I wish I never met you : เพราะรัก [ ทัพหน้า + น้ำมนต์ ]

คอนโด น้ำมนต์ “วันนี้ไม่ต้องรอนะ อาจจะไม่กลับ”สิ่งที่ฉันได้ยินเกือบทุกวันจากแฟนของฉันเอง “ค่ะ”ฉันตอบรับแค่นั้นแล้วเดินเข้าห้องทันที “ไปล่ะ”แล้วพี่ทัพก็เดินออกไปทันที ทันทีที่ประตูปิดลงฉันทำได้เพียงนั่งลงกับพื้นแล้วร้องไห้เพราะตั้งแต่คบกันมาฉันยังไม่เคยได้ยินคำว่ารักจากปากเขาเลยสักครั้ง เพราะเขายังลืมผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ ทุกวันฉันได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมถึงยอมเขาขนาดนี้ ฉันพยายามทำให้เขารักฉันบ้างแต่ไม่มีสักครั้งที่ฉันจะได้ก้าวเข้าไปนั่งในหัวใจของเขาได้เลยและมันคงจะไม่มีวัน มันคงถึงเวลาที่ฉันต้องเดินออกจากชีวิตเขาสักที ผับ . . ทัพหน้า “มึงช่วยทำหน้าให้มันดีๆหน่อยได้มั้ยวะ”ไอ้เจเพื่อนรักของผมทักขึ้น “กูเบื่อว่ะ”ผมตอบมันพร้อมกระดกเหล้าเข้าปาก “เบื่ออะไรวะ?”ไอ้เบสเพื่อนรักของผมอีกคนทักขึ้น “ทุกอย่างว่ะ กูคิดถึงแพทว่ะ”ผมตอบมันสองคนไป แพทคือผู้หญิงคนเดียวที่ผมรักมากถึงเราจะเลิกกันไปแต่ผมยังไม่ลืมเธอ “ไอ้ทัพแล้วน้ำมนต์ล่ะ”ไอ้พีถามผม น้ำมนต์คือแฟนปัจจุบันของผมเองครับผมคบกับเธอไว้แก้เหงาเท่านั้นผมไม่ได้รักเธอหรอก “หึ กูเบื่อเมื่อไหร่เดี๋ยวกูยกให้”ผมตอบไอ้พีไป “ไอ้สัส มึงไม่ได้รักน้องมันมึงควรปล่อยน้องไปได้แล้ว”ไอ้เจด่าผมผมเห็นแก่ตัวอันนี้ผมยอมรับแต่แล้วไงผมไม่แคร์ “จะอะไรนักหนาวะไอ้เจ”ผมตอบมันแล้วยักคิ้วให้ “เหี้ยในร่างเหี้ยนะมึง”ไอ้พีมันด่าผม ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป้นห่วงยัยนั่นกันจัง “พอครับไม่ต้องชมกู”ผมยิ้มให้พวกมัน “กูขอให้มึงพบเจอแต่ความเจ็บปวดเหมือนที่น้ำมนต์เจอ”ไอ้ห่านี่แช่งเพื่อน ผมนั่งฟังพวกมันด่า ด่าแล้วด่าอีก สรรหาคำมาด่าได้ทุกวันไม่เบื่อกันหรือไงวะ "ด่ากูเข้าไป ถามจริงไม่เบื่อกันบ้างไงวะด่ากูเนี่ย"ผมถามพวกมันที่จ้องหน้าผม "กูว่ากูเหี้ยแล้วนะ มึงนี่แม่โคตรพ่อโคตรแม่เหี้ยเลยว่ะ"ไอ้พีมันชมผมอีกแล้ว "ขอบใจที่ชมกูเพื่อนรัก"แล้วพวกมันก็ไม่คุยกับผมอีกเลย "สักวันมึงจะรู้สึกไอ้ทัพหน้า"ผมหันมองตามเสียงของผู้ที่มาใหม่ "พี่ไทม์ มาได้ไง"เสียงไอ้พีถาม มันคือพี่สาวผมเองและมันเป็นพี่รหัสของน้ำมนต์ด้วย มันรักยัยนั่นเหมือนน้องสาวเลยล่ะ "เรื่องของกูครับ ใครเชิญมึงมาไม่ทราบ"ผมกับมันไม่ค่อยถูกกันหรอกครับ "เรื่องของกูเหมือนกัน"มันตอบกวนตีนผม "พี่ไทม์ช่วยสั่งสอนมันหน่อยครับ พวกผมเบื่อมันเต็มที"ไอ้เจรีบฟ้องทันที "หึ สอนควายยังง่ายกว่าสอนมัน คนอย่างมันต้องเจอของจริงถึงจะสำนึก"ดูมันนะครับ ถ้าเป็นผู้ชายผมต่อยปากแตกไปแล้ว "แค่นี้ใช่มั้ย งั้นกระผมขอตัวนะครับ"แล้วผมก็เดินออกมาโดยไม่สนใจคำด่าของพี่สาวและเพื่อนตัวเอง ไทม์ ฉันเป็นพี่สาวของไอ้ทัพหน้าหมา ฉันกับมันไม่ค่อยถูกกันหรอกเพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะนิสัยของมันไงล่ะ มันมาขอคบกับน้ำมนต์ น้ำมนต์เป็นน้องรหัสของฉันที่ฉันรักเหมือนน้องสาวแท้ๆเลย แรกๆก็ดีแต่หลังนี่เหี้ยดีๆนี่เอง ยังลืมแฟนเก่าไม่ได้แต่ไม่อยากเหงา นี่แหละเหตุผลของมัน ฉันเองก็พึ่งมารู้ความจริงเมื่อไม่นานมานี่เอง เพราะน้ำมนต์ไม่เคยพูดอะไรเลยเจอกันทีไรยิ้มตลอดก็เลยไม่มีใครสงสัยอะไร จนไอ้ทัพมันเมาเหมือนหมาความจริงเลยถูกเปิดเผย ตอนแรกที่ฉันรู้เรื่องฉันบอกน้ำมนต์ให้เลิกกับมันเลยแต่เพราะน้องมันรักไอ้ทัพมากไงฉันจึงยอมถอยออกมา หวังว่าวันนึงไอ้น้องชายของฉันมันจะสำนึกได้แต่มันไม่มีแต่เริ่มเผยสันดานของมันออกมา ฉันได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆ เพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคน "จะทำยังไงกับสันดานไอ้ทัพดี"ไอ้เจเพื่อนรักของไอ้ทัพถามฉัน "ทำอะไรได้วะ ได้แต่คอยดูห่างๆ"ฉันตอบ "สงสารน้ำมนต์ว่ะ ไม่น่ามาเจอคนแบบมันเลย"ไอ้พีพูดขึ้น "พาน้ำมนต์หนีได้ป่ะ"ไอ้เบสพูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่นาน "หนีไปไหน แล้วมึงคิดว่าน้ำมนต์จะยอมไป"ฉันถามไอ้เบสกลับเพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้ "กูหวังว่าสักวันไอ้ทัพมันจะคิดได้นะ"ไอ้พีมึงคิดหรอว่าเพื่อนมึงมันจะคิดได้ มันเข้าขั้นชั่วแล้วนะ "คนอย่างมันไม่เคยเห็นค่าใครหรอก มันรักคนเดียวคืออีแพท"ฉันเกลียดอีนี่เข้าไส้ เกลียดแบบไร้เหตุผลแค่เห็นหน้าก็จะอ้วกแล้ว "มันไม่ได้รักมันแค่หลง แต่มันหลงมากไปหน่อยเลยกลายเป็นคนโง่"โคตรโง่เลย มันทิ้งไปหาผัวใหม่แล้วยังไม่ลืม​มันสักที "คอยดูนะถ้าวันนึงเกิดอะไรขึ้น กูคนแรกที่จะไม่ช่วยมันเลย"ฉันบอกเพื่อนรักของมันทั้งสาม "ขอร่วมด้วยดิ"ไอ้พียกมือ "กูด้วย กูอยากเห็นมันตายทั้งเป็นเหมือนที่มันทำกับน้ำมนต์"ไอ้เบสพูดเสริม "ไอ้เจเงียบสัส"ไอ้พีถามไอ้เจที่นั่งเงียบไม่พูดอะไร "เออ เออ" มันตอบแค่นั้น เรามารอดูความชิบหายของควายที่ชื่อทัพหน้ากันดีกว่า หวังว่าอีกไม่นานนะเพราะฉันรอกระทืบมันซ้ำ คอนโด น้ำมนต์ ตอนนี้เกือบตีสองแล้วฉันยังนั่งรอพี่ทัพอยู่เหมือนที่เคยทำถึงบางวันพี่ทัพจะไม่กลับ แต่ฉันก็ชินแล้วแหละ ก๊อก ก๊อก . . เสียงเคาะประตูสงสัยพี่ทัพกลับมาแล้ว ฉันเดินมาส่งตาแมวดู พี่ทัพจริงๆด้วย ฉันรีบเปิดประตูทันที “เปิดช้าวะ”เมามาอีกตามเคย “พี่ทัพค่อยๆเดินค่ะ”ฉันพยุงพี่ทัพเข้าห้อง แล้วพาไปนอนที่เตียง จัดการเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้พี่ทัพทันที “ให้ฉันเข้าไปนั่งในใจพี่ไม่ได้หรอ”ฉันพูดกับคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง “อืม แพททัพคิดถึงแพทนะกลับมาหาทัพได้มั้ย” “ฮึก ต้องทำยังไงฉันต้องทำยังไงพี่ถึงจะรักฉันแบบเธอบ้าง” “แพทททททท”แม้แต่ตอนนอนพี่ก็ยังคิดถึงแต่ผู้หญิงคนนั้น ทำไม ทำไมไม่ลืมเธอสักที “ฮึก พี่ทัพ” ทัพหน้า “เป็นอะไร ทำไมยังไม่นอน”ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็เจอน้ำมนต์นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น “ปะ เปล่าค่ะแค่ฝันร้ายเท่านั้นเองพี่นอนต่อเถอะ”ฝันร้ายแล้วร้องไห้ปัญญาอ่อนสิ้นดี “ถ้าจะร้องออกไปร้องข้างนอกฉันจะนอน”ผมทิ้งตัวลงนอนไม่สนใจคนที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น จนเสียงเงียบหายไปเอง เช้า เมื่อคืนฉันออกมานอนข้างนอนตรงโซฟาเพราะไม่อยากให้พี่ทัพหงุดหงิด ตอนนี้ฉันกำลังทำข้าวต้มให้เขาอยู่เพราะตื่นมาพี่ทัพต้องหิวแน่ “ทำอะไร”ฉีนหันมองตามเสียงเรียก ตื่นเร็วจังวันนี้ “ทำข้าวต้มค่ะ หิวหรือยังคะ”ฉันถามคนที่ยืนพิงประตูอยู่ “อืม อาบน้ำก่อนเดี๋ยวมากิน”ฉันพยักหน้ารับ ทัพหน้า ผมเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำ เมื่อคืนผมเมาแต่ไม่ถึงกับมากผมรู้และได้ยินทุกอย่างที่น้ำมนต์พูดแต่ผมไม่ได้สนใจเท่าไหร่หรอก เธอเป็นคนหัวอ่อนผมพูดดีด้วยหน่อยก็ยิ้มแล้ว ผมอาบน้ำอยู่ครึ่งชั่วโมงก็เดินออกมาที่โต๊ะกินข้าว “ไม่กินหรอ”เห็นมีข้าวต้มถ้วยเดียว “ยังไม่หิวค่ะ พี่ทัพกินเลย”ผมพยักหน้ารับ “เมื่อคืนฉันเมาหนักไปหน่อย”ผมพูดให้เธอสบายใจ “ค่ะ” “วันนี้ไปไหนมั้ย จะพาไป”คำพูดของผมมันทำให้เธอยิ้มจนตาปิด “พี่ทัพว่างหรอคะ”แค่ไม่อยากโดนเพื่อนด่า “อืม จะไปมั้ย”เธอพยักรับแล้วเดินเข้าห้องทันที ห้าง ตอนนี้ฉันกับพี่ทัพมาถึงห้างแล้ว ดีใจนะที่พี่ทัพพามาแต่จะดีกว่านี้ถ้าเขาเต็มใจ “จะซื้ออะไรก็รีบซื้อ”เสียงไล่หลังที่ฉันได้ยิน “ถ้าพี่ทัพรีบ กลับไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวมนต์กลับเอง”ฉันตัดสินใจหันกลับไปบอกคนที่เดินตามหลัง “อย่าพูดประชดฉัน เธอน่าจะรู้ดี”พี่ทัพเดินมาบีบแขนฉัน “เจ็บค่ะ ฮึก”เขาบีบแรงเกินไปเหมือนกระดูกฉันจะละเอียดคามือ “จะได้จำ ปากเก่งงั้นกลับเองแล้วกัน”พี่ทัพพูดเสร็จก็เดินกลับทันที ฉันได้แต่มองตามหลังจนเขาลับตาไป ฮึก ฉันควรหยุดจริงๆสินะ ไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆ มันเจ็บจนพูดไม่ออก ฉันยืนนิ่งร้องไห้อยู่กลางห้างเหมือนคนไม่มีชีวิต พรึ่บ 'คนเป็นลม' พี 'คนเป็นลม' เสียงที่ผมได้ยิน ผมจะไม่สนใจเลยถ้าผูหญิงคนนั้นไม่ใช่.... น้ำมนต์ “ขอทางหน่อยครับ อย่ามุง”ผมเดินแหวกฝูงชนที่มุงดูคนเป็นลม คนไทยแท้ๆเลยครับแทนที่จะช่วย เฮ้อ “มนต์ มนต์”ผมเรียกเธอแต่กลับไม่มีเสียงใดตอบกลับมา ผมตัดสินใจอุ้มน้องมันออกจากตรงนั้นและพาไปที่โรงพยาบาลทันที โรงพยาบาล ตอนนี้ผมนั่งรอน้องอยู่หน้าห้องฉุกเฉินซึ่งมันนานมากแล้วทำไมไม่ออกมาสักทีวะ เดี๋ยวพ่อก็ระเบิดแม่งทิ้งเลยนี่ ผมนั่งบ่นในใจอยู่ครึ่งชั่วโมงหมอก็ออกมา “เจ้าพีไปคุยกันที่ห้อง”ไม่ต้องสงสัยครับที่นี่โรงพยาบาลของพ่อผมเอง “ครับ เธอเป็นไงบ้างพ่อ”ทันทีที่ก้อนติดเก้าอี้ผมก็เริ่มถามอาการ “ไม่เป็นอะไรมาก แค่พักผ่อนน้อยร่างกายเลยอ่อนเพลีย”พ่อผมตอบแล้วจ้องหน้าผม ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะพ่อ “รู้จักน้องได้ยังไง”พ่อถามแบบนี้คือ ผมทำหน้าสงสัย “น้องหรอพ่อ”พ่อผมพยักหน้า เท่าที่จำได้ผมลูกคนเดียวเถอะ “พ่อนอกใจแม่ไปมีเมียน้อยหรอ”ผมถามกลับด้วยความซื่อ ป้าบ “เมียน้อยบ้านแกสิ นั่นลูกบุญธรรมของพ่อกับแม่ที่รับเลี้ยงตั้งแต่เด็กแล้ว”งงสิครับ นี่มันอะไรกัน “ผมไม่เคยรู้”ผมถามเสียงจริงจัง “เรื่องมันยาว แต่ตอนนี้แกตอบพ่อมาก่อนว่ารู้จักน้องได้ยังไง”พ่อผมถามเสียงดุ “พ่อคงไม่คิดว่าผมเป็นแฟนกับลูกสาวพ่อหรอกใช่มั้ย”ผมถามออกไปเพราะตอนนี้พ่อผมเหมือนกำลังโกรธใครมาเลย “แล้วใช่หรือเปล่า”เสียงเรียบน่ากลัวของพ่อทำผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ “พ่อถามว่าใช่มั้ยเจ้าพี”ผมควรรีบให้คำตอบก่อนที่พ่อจะผ่าตัดผมทั้งเป็นใช่มั้ย “ไม่ใช่พ่อ เธอเป็นรุ่นน้องที่มหาลัยและเป็นแฟนกับไอ้ทัพหน้าเพื่อนรักของผมเอง”พ่ออึ้งกับคำตอบที่ผมบอกไปพักนึง “แฟนเจ้าทัพหรอ”พ่อถามย้ำ ผมพยักหน้ารับผมควรจะพูดเรื่องร้องให้พ่อฟังหรือเปล่าวะ “ครับคบกันมาสักพักแล้ว”ผมเลือกที่จะยังไม่เล่าเรื่องของน้องกับไอ้ทัพให้พ่อฟัง เพราะดูจากอาการพ่อน่าจะหวงลูกสาวมากโข “ทำไมพ่อไม่ให้น้องไปอยู่ที่บ้านกับเรา”เข้าเรื่องลูกบุญธรรมต่อดีกว่า “เพราะน้องเกรงใจลูกชายคนโต และกลัวว่ามันจะไม่ยอมรับเธอ น้องเลยเลือกที่จะอยู่ข้างนอกแทน”ลูกชายคนโตก็ผมน่ะสิ ทำไมผมอยากมีน้องสาวจะตาย ผมยังคิดที่จะให้น้ำมนต์มาเป็นน้องสาวอยู่เลย “พ่อผมอยากมีน้องสาวพ่อน่าจะรู้ดีนะ”พ่อผมพยักหน้า “รอน้องฟื้นค่อยคุยเรื่องนี้กันอีกทีแล้วกัน ส่วนแกก็ดูแลน้องด้วย”แต่ก่อนก็ดูอยู่ห่างๆแต่ตอนนี้รู้แล้วว่าเป็นน้องสาวผมจะต้องดูแลแบบใกล้ชิดแน่นอน “ไม่ต้องห่วงพ่อ ผมจะดูแลน้องเอง”ผมตอบพ่ออย่างเต็มปากเต็มคำ “แกไม่เคยคิดเกินเลยกับน้องแน่นะเจ้าพี”โถ่ววว พ่อเห็นผมเป็นคนยังไงเนี่ย “พ่อครับถึงผมจะเจ้าชู้ แต่ผมก็ไม่เคยคิดเกินเลยกับน้องหรอก จริงๆนะพ่อ ผมรักน้องแบบบริสุทธิ์ใจ”ถึงน้ำมนต์จะไม่ได้เป็นแฟนกับไอ้ทัพผมก็ไม่เคยคิดเกินเลยกับน้องมันจริงๆนะ ผมเองก็ไม่เข้าใจ “ก็ดี ฝากดูน้องด้วย”ต่อไปนี้ใครแตะน้องกู กูเอาตายไม่เว้นแม้แต่มึงไอ้ทัพหน้า