กรงรักเถื่อนสวาท

บทที่ 2.2 – รู้จักตัวตนของเขาให้มากขึ้น 20+ (ฉันแค่กลัวคุณ)

“แล้วคืนนี้อย่าลืมส่งของ ฉันจะรอที่ห้องรับรองเหมือนเดิม”

ประโยคสุดท้ายเป็นอันรู้กันว่าเจ้านายหนุ่มหมายถึงเรื่องอะไร ร่างสูงสง่าเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง เป้าหมายของเขาไม่ใช่ห้องรับรองหรือห้องนอนของตน หากแต่เป็นห้องที่มีดอกไม้งามอาศัยอยู่ข้างใน

“พิมพ์ชนกเปิดประตูให้ฉันหน่อย” เขายืนเคาะประตูอยู่หลายครั้งแต่ไร้เสียงตอบกลับจากบุคคลที่ต้องการพบหน้า ความที่ไม่ชอบรออะไรนาน ๆ ลูเซียโน่จึงลงน้ำหนักมือแรงขึ้นกว่าเก่า

“ฉันรู้นะว่าเธอยังไม่หลับ เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้” คราวนี้น้ำเสียงเริ่มไม่เป็นมิตร หญิงสาวเดินวนเป็นหนูติดจั่น

ไหนเขาบอกไม่คิดจะทำอะไรไง แล้วทำไมต้องตามมาเคาะเรียกเอาป่านนี้ด้วย

“พิมพ์ชนก คิดว่าบานประตูแค่นี้จะกั้นเธอออกจากฉันได้งั้นเหรอ”

แววตาของชายหนุ่มเดือดดาล หล่อนเริ่มพยศอุ่นเครื่องเขาได้ดีเกินคาด เห็นทีต้องสั่งสอนกันหน่อย ไม่เช่นนั้นต่อไปจะกำราบไม่อยู่

“พิมพ์ชนก!” ก่อนที่เขาจะระเบิดอารมณ์ไปมากกว่านี้ บานประตูเจ้าปัญหาก็ค่อย ๆ เปิดออก เขาเบียดกายแทรกเข้าไปทันที กระชากข้อมือเล็กมาบีบแน่น

“ต้องแสดงให้ดูใช่ไหมว่าคนอย่างฉันทำอะไรได้บ้าง!”

ลูเซียโน่ตะคอกใส่ พิมพ์ชนกตกใจแทบสิ้นสติ ก่อนหน้าเขายังหัวเราะและยิ้มให้กับเธออยู่เลย…

“บอกให้เปิดตั้งนานแล้วทำไมเพิ่งเปิด หรือกำลังคิดไม่ซื่อกับฉันอยู่!”

“ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น”

“แล้วมัวทำอะไรอยู่”

“ฉันแค่กลัว…” หล่อนก้มหน้าซ่อนน้ำตา ไม่ได้อยากร้องไห้ให้เขาเห็น เพราะมันยิ่งตอกย้ำว่าพ่ายแพ้จนหมดรูป

“กลัวอะไร” คิ้วหนาขมวดมุ่น หล่อนเงียบไม่ยอมตอบ “ว่าไงพิมพ์ชนก ฉันถามว่าเธอกลัวอะไร”

ดวงตากลมโตช้อนมองเขาช้า ๆ ริมฝีปากสั่นระริก

“ฉันกลัวคุณ” ตอบอย่างไม่เต็มเสียงนัก กลัวไปกระตุ้นให้คนเบื้องหน้าบันดาลโทสะหนักกว่าเก่า

ลูเซียโน่ได้สติปล่อยข้อมืออีกฝ่ายออก รอยแดงปรากฏเด่นชัด การกระทำของเขาทำให้เนื้อนวลต้องบอบช้ำ

“กลัวทำไม หืม…?”

