ริเซียกลับเข้ามาในความฝันของทริเซียอีกครั้ง แต่รอบนี้กับถูกขังอยู่ในร่างกายของทริเซียไม่สามารถขยับไปไหนได้ รับรู้เพียงความรู้สึกของทริเซียเพียงเท่านั้น ริเซียสังเกตเห็นว่าตลอดระยะทางที่ทริเซียเดินผ่านมักมีเสียงซุบซิบนินทาไม่หยุด
“เจ้าดูนางสิ ยังกล้ามาที่สวนอีก”
“ทำไมนางจะไม่กล้า ในเมื่อนางเป็นคนรักของท่านมหาเทพคาเอล”
“คนรักอะไรกันละ นิมฟ์อย่างพวกเราเป็นได้มากก็แค่ที่ระบายของเหล่าเทพ นางคงใฝ่สูงมากไปเองเสียมากกว่า”
“ได้ยินมา ว่านางไม่ถูกลงโทษ เพียงเพราะท่านเทพสูงสุดเอ็นดูนางเช่นลูกสาว”
“ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ถ้าเกิดเป็นพวกเราปานนี้คงถูกลงโทษไปเสียแล้ว”
“เจ้าก็อย่าพูดไป เดี๋ยวมีใครได้ยินจะโดนลงโทษเอาได้”
“ไปกันเถอะ”
ริเซียรับรู้ได้ถึงจิตใจของ ทริเซียในตอนนี้ แม้นางจะทำเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกับรู้สึกเศร้าหมอง ทุกคนต่างหลบเลี่ยงนิททาเธออย่างสนุกปาก ไม่สนความรู้สึกของทริเซียที่มาได้ยิน
