เมื่อฉันทะลุมิติไปอยู่ในโลกของสัตว์

ร่างกายของหญิงสาวอายุย่างเข้า25ปีกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียงสีขาวขนาดเล็กภายในห้องเช่าราคาถูก ที่แม้แต่ฮีทเตอร์ก็ยังไม่มีให้ ทั้งห้องเต็มไปด้วยความเย็นจากอากาศข้างนอกที่กำลังมีหิมะตกโปรยปรายลงมาไม่ยอมหยุด จนร่างบางเริ่มรู้สึกตัวตื่นเพราะอุณหภูมิภายในห้องที่เริ่มเย็นลงมากเรื่อย ๆ ริเซียกระชับผ้าห่มผืนบาง เอาไว้แน่นเพื่อทำให้ร่างกายของเธอได้รับไออุ่นจากผ้าห่มผืนบางให้ได้มากที่สุด เพื่อให้คลายความหนาวเย็นลงบ้าง แต่ในระหว่างที่ริเซียกำลังจะเคลิ้มหลับอีกครั้ง เธอกับได้ยินเสียงดังกุ๊กกั๊กดังมาจากหน้าประตูห้องของเธอ ทำเอาแพททริเซียต้องตื่นขึ้นมาดูด้วยความตกใจกลัว “สะ..เสียงอะไรนะ! “ ขาเรียวยาวค่อยๆ ก้าวขาลงจากเตียงมุ่งหน้าไปยังประตูห้อง ที่ยังคงมีเสียงดังกุ๊กกั๊กไม่ยอมหยุด ริเซียที่ยังคงหวาดกลัวเธอค่อยๆ ส่องเข้าไปที่ตาแมวหน้าประตูห้อง ก่อนจะพบเข้ากับชายวัยกลางคนทั้งสอง ที่กำลังพยายามจะงัดประตูห้องเธอเข้ามา ขาเรียวยาวรีบก้าวถอยหลัง ก่อนจะรีบวิ่งไปที่เตียงเพื่อค้นหาสมาร์ทโฟนของเธอขึ้นมากดเบอร์ โทรหาตำรวจอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่ทันเมื่อเสียงประตูห้องของเธอถูกเปิดออก ริเซียตั้งสติได้ รีบวิ่งไปหลบที่มุมมืดที่อับสายตาเพื่อที่เธอจะหาโอกาสวิ่งหนีออกจากห้องได้ “มึงแน่ใจนะ !ว่าเด็กนั่นอยู่ในห้อง “ “แน่ใจสิวะ! มึงก็เงียบๆ ลงหน่อยเหอะเดี๋ยวแม่งก็ตื่นจะซวยเอา “ “เออ” ชายวัยกลางคนกระซิบกระซาบคุยกันไปมาค่อยๆ เดินย่องเข้ามาในห้องจนมาถึงที่เตียงของเธอ ก่อนจะสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดเพราะไม่เห็นเธอนอนอยู่บนเตียง “ไหนมึงบอกว่ามันอยู่ในห้องไงว่ะ? “ “แต่กูเห็นจริงๆ นะว่ามันเข้ามาในห้องแล้ว ยังไม่ได้ออกไปไหน “ ชายวัยกลางคนที่กำลังถกเถียงกันไปมาไม่ทันได้สังเกตเห็นเลยว่าเธอแอบหลบอยู่ที่มุมมืดๆ ของห้อง สบโอกาสขาเรียวยาวรีบวิ่งออกจากห้องด้วยความตื่นกลัว ริเซียไม่รู้เลยว่าตอนนี้เธอวิ่งออกมาไกลมากแค่ไหนรู้แค่ว่าตอนนี้เธอต้องวิ่งให้สุดแรงเท่าที่จะทำได้ จนไม่ทันระวังวิ่งทะเล่อทะล่าออกไปกลางถนนก่อนจะรู้สึกตัวอีกที เมื่อแสงไฟจากหน้ารถใหญ่สาดส่องมาที่เธออย่างรวดเร็ว บี๊บ!!