ริเซียกลับเข้ามานอนลงบนเตียงอย่างหมดแรง เธอเล่นอาเจียนทุกอย่างออกมาหมดเลยไม่มีเหลือ
“กินน้ำสักหน่อยนะ “คัลเลนนั่งลงข้างๆ ขอบเตียง พยุงริเซียให้ลุกขึ้นนั่งมาจิบน้ำ
“ขอบคุณนะ ทั้งสองมากเลยนะ”
“เจ้าแน่ใจนะ ว่าจะไม่ไปเผ่าหมาป่า “รูส ลงมานั่งลงขอบเตียงด้านหน้าเธอโดยมีคัลเลนนั่งอยู่ด้านหลัง เขาถามเธออีกครั้ง แต่นางก็ยังคงดื้อดึงไม่ยอมไป
“อือ..ไม่ต้องไปหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“งั้นเจ้าก็นอนพักผ่อนอีกสักหน่อยแล้วกัน เมื่ออาหารทำเสร็จแล้วข้าจะมาปลุกเจ้าอีกรอบ “คัลเลนค่อยวางริเซียลงบนเตียง ให้เธอได้นอนพักผ่อน
หลังริเซียหลับไปแล้ว รูสและคัลเลนต่างมองนางด้วยความเป็นห่วง และก็เป็นครั้งแรกที่พวกเขาคิดแบบเดียวกัน ถ้าเกิดนางยังคงไม่หายดี เขาจะพานางไปเผ่าหมาป่าทันที ถึงนางจะไม่ยอมเขาก็จะพาไปให้ได้ ด้านนอกเริ่มมืดมากแล้ว แต่ริเซียก็ยังไม่ตื่น พวกเขาทั้งสองจึงไปเตรียมอาหารเอาไว้เพื่อนางตื่นมาจะหิว
