“เอาสิ! ยิงเลย ยิงกูให้ตาย ๆ ไปเลย มึงถนัดนักนี่ ยิงสิ! ยิงเหมือนที่มึงยิงเพื่อนรักของกูไงไอ้เลว ยิงสิวะ!!!”
คำพูดของออสตินทำให้ลูเซียโน่ชะงักไปชั่วอึดใจ แววตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย แต่ไม่นานความแข็งกระด้างก็กลับมาแทนที่เหมือนทุกครั้ง ริมฝีปากหยักลึกเม้มสนิท มองใบหน้าของน้องชายด้วยความเคียดแค้น
“มึงอย่าท้ากูนะ” เขาพูดเสียงเหี้ยม พิมพ์ชนกหวาดกลัว อีกทั้งคำพูดของออสตินก็ทำให้เธอตกใจไม่แพ้กัน
“ไม่ได้ท้า กูรู้ว่าคนอย่างมึงมันทำได้ทุกอย่าง กว่าจะมาถึงวันนี้มือมึงเปื้อนเลือดมาไม่รู้เท่าไหร่ ปืนของมึงปลิดลมหายใจของผู้อื่นมานักต่อนัก มึงมันโหดเหี้ยม ใจดำอัมหิต!!!”
ออสตินตะคอกอย่างเจ็บแค้น ภาพในอดีตไม่เคยจางหาย เจ็บปวดทุกครั้งที่ต้องทนเห็นหน้าคนที่พรากเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิต เขาไม่เคยลืมความเจ็บปวดในคืนนั้น ไม่เคยลืมว่าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชาย คนที่เขาให้ความเคารพและไว้ใจจะทำลายเพื่อนรักข