เอี๊ยดดดโครม !! ตึง!! ร่างของริเซียกระเด็นอยู่ในอากาศด้วยแรงกระแทกของรถที่เข้ามาพุ่งชนใส่เธอ ร่างกายรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว กลิ่นเลือดที่โชยเข้ามาปะทะที่จมูกของเธอจนรู้สึกมึนไปหมด ริเซียรู้สึกว่าร่างกายของเธอเกิดอาการร้อนๆ หนาวๆ เธอกำลังจะตาย! ถึงอย่านั้นเธอก็ไม่รู้สึกเสียใจที่ตัวเธอเองจะต้องมาตายจากโลกใบนี้ ในโลกที่เธออยู่ตัวคนเดียว โลกที่เธอต้องดิ้นรนเพื่อให้มีชีวิตรอดไปวันๆ ถ้าฉันได้เกิดใหม่ ขอให้มีคนที่มารักและเอ็นดูฉันสักคนก็ยังดี.. และสุดท้ายสติของเธอก็ดับวูบไป ริเซีย รู้สึกว่าร่างกายของเธอกำลอยเคว่งอยู่ในห้วงอากาศที่มืดมิดไร้แสงใด ๆ สาดส่องเข้ามา แต่แล้วกับมีร่างของหมาป่าขนสีเงินตัวใหญ่ส่องแสงสว่างในห้วงอันดำมืด มันเดินเข้ามาหาเธออย่างช้า ๆ แต่แล้วหมาป่าตัวนั้นก็กลายร่างเป็นชายหนุ่ม มันเดินตรงเข้ามาสวมกอดเธอจากทางด้านหน้า จากกอดที่นุ่มนวลเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นกอดที่เริ่มรัดแน่นมากขึ้น คล้ายกับต้องการให้ร่างของเธอแหลกสลายลงในอ้อมกอดของเขา ริเซียดิ้นขัดขืนอยู่เนิ่นนาน จนเธอเริ่มหายใจไม่ออก สุดท้ายเธอก็หมดสติลงไป ตู้ม!!! รู้สึกตัวอีกทีแผ่นหลังขาวก็กระทบกับผิวน้ำ ริเซียตกใจรีบตะเกียกตะกายว่ายขึ้นจากน้ำที่ลึกจนเท้าของเธอแตะไม่ถึง โชคดีที่เธอก็พาร่างกายอันหนักอึ้งขึ้นมาบนฝั่งได้สำเร็จ นัยน์ตากลมโตใสกวาดมองไปรอบ ๆ ด้วยความตกใจ ต้นไม้สูงใหญ่เขียวชอุ่ม ที่เธออยู่ตอนนี้ดูราวกับป่าดงดิบดึกดำบรรพ์แบบที่เธอเคยเห็นในภาพยนตร์ ริเซียพาร่างกายอันหนักอึ้งเดินสำรวจไปรอบ ๆ ริเซียพบเข้ากับสัตว์มากมายที่บางตัวเธอก็ไม่เคยพบเห็น โลกนี้มันแตกต่างจากโลกสมัยใหม่ที่เธออาศัยอยู่อย่างสิ้นเชิง ‘นี่..มันคือความฝันหรือเปล่า? ‘ ริเซียลองหยิกเข้าที่แขนของตัวเองเพื่อให้แน่ใจ ว่าสิ่งที่เธอเห็นมันเป็นเพียงแค่ความฝันไม่ใช่ความจริง “โอ๊ยเจ็บ !! “ นี่ไม่ใช่ความฝัน!หรือว่าเธอทะลุมิติมาจริง ๆ ใช่ไหม? เธอเคยอ่านแต่ในนิยายพอมาเจอจริง ๆ ก็ทำเอาไปไม่เป็นเหมือนกัน แต่แล้วทำไมในนิยายคนอื่นทะลุมิติมักจะไปเป็นบุตรสาวของขุนนาง หรือไม่ก็ไปเป็นตัวร้ายที่มีเงินมีทองทอง แต่แล้วทำไมเธอกลับทะลุมิติมาอยู่ในป่า ในป่าเชียวนะ! แล้วทั้งตัวเธอก็มีแค่เสื้อกล้ามกางเกงยืดขาสั้นติดตัวมาเพียงเท่านั้น แถมตอนนี้มันยังเปียกลู่ไปตามตัวเธอ แล้วแบบนี้เธอจะเอาชีวิตรอดผ่านคืนนี้ไปได้ยังไง? อาบรู้ววว~ อาบรู้ววว~ เสียงอะไรนะ? หรือว่าเป็นเสียงของหมาป่า?! ถ้าตอนนี้หมาป่าออกมาล่ะ แบบนี้เธอก็คงไม่รอดจากคมเขี้ยวของมันแน่ ๆ “อือๆ ๆ ไม่นะ !