“เวรกรรมแท้ ๆ เชียวป้าเอ๊ย เมื่อคืนฉันผวาแทนเลย ฟังจากเสียงก็รู้ว่าถูกขืนใจ!” สาวใช้คนหนึ่งพูดกับพุดซ้อนขณะที่ช่วยเป็นลูกมือในครัว พุดซ้อนพ่นลมหายใจปลงตก พยักหน้าเล็กน้อยเชิงเห็นด้วย
“แล้วนี่จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้เนอะ นายเล่นงานหนักออกปานนั้น แถมยังมาสั่งงดข้าวงดน้ำคุณเขาอีก เฮ้อ… ถ้ารักจนคลั่งแบบนี้ก็อย่าไปรักเขาเลยเนอะ” สาวใช้อีกคนที่เพิ่งวางมือจากการล้างถ้วยชามรีบสมทบ
“นั่นสิ แล้วได้ยินที่พูดไหม คืนนี้จะกลับมาเล่นงานต่อ บ้าไปแล้ว!”
“สงสารก็แต่นายหญิงเนอะพี่ ยังเด็กอยู่แท้ ๆ กลับต้องมารองรับอารมณ์บ้าเลือดของนาย”
ทุกคำสนทนาล้วนแล้วแต่เห็นอกเห็นใจหญิงสาว พุดซ้อนทนไม่ไหว ยิ่งฟังก็ยิ่งเสียดแทงความรู้สึก
“ป้าจะไปไหนจ๊ะ?”
“จะเอาข้าวไปให้นายหญิง” พุดซ้อนตอบหน้าตาเฉย
“แต่นายสั่งห้ามนะป้า”
“ห้ามก็ห้ามสิ! ฉันทำตามคำสั่งบ้า ๆ บอ ๆ นั่นไม่ได้หรอกนะ ถ้าพวกแกสงสารคุณเขาก็อยู่เงียบ ๆ ทำเ
