Episode 1 โลกที่ไม่คุ้นเคย 2/2

1799 Words

“อย่างนั้นหรือ ตัวเมียเจ้ามีชื่อว่าอะไร? “ คัลเลนมองตัวเมียที่ทั้งตัวเล็กและบอบบางอ่อนแอเช่นนี้ ไม่รู้ว่าควรจะต้องดูแลนางยังไงดี “ฉันชื่อว่า แพททริเซีย หรือ ริเซียก็ได้ “แม้แต่ชื่อของเธอก็ยังไพเราะ เขาชักอยากจะได้นางมาเป็นตัวเมียของเขาแล้วสิ “ริเซียเจ้าจะยอมมาเป็นตัวเมียของข้าหรือไม่ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเจ้า ถ้าเจ้าไม่ต้องการ “ ริเซียจ้องมองคัลเลนอย่างถี่ถ้วนไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหรือหน้าตานับได้ว่าผ่านเกณฑ์ และอีกอย่างก็ดีกว่าที่เธอต้องร่อนเร่อยู่คนเดียวในโลกแบบนี้ เธอกล้าฟันธงตรงนี้เลยว่าถ้าเธอเลือกที่จะอยู่ตัวคนเดียว รับรองเธอจะมีแต่ตายกับตายเท่านั้น “ก็ได้ “ “ริเซียข้าต้องขอโทษเจ้าด้วย แต่ข้าจำเป็นที่จะต้องทำพันธะบนตัวเจ้า ก่อนที่จะพาเจ้ากลับไปในที่ของข้า “ คัลเลนโน้มใบหน้าลงมาประทับจูบบนริมฝีปากบางพร้อมกับส่งเรียวลิ้นเข้ามากวาดชิมน้ำหวานภายในปากของเธออยู่นาน จึงจะผละออกไป ริเซียที่ยังไม่ได้ทันได้ตั้งตัวได้แต่ยื่นนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น “นะ..นายทำอะไรนะ !! “ “ข้าต้องทำพันธะบนตัวเจ้าเสียก่อน และตอนนี้เจ้าก็คือตัวเมียของข้าแล้ว “ คัลเลนกลายร่างเป็นสิงโตขาวอีกครั้งก่อนจะย่อลงบนพื้น “ริเซียเจ้าขึ้นมาสิ ถ้าเกิดอยู่นานกว่านี้อีกหน่อย ไม่นานก็คงจะมืด “ ริเซียเธอค่อยๆ ก้าวขาขึ้นไปนั่งบนหลังของคัลเลนอย่างกล้าๆ กลัว แต่พอเธอขึ้นมานั่งบนหลังของเขากับพบว่ามันนุ่มและรู้สึกดีเป็นอย่างมาก ถึงเธอจะยังคงกลัวอยู่เล็กน้อย “จับข้าให้แน่นๆ อย่าหล่นลงไปละ “คัลเลนเมื่อเห็นตัวเมียอยู่บนหลังของเขาเรียบร้อยดีแล้ว ก็วิ่งทะยานออกไปจากตรงนี้อย่างรวดเร็ว อากาศที่เริ่มเย็นลงบวกกับเสื้อผ้าที่ยังไม่แห้งดีของเธอเมื่อมันปะทะเข้ากับสายลมยิ่งทำให้ร่างกายเธอหนาวมากยิ่งขึ้น จนต้องเอนตัวซบลงบนหลังของคัลเลนเพื่อให้ร่างกายของเธอได้รับอบอุ่นจากตัวของเขา คัลเลนที่เริ่มรู้สึกว่าตัวเมียบนหลังของเขา มีอาการตัวสั่นเป็นอย่างมาก จึงชะลอฝีเท้าลงจนหยุดนิ่ง “ริเซียเจ้าเป็นอะไร? ไม่สบายหรือเปล่า? “ หงึก~ หงึก~ “ฉันสบายดีแต่ นะ..