เธอยังไม่อยากจะตาย “ริเซียลุกขึ้นเดินไปรอบ ๆ อย่างกล้าๆ กลัวก่อนจะมองสำรวจหาต้นไม้ที่เธอพอจะปีนมันขึ้นไปได้ อย่างน้อย ๆ ก็พอจะใช้หลบเลี่ยงสัตว์ป่าดุร้ายในยามค่ำคืนได้ ริเซียได้ยินเสียงดังกรอบแกรบมาจากหลังพุ่มไม้ด้านหลังเธอ ริเซียรีบหันไปตามเสียง พบเข้ากับชายหนุ่มรูปงามผมยาวสีทอง โผล่ออกมาจากหลังพุ่มไม้ ใบหน้าหล่อเหลา ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม บริเวณด้านล่างสวมเพียงหนังสัตว์ผืนเล็กเผยให้เห็นขายาวแน่น มันปกปิดแค่ส่วนนั้นเอาไว้ ‘ผู้ชายคนนี้..โผล่มาจากไหน?!! ‘มีมนุษย์อาศัยอยู่ที่นี่นอกจากเธอด้วยงั้นหรือ? ชายหนุ่มปริศนาอยู่ ๆ ก็เดินเข้ามาคว้าตัวเธอเข้าไปกอด ด้วยขนาดร่างกายของเธอที่เล็กกว่าผู้ชายคนนี้อย่างมากทำให้ขาของเธอลอยขึ้นมาจากพื้น ด้วยความที่เธอสูงเพียงแค่155 ซม. กับดูตัวเล็กไปเลยเมื่ออยู่ต่อหน้าชายหนุ่มที่น่าจะสูงมากถึง190 ซม. หรืออาจจะสูงมากกว่าที่เธอพูดมาก็ได้ “จะทำอะไร! ปล่อยฉันนะ !! “ ตัวเมียพลัดหลงจากเผ่างั้นหรือ? นางแต่งตัวแปลกนัก และข้าไม่เคยเห็นตัวเมียที่มีขนาดเล็กและน่ารักขนาดนี้มาก่อนเลย ผิวสัมผัสของนางทั้งบอบบางและเรียบเนียน “เจ้าหลงมาจากเผ่าใดรึ? “ริเซียเธอพยายามดิ้นลงจากการโอบกอดของเขา แต่ให้ตายเถอะ !ไม่ว่าเธอจะดิ้นแรงแค่ไหนก็ไม่หลุดออกจากการโอบกอดของเขาได้ แม้ว่าเธอจะใช้พละกำลังทั้งหมดของเธอ แต่สำหรับชายหนุ่มมันก็เป็นเพียงแค่แรงอันน้อยนิด “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ !นายจะทำอะไรฉัน “หมอนี้!คงไม่ได้จะจับเธอไปข่มขืน หรือเอาไปกินแบบที่เธอเคยเห็นในสารคดีหรอกนะ คนอะไรแม้แต่เสื้อผ้าก็ยังไม่ใส่ ถึงจะใส่แค่นั้นก็ไม่เรียกว่าใส่หรอก หรือว่าหมอนี้จะเป็นโรคจิต! “ปล่อยนะ !ไอโรคจิต! ไอ้ผีทะเล! “ริเซียจ้องมองเขาด้วยความไม่ไว้ใจ ถ้าเขาคิดจะทำอะไรเธอขึ้นมาจริงๆ แม้ว่าตอนนั้นเธอจะต้องเสี่ยงชีวิตเธอก็จะฆ่าเขาให้ได้ ชายหนุ่มเห็นสายตาที่ไม่ไว้ใจจากนาง จนต้องรีบเอ่ยบอก “เจ้าอย่าดิ้น ข้าไม่ได้คิดจะทำอะไรเจ้า “ ใครจะไปเชื่อคำพูดที่ออกมาจากปากคนที่อยู่ดี ๆ ก็มากอดเธออย่างหน้าตาเฉยแบบนี้ได้หรือไง! มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะเชื่อคำพูดของเขาน่ะ! “ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง “ “ข้าจะไม่ทำอะไรเจ้า ตราบใดที่เจ้าไม่ต้องการ “แล้วเขาก็วางฉันลงพื้นอย่างนุ่มนวล “แล้วทำไมนายไม่ใส่เสื้อผ้า มาล่อนจ้อนแบบนี้เป็นใครก็กลัว “ “ข้าอาบน้ำอยู่แถวนี้ ได้ยินเสียงแปลกๆ ข้าเลยเดินมาดู ข้าเลยไม่ทันได้ใส่เสื้อผ้า “ฉันค่อยๆ ก้าวถอยหลังออกไปช้าๆ ทีละนิดให้ดูแนบเนียน เขาเผลอเมื่อไรเธอจะวิ่งโกยแนบทันที แต่ยังไม่ทันไรเขาก็ก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอพร้อมกับวาดลำแขนแกร่งโอบเข้ารอบเอวของเธอ “เจ้าอ่านง่ายเกินไปแล้ว เจ้าจะหนีไปที่ใดข้าก็สามารถไล่ตามเจ้าได้สบาย เพราะอย่างนั้นอย่าได้คิดจะวิ่งหนีข้าเลย “ บ้าเอ๊ย!!เขาเดาออกแล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วแบบนี้เธอจะหนีออกจากเขาไปได้ยังไง? “ตัวเมีย แล้วตัวผู้เจ้าไปอยู่ที่ใดล่ะ? “อะไรคือตัวผู้? ตัวเมีย? เหตุใดเขาถึงเรียกเธอแบบนั้น โลกนี้มันเป็นยังไงกันแน่ แล้วไอ้ตัวผู้ตัวเมียนี้คือยังไง? “อะไรคือตัวผู้? ตัวเมีย? “ เรื่องแบบนี้ตัวเมียไม่รู้ยังงั้นหรือ? ไม่มีใครบอกตัวเมียตัวเล็กเลยหรือไง ตัวเมียนางทำใบหน้างุ่นงงจนเขาต้องรีบอธิบายต่ออย่างรวดเร็ว “เจ้าคือตัวเมีย ส่วนข้าคือตัวผู้ เจ้าและข้าสามารถเป็นคู่พันธะของกันได้ ไม่มีคนบอกเรื่องนี้กับเจ้ายังงั้นหรือ? “ ริเซียเริ่มรับรู้ได้แล้วว่าเธอทะลุมิติมาในโลกแบบไหน เธอเคยอ่านนวนิยายประเภทนี้มาพอผ่านๆ โลกที่ชอบเรียกกันว่าตัวผู้ตัวเมียแล้วยังสามารถเป็นคู่พันธะกันได้ มีแต่นวนิยายแนวแฟนตาซีโลกแห่งสัตว์เท่านั้น ไม่จริงนะ!พระเจ้า ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก “ละ..แล้วนายเป็นตัวผู้แบบไหน? “ พึ่บ!! อยู่ ๆ รอบ ๆ ร่างกายของเขาก็มีแสงสีขาวรายล้อมร่างกาย ก่อนจะกลายเป็นสิงโตขาวขนาดใหญ่ต่อหน้าต่อตาเธอ ถึงไม่อยากจะเชื่อ แต่สิ่งที่ตาเธอเพิ่งจะได้เห็น ก็ไม่มีทางที่จะปฏิเสธได้เลยว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่เป็นความจริง “สิงโต!! “ “ใช่.. ข้าชื่อคัลเลน เป็นเผ่าพันธุ์สิงโตอย่างที่เจ้าเห็น แล้วเจ้าล่ะเป็นตัวเมียจากเผ่าใด? ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียว? “ “คือ..ฉันเป็นตัวเมียจากเผ่าที่อยู่ห่างไกลจากที่นี่มาก ฉันบังเอิญพลัดหลงจากฝูงตอนย้ายถิ่นฐาน “พระผู้เป็นเจ้าโปรดยกโทษให้ลูกด้วย ที่โกหกออกไปซะคำโต เธอหวังว่าเขาจะเชื่อในสิ่งที่เธอเพิ่งพูดออกไป และไม่ซักไซ้ถามเอาความต่อ