ปึก!
ปึก!
ปึก!
ลูเซียโน่ต่อยกำแพงห้องจนมือแตกยับ เลือดสีแดงไหลซึมเป็นทางยาว บาดแผลลึกไม่ได้ช่วยให้ความโกรธแค้นลดลงสักนิด เจ็บแค่นี้ยังน้อยนักหากเทียบกับสิ่งที่เขาทำต่อร่างบาง ยิ่งเห็นสภาพของพิมพ์ชนกเขาก็ยิ่งเจ็บช้ำ เธอต้องบอบช้ำเพราะน้ำมือของเขา คนเลว ๆ อย่างเขาไม่สมควรได้ครอบครองผู้หญิงดี ๆ เหมือนที่ออสตินว่าไว้ไม่มีผิด
“มึงมันเลว! มึงทำร้ายเขาทำไม มึงมันโง่! ไม่ฟังเหตุผล มึงมันเลว!” ยิ่งพูดก็ยิ่งเกลียดการกระทำต่ำช้าของตัวเอง มือขวาต่อยอัดกำแพงไม่ยั้งจนไม่หลงเหลือพื้นที่ให้เลือดสีสดแทรกซึม ลูเซียโน่จึงเปลี่ยนใช้มือซ้ายต่อยอัดกำแพงแทน
“คนอย่างมึงไม่ควรได้รับความรักจากเขาหรอก ไอ้ชั่วเอ๊ย!”
คำด่าตอกย้ำตัวเอง เฝ้ารักเฝ้ารอมาหลายปี หวังปกป้องดูแลเธอให้สุขสบาย แต่สุดท้ายกลับเป็นคนทำร้ายเธออย่างเลือดเย็น
“ไอ้ควายเอ๊ย!!!”
ใครจะเชื่อว่าผู้ชายที่ยิ่งใหญ่อย่างลูเซียโน่จะหมดสภาพราวกับหมาไ