หลังจากที่ผมกับพ่อคุยกันเสร็จก็เดินกลับมาที่ห้องพักฟื้น เพื่อดูน้องสาวของผม พ่อนะพ่อปิดกันมาได้ตั้งนาน แกร๊ก . . “ฟื้นแล้วหรอลูก”ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปพ่อผมก็เดินไปที่เตียงคนไข้ ซึ่งน้องทำหน้างง พี่ก็งงลูก “คุณพ่อหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ”พี่อุ้มน้องมาเองครับ “พี่ชายหนูเป็นคนพามา”พ่อผมตอบแล้วหันหน้ามาทางผมที่ยืนยิ้มให้ “พะ พี่ชายหรอคะ”น้องทำหน้างง มองหน้าผมกับพ่อสลับกัน “พี่เป็นพี่ชายของเรา น้ำมนต์”ผมบอกน้องที่นั่งอ้าปาก งับก่อนลูกเดี๋ยวนกบินเข้า “พี่พีเป็นลูกคุณพ่อกับคุณแม่หรอคะ”พ่อผมพยักหน้าแล้วยิ้มให้ “ใช่พี่เป็นลูกคุณพ่อกับคุณแม่และหนูก็เป็นน้องสาวของพี่ เข้าใจมั้ยคะ”ผมอธิบายพร้อมลูบหัวน้องเบาๆ “พี่พีไม่รังเกียจหนูหรอ”ทำไมถามแบบนี้อ่ะเดี๋ยวพี่จะโบกให้ “ไม่ครับ พี่รักน้องจะตายรักก่อนไอ้ทัพหน้าด้วยซ้ำ”เรื่องจริงครับครั้งแรกที่ผมเจอน้องก็ตอนปีหนึ่ง เห็นหน้าก็ถูกชะตาเลย ทีแรกผมพยายามจะจีบน้องแต่เพราะอะไรก็ไม่รู้มันทำให้ผมเลิกล้มความคิดนั้นไปก่อน ความรักที่ผมมีให้เธอมันบริสุทธิ์มากนะครับนอกจากแม่ก็เธอนี่แหละน้ำมนต์ “ฮึก พี่พี ขอบคุณนะคะ” อย่าร้องไห้ลูกเดี๋ยวพี่ร้องตาม “พี่ขอกอดได้มั้ยครับน้องสาว”ผมขอน้องถ้าไม่ให้กอดก็ไม่เป็นไร น้องจ้องหน้าผมอยู่นานจนเธอพยักหน้ารับผมรับคว้าน้องมากอดทันที พรึ่บ “ต่อไปถ้าใครมีนทำน้องสาวพี่ร้องไห้ พี่จะจัดการมันเอง”และผมคิดว่าอีกไม่นานผมคงได้จัดการใครบางคนแน่นอน “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่รักหนู หนรักคุณพ่อ รักพี่พีนะคะ”ชื่นใจจังวะ “แล้วไม่รักแม่หรอคะ”พวกเราหันมองคนที่เข้ามาใหม่ แม่ผมเอง “รักคุณแม่ด้วยค่ะ หนูรักทุกคนเลย”ผมเห็นรอยยิ้มของน้องก็ชื่นใจ “แม่ครับผมมีน้องสาว”ผมรีบบอกแม่ทันที “ถ้ารู้ว่าแกรักน้องขนาดนี้แม่ให้น้องมาอยู่กับเรานานแล้ว”สรุปผมผิดหรอเนี่ย “เอาล่ะงั้นพ่อไปทำงานต่อแล้ว เดี๋ยวจะแวะมาดูใหม่นะคะ”พ่อผมพูดจบก็เดินออกไป ตอนนี้เหลือแค่ผมกับแม่และน้อง “แม่ต้องไปประชุม ตอนเย็นแม่จะมาใหม่นะคะ”แม่ผมเดินมากอดมาหอมน้องผมแล้วออกไป เหลือเราสองพี่น้องแล้ว “น้อง