“เจ้าพาริเซียขึ้นมา “โวนล์พยักหน้า รีบพาริเซียขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังของคัลเลนก่อนจะพาวิ่งกลับถ้ำอย่างรวดเร็ว
เมื่อร่างของสิงโตขาววิ่งห่างออกไปไกลแล้ว บุคคลลึกลับที่สวมผ้าคลุมสีดำปกปิดทั้งตัวเอาไว้ เดินออกมาจากหลังต้นไม้ใหญ่ จ้องมองไปทางที่ทั้งสามพึ่งจะวิ่งไป ภายใต้ผ้าคลุมไม่มีทางรับรู้ได้เลยว่า เขาคิดอะไรอยู่
“เจ้าและข้าจะได้พบกันอีกครั้ง ชะตาชีวิตของเจ้ามีแค่ข้าเท่านั้นที่กำหนดได้”
เมื่อพูดจบสายลมก็พัดมา พร้อมกับร่างของเขาที่หายไป
รูสที่พาคาลอสกลับเข้าห้องแล้ว ก็ออกมาเดินไปเดินมาอยู่หน้าถ้ำด้วยความร้อนรนใจ เขาไม่สามารถสงบจิตใจอันหวาดกลัวลงไปได้ ไม่น่าปล่อยริเซียกับลูกไปเดินเล่นกันตามลำพังเลย มันเป็นความผิดของพวกเขาเอง ต่อไปนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอไปไหนตามลำพังอีก
เสียงฝีเท้าที่เร่งกลับมาทำให้รูสต้องรีบหันไปมอง เขารีบเดินเข้าไปหาริเซีย เมื่อคัลเลนมาถึงหน้าถ้ำ หัวใจกระตุกวูบทันทีกับภาพที่เห็น