หนาวมาก ! “คัลเลนพาเธอเดินมาที่ถ้ำเล็กๆ ที่อยู่บริเวณนั้นก่อนจะกลับร่างเป็นมนุษย์และวางเธอลงนั่งบนโขดหินในถ้ำ “ริเซียเจ้าอยู่ที่นี่ก่อน รอข้าสักครู่ เดี๋ยวข้าจะกลับมา “แล้วเขาก็กลายร่างเป็นสิงโตขาววิ่งออกไป เขาคิดจะทำอะไรกันแน่? ถึงได้ปล่อยให้เธออยู่ในถ้ำแบบนี้คนเดียว เวลาผ่านไปสักพักคัลเลนก็กลับมาพร้อมกับหนังของตัวอะไรสักอย่าง ยังมีเนื้อที่ถูกหั่นเป็นชิ้นถูกเขาหิ้วกลับมาด้วย หลังจากกลับคืนสู่ร่างมนุษย์แล้ว คัลเลนก็ตวัดหนังที่ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วคลุมให้กับเธอ ถึงมันจะยังมีกลิ่นสาบอยู่เล็กน้อยแต่เธอกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้น “ข้าทำความสะอาดมาเล็กน้อยเจ้าพอจะใส่ได้ไหม? “ “อืมใส่ได้ “ ติ๊ง!! เสียงอะไรนะ? ‘ยืนยันโฮสต์: แพททริเซีย เริ่มทำการเชื่อมต่อข้อมูล ระบบได้ทำการเชื่อมต่อข้อมูลสำเร็จ เรียบร้อยสมบูรณ์แล้ว ‘ โอสต์? ข้อมูลนี่มันอะไรกันเนี่ย! หน้าจอสีฟ้าที่ปรากฏตรงหน้าของเธอมันคืออะไรกันและดูเหมือนเธอจะเห็นมันแค่คนเดียวเพราะคัลเลนไม่ได้มีท่าทีตกใจหรือว่าท่าทีที่มองเห็นไอ้หน้าจอสีฟ้าตรงหน้าเธอเลย *ติ๊ง! ‘ยินดีต้อนรับนายท่าน..ระบบช่วยเหลือพร้อมให้ใช้งานแล้ว ‘ * ติ๊ง! ‘ท่านได้รับหนังแกะ 1ชิ้น ‘ ‘ระบบได้ส่งแพคเกจมือใหม่ให้แก่ท่านเรียบร้อย โปรดตรวจสอบไอเทมได้ในช่องเก็บของ ของท่าน ‘ อะไรกันเนี่ย?!อะไรคือแพคเกจมือใหม่ “ตัวเมีย !เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า? เหตุใดถึงทำหน้าเช่นนั้น “ “ไม่เป็นไร ขอบคุณนะสำหรับไอเจ้าหนังตัวนี้ “เธอก้มหัวลงขอบคุณคัลเลนเล็กน้อย คัลเลนมองดู ริเซียที่ดูจะตัวเล็กเอามาก ๆ กำลังก้มหัวน้อยๆ ขอบคุณเขา ตัวเมียของเขาช่างน่ารักเสียเหลือเกิน “มันเป็นเรื่องที่ตัวผู้แบบข้าต้องทำอยู่แล้ว เราไปกันต่อเถอะ อีกไม่ไกลก็ถึงที่อยู่ของข้าแล้ว “ “ที่อยู่ของนาย? “ “ใช่ ที่นั่นอยู่ไม่ไกลจากเผ่าของพวกเสือและพวกหมาป่า แล้วข้าจะพาเจ้าไปหาซื้อเสื้อผ้า “ “พวกเขาขายเสื้อผ้ากันด้วย? “ “ใช่ ปกติเวลาข้าต้องการสิ่งของ ข้าก็จะไปที่นั่นเพื่อแลกเปลี่ยนและซื้อของกับพวกเขา “ “เจ้าเอาเนื้อไปถือ ถ้าหิวเจ้าก็กิน “เธอรับเนื้อดิบที่คัลเลนเอากลับมาด้วย ถือเอาไว้อย่างยากลำบากเพราะมันมีขนาดที่ใหญ่และยังหนักมากอีกด้วย *ติ๊ง!! ‘ท่านได้รับเนื้อแกะ 5กิโล ‘ แค่รับมาถือไว้เธอก็รู้ชนิดของเนื้อที่อยู่ในมือของเธอ คัลเลนมองริเซียที่ถือเนื้อของหมูป่าอยากลำบาก เขาจึงต้องรีบกลายร่างเป็นสิงโตขาวให้หญิงสาวได้ขึ้นไปนั่งบนหลังของเขา ก่อนจะเริ่มมุ่งหน้าไปยังที่อยู่ พระอาทิตย์ค่อยๆ ลับขอบฟ้าพวกเราก็เดินทางมาถึงยังถ้ำที่มีขนาดใหญ่มาก ๆ มันใหญ่มากเลยละ แถมด้านข้างยังมีน้ำตกให้สามารถลงไปเล่นได้ รอบๆ พื้นที่ด้านข้างก็ยังโล่งมากพอจะทำอะไรได้หลายอย่างเลยละ พื้นที่ด้านในถ้ำทั้งโล่งและก็ยังกว้างขวางมากพอที่จะสร้างห้องนอนได้มากถึง7ห้อง “นี่ที่พักของนายเหรอ? “ “ใช่แล้วละ ตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วไว้พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปหาซื้อเสื้อผ้า “ “อืมได้สิ “ฉันวางเนื้อลงก่อนจะเดินสำรวจไปรอบ ๆ ที่นี่ไม่มีเตียงนอนไม่มีผ้าห่มมีเพียงขนสัตว์ที่ปูรองพื้นเอาไว้เท่านั้น แล้วแบบนี้เธอจะนอนยังไง คัลเลนเดินเข้ามาหาหญิงสาวจากทางด้านหลัง จนเธอเกือบจะตกใจหัวใจวายตายลงตรงนี้ “เจ้าไม่หิวหรือ? “คัลเลนยื่นเนื้อที่ยังคงดิบอยู่มาให้เธอ จนเธอตกใจรีบถอยหลังออกไปเกือบ10ก้าว “ฉันไม่กิน! ฉันกินไม่ได้จริง ๆ! “ใครจะไปกินเนื้อที่ยังดิบได้อยู่กัน ขืนกินลงไปพยาธิคงจะอยู่เต็มท้องเธอเลยมั้งแบบนี้ ริเซียมองเนี้อดิบด้วยความสยดสยอง “หรือว่าเจ้าเป็นเผ่าพันธุ์กินพืซ? “ “หือ? “ “พวกเผ่าพันธุ์กินพืชจะไม่กินเนื้อกัน “ “ฉันไม่ใช่เผ่าพันธุ์ที่กินพืชหรอก ฉันเป็นเผ่าพันธุ์ที่จัดว่ากินได้ทั้งพืชและเนื้อสัตว์เป็นอาหาร” “แล้วทำไมเจ้าไม่ทานเนื้อที่ข้าให้ล่ะ “ “มันทานยังไม่ได้ฉันไม่กินเนื้อที่ดิบ ฉันชอบทานเนื้อที่สุกแล้ว “ “แล้วต้องทำยังไง? เนื้อมันถึงจะสุกล่ะ “ ตัวเมียตัวนี้อ่อนแอและบอบบางมากเกินไป ถ้าไม่ทานเนื้อบางข้าเกรงว่านางจะป่วยเอา คงต้องทำให้ตัวเมียทานเนื้อเยอะๆ ซะแล้ว แต่จะทำยังไงให้เนื้อมันสุกกันล่ะ? “ต้องนำมันไปย่างบนไฟก่อน “ “ไฟ? อะไรคือไฟงั้นหรือ “คัลเลนขมวดคิ้วเป็นปมอย่างสงสัย