“ริเซีย! ริเซีย! ริเซีย!”
เฮือก!!!
เสียงปลุกทำเอาเธอสะดุ้งตื่น ริเซียที่ได้สติกลับมาแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง เธอมองไปยังทั้ง4ที่นั่งรายล้อมเธออยู่บนเตียง
“แม่ฟื้นแย้ว “ริเซียหันไปมองคาลอส ที่นั่งทำตาแป๋วใส่เธออย่างน่ารัก จนอดไม่ได้ที่ฝังจมูกลงบนแก้มเล็กๆ
“คริๆ แม่ยอสจั๊กกะจี๊ ฮี่ๆ “คาลอสเมื่อโดนแม่หอมแก้มก็หัวเราะใหญ่ พลางเอียงหน้าหลบหนีจมูกของเธอไปมา
“ข้านึกว่าเจ้าจะไม่ตื่นเสียแล้ว “คัลเลนเอ่ยด้วยน้ำเสียงโล่งใจ
“ฉันหลับไปนานแค่เหรอ “ริเซียยอมปล่อยคาลอสแล้วหันไปถามคัลเลน และรูส
“เจ้าหลับไป1วันเต็ม ๆ “รูสตอบเธอแทน ริเซียหันไปมองที่โวนล์
“ขอบคุณนะ ว่าแต่นายไม่กลับเผ่าหรือ “ริเซียกล่าวขอบคุณเขาแต่หลังจากที่เธอพูดจบทุกคนก็เงียบขึ้นมาทันที ราวกับนัดกันไว้ เธอพูดอะไรผิดไปงั้นเหรอ
“เจ้าจำไม่ได้หรือริเซีย “ริเซียส่ายหัวเธอทำอะไรลงไปงั้นหรือ ริเซียก้มหน้าลงเล็กน้อยอย่างรู้สึกผิด เธอจำมันไม่ได้จร
