไรเธออยูแล้วเพราะอีกหน่อยเธอก็ต้องย้ายออกจากคอนโดผมก่อนที่แพทจะกลับมา แกร๊ก . . หึ ตายยากจริงพูดถึงก็มาเลยมาพร้อมเพื่อนรักสะด้วย ผมช้อนตามองเธอและเพื่อนรักของเธอที่กำลังจะเดินเข้ามาให้ห้องของผม “นึกว่าจะไม่กลับ”ผมถามเธอที่ยืนอยู่หน้าประตู “ฉันมะ....”เธอเอ่ยคำแก้ตัวแต่ผมไม่อยากฟัง “ฉันไม่อยากฟัง และบอกเพื่อนของเธอกลับไปได้แล้ว”ผมพูดแต่ไม่มองหน้าเธอ “พี่ไม่คิดจะถามมันบ้างหรอว่ามันเป็นอะไร”ใบฟางคนเก่งถามผม ก็เพราะไม่ได้สำคัญขนาดนั้นไงล่ะ “ไปกับผู้ชายมาล่ะสิ ถึงได้หายไปนานขนาดนี้”ผมมองหน้าเธอที่น้ำตาคลอเบ้า เล่นละครเก่งดีนี่ “พี่พูดอะไรระวังคำพูดบ้างนะ ไม่มีใครเขาเหมือนพี่หรอก”ปากเก่งกันทั้งกลุ่ม “ฉันบอกให้กลับไป หูหนวกรึไงวะ!!!”ผมไม่ใช่พระเอกที่จะมีคนมาด่าแล้วของไม่ขึ้น “พวกแกกลับไปก่อนนะ ฉันโอเค”น้ำมนต์บอกเพื่อนเธอ “แน่ใจนะมนต์มีอะไรโทรหาฉันนะ”รักเพื่อนกันจัง “กูบอกให้ออกไปจากห้องกู”ผมตะคอกใส่หน้าพวกนั้น หลังจากที่เพื่อนรักของเธอกลับไปถึงเวลาที่ผมจะต้องจัดการกับคนที่อยู่ตรงหน้า ผมเบื่อที่ต้องทนเจอหน้าของเธอเต็มทนแล้ว “เธอกล้ามากนะที่ไปไหนไม่บอกฉัน”ผมบอกเธอ “ขอโทษค่ะ แต่มนต์ไม่สบาย”ไม่สบาย สำออยสิไม่ว่า “หรอ เธอคิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าเธอไปกับไอ้พีเพื่อนของฉันมา”เพราะผมเห็นกับตาไง “แต่มนต์กับพี่พีเรามะ...”ตอแหลเข้าไป ผมไม่ได้โง่นะครับ “หยุดตอแหลสักที ฉันเบื่อ”ผมตะคอกเธอจนเธอสะดุ้ง “ขอโทษค่ะ”แค่นี้หรอวะไปกับผู้ชายคนอื่นแล้วพูดขอโทษ ง่ายไปมั้งแม่คุณ ตอแหลแถมหน้าด้านมาอ่อยเพื่อนผมอีก “ฉันเบื่อเธอแล้ว ช่วยออกไปจากชีวิตฉันเธอทำได้มั้ย”ผมพูดความต้องการของผม เพราะไม่ไม่อยากจะอ้อมค้อมให้มันเหนื่อย “ฮึก..ที่ผ่านมาพี่ไม่เคยรักมนต์เลยหรอ”ไม่น่าถามนะ “เธอน่าจะรู้ดีนะ ฉันเคยพูดหรอว่ารักเธอ ก็ไม่นี่”ผมพูดเรื่องจริงให้เธอฟัง “ฮึก ฉันไม่น่ารักคนอย่างพี่เลย พี่ใจร้ายมากนะ”แล้วไงผมไม่แคร์ “พูดจบรึยัง ถ้าจบแล้วรบกวนไปเก็บของของเธออกจากที่นี่ด้วย เดี๋ยวแฟนฉันกลับมาฉันไม่อยากให้เธอเข้าใจผิด”น้ำตามันไม่ได้ช่วยให้ผมสงสารเธอนะมันน่าสมเพชมากว่า น้ำมนต์ ฉันไม่คิดว่าวันนี้จะมาถึงเร็วเกินไปฉันตั้งรับไม่ทัน แรงยืนแทบจะไม่มีเมื่อได้ยินคำพูดของผู้ชายที่ฉันรัก “ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมานะคะ ขอบคุณจริงๆ ขอให้พี่มีความสุขกับเธอ รักกันให้มากๆ”ฉันพูดเสร็จก็เดินเข้าห้องเก็บของทันที “ฉันไม่เคยรักเธอ ไม่เคยรัก เธอเองที่โง่ รีบเก็บแล้วก็ไปสักทีฉันไม่อยากเห็นหน้าเธอ”ฮึก ทำไมเขาใจร้ายได้ขนาดนี้ ฉันรักเขาได้ยังไง ฉันเก็บของอยู่ไม่นานก็ออกมาข้างนอก ฉันอยากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด “เก็บเสร็จแล้วใช่มั้ย งั้นก็เชิญ ฉันไม่ไปส่งนะมาเองได้ก็กลับเองได้”ฉันเดินออกมาทันทีเพราะถ้าอยู่น้ำตาของฉันมันจะยิ่งไหลมากกว่าเดิม พอกันทีความรัก “แกไหวมั้ย”ทันทีที่ฉันเดินออกจากคอนโดเพื่อนรักของฉันยังไม่ได้ไปไหน พวกเขารอฉันอยู่ “ฮึก ฮือ ไม่ไหวฉันไม่ไหวแล้วฟาง”ฉันกอดฟางเพื่อหาที่พยุงร่างที่ไม่มีเรี่ยวแรง “ทำไมมันชั่วมันเลวได้ขนาดนี้วะ”เสียงของพิชชี่ก่นด่าผู้ชายคนนั้น “อย่าไปพูดถึงมันกูไม่อยากได้ยิน”กาลพูดแกมดุพิชชี่ “เราไปกันเถอะอย่าอยู่นานเลยที่นี่เสนียดติดตีนกู”ใบฟางพูดพร้อมลากกระเป๋าของฉันขึ้นรถทันที “มนต์แล้วแกจะไปไหน”ฉีนอยากไปหาพี่พีแต่ไปไม่ได้ “คอนโดของฉัน”คุณพ่อซื้อไว้ให้นานแล้วแต่ไม่ค่อยได้อยู่ส่วนมาจะอยู่กับใบฟาง พี่พีน้องเลิกกับเขาแล้วนะ น้องเจ็บ เจ็บจนหายใจไม่ออก มันชาไปทั้งตัว ขอเวลาน้องหน่อยนะแล้วจะกลับไปเป็นน้ำมนต์คนเดิมของทุกคน “ร้องให้พอ ร้องให้ตายกันไปข้างนึงเลยฉันจะอยู่ข้างแกเองไม่ทิ้งแกไปไหน”คำพูดของเพื่อนรักทำน้ำตาของฉันไหลออกมาเป็นทาง “มนต์เจ็บอ่ะฟาง ทำไมหรอมนต์ไม่ดีตรงไหนเขาถึงไม่เคยรักมนต์เลย ฮึก”ทุกคนต่างเงียบกันหมด ใบฟางทำได้เพียงกอดฉันไว้ให้ฉันร้องไห้จนหลับไป . . . หนึ่งเดือนสำหรับการทำใจ ตอนนี้ก็หนึ่งเดือนแล้วที่ฉันเลิกกับผู้ชายคนนั้น ฮึก ฉันทำใจไม่ได้ ฉันอ่อนแอเกินไป ทำยังไงถึงจะลืมเขาได้สักที อุ้บ อุ้บ แหวะ "ไหวมั้ยแก"เสียงของพิชชี่ที่ลูบหลังให้ฉัน "ไม่ไหว ฉันไม่ไหว ฮึก"ฉันตอบเพื่อนรักทั้งน้ำตา "หาหมอมั้ย สภาพแกดูไม่ได้เลยนะ"ใบฟางเอ่ยถามขึ้นฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาก็มีเพื่อนรักของฉันทั้งสามมาอยู่ด้วยทุกวัน ฉันไม่ไออกไปไหนไม่อยากเจอใครส่วนพี่พีก็มาหาตอนที่เพื่อนฉันไม่อยู่ "กินข้าวบ้างนะ ผอมแห้งไปหมดแล้วเนี่ย"กาลบ่นแกมดุฉัน "รับทราบค่ะแม่"ฉันพูดพร้อมยิ้มให้เพื่อนรัก "ยังจะมีหน้ามาทำตลกอีกนะ"โดนกาลดุจนได้ "พวกเราจะไปห้างซื้อของจะไปด้วยมั้ย เปิดหูเปิดตา"ฉันส่ายหน้า "งั้นตอนเย็นเจอกันนะยะ เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก"พิชชี่บอกฉัน หลังจากที่เพื่อนรักของฉันออกไป ฉันก็มีเรื่องที่ต้องทำเหมือนกันฉันเดินลงไปซื้อของที่ร้านขายยาข้างล่างและตอนนี้ฉันกำลังนั่งรอผล อยู่ ใช่ฉันไปซื้อที่ตรวจครรภ์ เพราะครั้งล่าสุดพี่ทัพไม่ได้ป้องกันและฉันลืมกินยา ฉันนั่งมองแท่งสีขาวก่อนที่เม็ดใสๆจะค่อยๆไหลเป็นทาง ฮึก สองขีด มันขึ้นสองขีด มือไม้ของฉันมันสั่นไปหมดเรี่ยวแรงแทบไม่มีจะยืน จะทำยังไงต่อไป แม่ขอโทษนะลูก ฮึก ฉันนั่งร้องไห้ อยู่ในห้องน้ำคนเดียวเหมือนคนไม่มีสติ จนมือถือของฉันดังขึ้น ฮึก พี่พีโทรมา ฉันทำเสียงให้เป็นปกติก่อนจะกดรับสายพี่ชายของตัวเอง "ค่ะพี่พี" (น้องอยู่ไหนครับ) "อยู่คอนโดค่ะ" (อยู่กับใครครับพี่จะเข้าไปหา) "เพื่อนหนูออกไปข้างนอกค่ะ" (งั้นรอพี่แป๊ปนะครับเดี๋ยวพี่ไปหา) "ค่ะ" ฮึก