ไม่ว่าจะไปที่เผ่าไหนก็ไม่เคยได้ยินว่ามีสิ่งที่เรียกว่าไฟอยู่เลย “นายรู้จักหรือเปล่า? “คัลเลนส่ายหน้าไปมา “แล้วต้องทำยังไง? จำเป็นต้องใช้ไอ้ที่เรียกว่าไฟนะรึถึงจะทำได้? “ “อือ” “งั้นข้าจะพาเจ้าไปหาแล้วกัน “ “ไม่ต้องหรอก แค่กิ่งไม้แถวนี้มาเจาะหมุนๆ เพื่อก่อไฟก็ได้แล้ว! “ “มันทำยังไง? แค่ของพวกนี้ก็ทำอันเจ้าไฟได้แล้วงั้นหรือ?” ถึงเธอจะพูดเหมือนว่ามันทำได้ง่ายๆ แต่เธอก็ไม่เคยทำมันเลยสักครั้งเคยเห็นแต่ในสารคดีที่ติดเกาะเขาทำกัน มันดูจะทำได้ง่ายมาก ๆ ในเมื่อพวกเขาทำได้ทำไมเธอจะทำมันไม่ได้ละ ริเซียนำไม้ขนาดพอดีมือมาหมุนไปหมุนมากับไม้ขนาดใหญ่ที่วางอยู่ด้านล่างแต่ไม่ว่าจะหมุนมันยังไง ก็ไม่มีท่าทีว่าจะมีควันออกมาเหมือนในสารคดีที่เธอเคยดู *20นาทีผ่านไป แม่ง..เอ๊ย!!สารคดีหลอกลวง!ไม่เห็นมันจะติดเลย คัลเลนที่มองตัวเมียของเขาทำสีหน้าไม่พอใจก็ต้องห้ามเธอเอาไว้ก่อน “ไว้ข้าจะพาเจ้าไปหาไอ้เจ้าไฟไว้หลัง เจ้ารอข้าอยู่ที่นี่ก่อน “ คัลเลนเดินหายเข้าไปในป่าที่มีแต่ความมืดมิดมีเพียงแสงจากดวงจันทร์กลมโตที่คอยส่องแสงสว่างให้ ไม่กี่นาทีต่อมาคัลเลนก็กลับมาพร้อมกับผลไม้หลากหลายในมือ “เจ้าพอกินได้ไหม? “ ริเซียหยิบผลไม้แปลกตาขึ้นมากัด รสชาติของความหวานฉ่ำของผลไม้กระจายไปทั่วปากเล็ก ๆ ของเธอ ถึงหน้าตามันจะดูแปลกแต่รสชาติกับคล้ายแอปเปิลแต่กับมีความหวานฉ่ำของน้ำผลไม้มากกว่า *ติ๊ง!! ‘ท่านได้ลิ้มรสผลไม้ โอเพีย สามารถอ่านเพิ่มเติมได้ที่บันทึก...’ เจ้าตัวนี้ชื่อว่า โอเพีย สินะ ไหนลองอ่านที่มันบอกมาสิ ริเซียสั่งการในใจเบาๆ หน้าจอสีฟ้าก็ปรากฏออกมา ‘โอเพีย ผลไม้ที่หาพบได้ง่ายในเขตนี้ มีรสชาติที่ค่อนข้างหวานฉ่ำน้ำคล้ายกับผลแอปเปิล สามารถทานได้ไม่มีพิษ ยังมีสรรพคุณช่วยลดอาการเจ็บปวดได้ในทันที ‘ “อร่อยหรือไม่ “ “มันอร่อยมากเลยละ “ “ไม่ว่าเจ้าอยากจะได้อะไรก็ให้บอกข้า ข้าจะคอยดูแลเจ้า “ “ขอบคุณนะ “ “ริเซียเจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้าหรอก เพราะเจ้าเป็นตัวเมียของข้า มันคือสิ่งที่ตัวผู้อย่างข้าจะต้องดูและเจ้าตลอดไป “ คัลเลนยื่นมือมาลูบแก้มของเธอเบาๆ พร้อมขยับใบหน้าเขามาหอมแก้มของเธอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more