ทำไมไปห้างคนเดียว”ผมเริ่มคำถามทันที “คือ หนูอยากไปเดินเล่นค่ะ”หลบตาแสดงว่าโกหก “ไอ้ทัพมันทิ้งน้องใช่มั้ย”ผมเดินมาหาน้องที่เตียงแล้วจ้องหน้าพร้อมรอคำตอบ “พี่ทัพเขามีธุระน่ะเลยกลับก่อน”ปกป้องมันเข้าไป “พี่ถามจริงๆนะ มันเคยรักน้องเหมือนที่น้องรักมันมั้ย”ผมถามแทงใจดำไปไหมครับ ผมรอฟังคำตอบอยู่นานแต่คำตอบที่ได้คือน้ำตา “หนูรักเขา”พี่รู้ว่าน้องรักมัน “มันทำขนาดนี้น้องยังรักมันอยู่หรอ”วันนี้ผมต้องคุยกับน้องให้รู้เรื่อง ผมไม่ยอมหรอกนะที่ไอ้ทัพมันจะมาทำแลบนี้กับน้องผมถึงจะเป็นเพื่อนก็เถอะ “ฮึก หนู.......”ผมคว้าน้องมากอดอีกครั้งและตอนนี้น้ำตาของน้องผมมันไหลออกมาจนเสื้อผมเปียก “พี่จะไปจัดการมัน”ผมต้องคุยกับไอ้ตัวปัญหาให้รู้เรื่อง “ไม่ พี่พีอย่าทำอะไรพี่ทัพนะคะ”ก็เป็นสะแบบนี้ไงไอ้ทัพมันถึงได้ใจ “แต่มันทำน้องสาวของพี่และพี่จะไม่ยอมอีกแล้ว”เสียงเรียบของผมทำให้น้องร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เฮ้อ คนอื่นก็มีทำไมไม่รักวะ “หนูจะเลิกกับพี่ทัพ”ผมก้มลงมองตามเสียงอู้อี้ที่ผมกอดอยู่ เลิกหรอ เลิกใช่มั้ย “น้องพูดอีกที”ผมผละกอดน้องแล้วจับต้นแขนสองข้างน้องถามเพื่อความมั่นใจ “หนูจะเลิกกับพ่ีทัพค่ะ แต่หนูขอเวลาทำใจหน่อย”โว้ยยยยน้องกูกินข้าวครับไม่ได้กินหญ้าและไม่ได้หัวอ่อนเหมือนที่ไอ้ทัพหน้ามันบอก “พี่ให้เวลาหนูหนึ่งเดือน หลังจากนั้นพี่จะเป็นคนจัดการเองทั้งหมด”ผมพูดแกมบังคับ อยากให้เลิกวันนี้ด้วยซ้ำ “ค่ะ หนูจะรีบทำใจ”รีบเลยไม่ต้องมีก็ได้หรอกแฟนอยู่กับพี่ เดี๋ยวพี่เลี้ยงตลอดชีวิต “ตามนั้น แต่ห้ามบอกใครว่าเราเป็นพี่น้องกันนะ พี่จะจัดการเรื่องของพี่ด้วย เข้าใจมั้ยคะ”เรื่องของผมคือจัดการให้ทัพหน้านั่นแหละ “ได้ค่ะ เราจะรู้กันแค่สองคนพี่น้อง”แสบนะเนี่ยสมแล้วที่เป็นน้องสาวผม “ดีมากน้องรัก มากอดกันต่อ”ผมอ้าแขนรอน้องกอดซึ่งน้องก็ว่าง่ายกอดผมตอบทันที ผมหวังว่าต่อไปชีวิตน้องผมที่ไม่มีไอ้ทัพหน้าแล้ว มันจะดีกว่านี้ผมอยากให้น้องยิ้ม ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน และใครหน้าไหนอย่าได้คิดจะแตะต้องหรือสัมผัสน้องกูแม้แต่ปลายเล็บนะครับ เพราะกูเลวได้กว่าที่พวกคุณคิด