ฉันกดวางสายพี่พีแล้วรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยจะให้พี่พีรู้ไม่ได้แค่นี้พี่พีเขาก็โกรธพี่ทัพมากพอแล้วฉันไม่อยากให้พวกเขาทะเลาะกันเพราะฉัน พีพี ผมกับไอ้เบสมาหาน้องที่คอนโดผมดีใจนะที่น้องกับไอ้ทัพเลิกกันได้ เพราะไม่อย่างนั้นมีหวังผมได้ฆ่าเพื่อนรักของผมแน่ๆ ผมมาหาน้องเวลาที่เพื่อนน้องไม่อยู่เพราะผมยังไม่อยากให้ใครรู้เรื่องของเรา "น้องเปิดประตูให้หน่อยครับ"ผมเรียกน้องอยู่หน้าห้อง ไม่นานน้องสาวของผมก็เดินมาเปิดประตู "สวัสดีค่ะพี่พี พี่เบส"มารยาทดีใช่มั้ยครับ "น้องกินข้าวบ้างมั้ยเนี่ย ผอมลงเยอะเลย"ผมจับน้องหมุนซ้ายหมุนขวาดู "กินค่ะ นี่ก็พึ่งกิน"ผมเดินมานั่งที่โซฟาพร้อมน้องและไอ้เบส "ดีขึ้นยังน้ำมนต์"ไอ้เบสเอ่ยถาม น้องผมจ้องหน้าผมก่อนที่น้ำตาเม็ดใสจะไหลออกมา เฮ้อ ผมคว้าน้องมากอดเธออ่อนแอมากแค่ไหนผมเองรู้ดี "ฮึก หนูไม่ไหว ฮือ หนูรับมันไม่ไหวพี่เบสมันหนักเกินไป"ผมฟังน้องพูดทั้งน้ำตา ผมกอดน้องผมแน่นเกินไปจนไอ้เบสทักขึ้น "ไอ้พีมึงกอดแน่นไป แดงหมดแล้ว"ผมถึงคลายกอดน้อง "น้องอยากไปไหนมั้ยครับ ไปต่างประเทศมั้ยพี่พาไป"เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ อยู่คอนโดมาหนึ่งเดือนไม่ออกไปไหนเลย "หนูไม่พร้อมที่จะเจอใครพี่พี"ผมพยักหน้ารับ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้เจอไอ้ทัพเท่าไหร่เพราะผมกลัวว่าถ้าเจอมันผมจะฆ่ามันตาย ไว้น้องสาวผมพร้อมเมื่อไหร่ผมก็พร้อมที่จะเจอมันแต่ตอนนี้ผมขอดูน้องก่อนเรื่องอื่นค่อยจัดการทีหลัง ผมกับไอ้เบสอยู่กับน้องจนเพื่อนเธอจะกลับมาแล้ว "งั้นเดี๋ยวพี่มาหาใหม่นะครับ"ผมบอกน้อง "ค่ะ ขับรถดีๆนะคะ"เด็กหนอเด็ก ผมเดินมาลูบหัวน้องพร้อมจุ้บเหม่งน้อย "จุ้บ มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดนะครับ"น้องพยักหน้าแทนคำตอบ . . วันต่อมา ผับ ทัพหน้า ตอนนี้ผมนั่งอยู่ที่ผับของไอ้เจ ผมมารอผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด แพทบอกว่าอีกสองชั่วโมงจะมาถึงผมเองแทบรอไม่ไหว ผมนั่งคิดถึงเธออยู่ในห้อง จนประตูถูกเปิด ผมหันมองคนที่เดินเข้ามาใหม่ถ้าเป็นคนอื่นผมอาจจะอยากคุยด้วยแต่นี่ยัยโง่ ผมปลายตามองเธอที่ยืนอยู่ "ขอ5นาที"เธอพูดแค่ห้านาทีเองว่ะ "มีอะไรรีบพูดมา เดี๋ยวแฟนฉันมาเจอเธอจะเข้าใจผิด"ผมพูดทั้งที่ไม่ได้มองหน้าเธอ "ฉันท้องค่ะ"ท้องหรอ เธอคิดจะจับผมงั้นหรอ "ท้องกับใครไอ้พีหรือไอ้เบส"ผมถามเธอ "กับคุณค่ะ ฉันแค่มาบอกให้รับรู้ไม่ได้มาเรียกร้องอะไร"ถึงเรียกร้องผมก็ไม่ให้ "เธอมั่นใจหรอว่าลูกฉัน เธอเองก็มั่วทั้งไอ้พีและไอ้เบสนี่"ผมตะคอกเธอกลับไป "ถ้าเป็นลูกฉันจริงๆก็ช่วย................." เธอหันหลังกลับไม่ได้พูดอะไรต่อ "ไปเอาออกซะ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more