“ก็คุณชอบ คือว่า ฉันแค่อยากให้คุณอยู่ห่าง ๆ ฉันตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์” พูดไปก็หลบตาไป

แน่นอนว่าคำพูดของเธอทำให้เขาโมโห หากลูเซียโน่ก็พยายามระงับอารมณ์ เพียงรู้ว่าหล่อนกลัว หัวใจที่ว่าแน่ก็อ่อนไปเกินครึ่ง

“โอเค ฉันถือว่ามันยังอยู่ในข้อตกลงระหว่างเรา แต่ว่า…” โน้มใบหน้าเข้าใกล้ใบหูขาวสะอาด

“ถ้าครบกำหนดหนึ่งอาทิตย์เมื่อไหร่ เธอห้ามมีข้อแม้กับฉันเด็ดขาด!” เขาจะไม่ยอมให้เธอเล่นแง่บีบน้ำตาอ้อนวอนอีกต่อไป ถ้าเวลานั้นมาถึง เรือนร่างที่ปรารถนาต้องพร้อมสำหรับเขาเท่านั้น

“พิมพ์ชนก ฉัน…” เสียงมือถือดังขึ้นก่อนที่เขาจะเอ่ยจบ สายตามองรายชื่อผู้โทร.เข้าก็รีบกดรับทันที

“ว่าไงเจมส์ อืม… โอเค เดี๋ยวฉันไป” เขากดตัดสายทิ้ง เขยิบเท้าเข้าใกล้พิมพ์ชนกที่ถอยหนีจนแผ่นหลังแนบติดกำแพงหนา ลูเซียโน่ยกสองมือกั้นไม่ให้คนตัวเล็กหนีออก สบตาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

“ฝันดีนะ” ปากหยักฉวยโอกาสจูบหน้าผากนวล พิมพ์ชนกอึ้ง สติไม่หลงเหลืออยู่กับตัว ได้แต่ยืนมองเขาเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้คนถูกรุกรานจับต้นชนปลายไม่ถูก

หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ

“อยู่ข้างในแล้วใช่ไหม”

“ครับนาย” เจมส์ตอบ

“โอเค อย่าให้ใครเข้ามาเด็ดขาด โดยเฉพาะพิมพ์ชนก เข้าใจไหม”

เสียงเข้มสั่ง คนสนิทโค้งศีรษะน้อมรับคำบัญชา เขาผลักบานประตูไม้สักเข้าไปด้านใน ภายในห้องกว้างใหญ่ประดับประดาเครื่องเฟอร์นิเจอร์แบรนด์ดัง บนเตียงนุ่มปรากฏเรือนร่างสุดแสนเซ็กซี่นอนรอต้อนรับผู้มาเยือน ใบหน้าสวยเฉี่ยวแต่งแต้มเครื่องสำอางค์ชั้นดีส่งยิ้มเย้ายวนทันทีที่เห็นร่างสูงสง่า หล่อนเดินเข้ามาใกล้วางฝ่ามือนาบบนอกแกร่ง ลูบไล้ผ่านเนื้อผ้าเพื่อปลุกเร้าอีกฝ่ายให้มีอารมณ์ร่วมไปกับตน ลูเซียโน่ยิ้มพอใจในความชำนาญของเจ้าหล่อน เขากดมือลงบนสะโพกงอนแล้วบีบขยำไปมา

“อืม” น้ำเสียงสาวเจ้าครางแผ่วเบา เพียงแค่ฝ่ามือหยาบกร้านสัมผัสเนื้อหนังมังสาผ่านเสื้อผ้าตัวจิ๋ว ความต้องการของหล่อนก็

พลุ่งพล่านแทบควบคุมไม่อยู่

ลูเซียโน่ดันร่างอวบอัดลงบนโซฟาตัวยาว ปลดเปลื้องอาภรณ์น้อยนิดอย่างรวดเร็ว ไม่นานร่างสาวก็เปลือยกายต่อหน้า รอยยิ้มพึงพอใจเหลือคณา ทรวงอกโตดีดเด้งยั่วความดิบเถื่อนซุกซ่อนอยู่ด้านใน เขาจับหล่อนให้นั่งคร่อมเรือนร่างของตน หญิงสาวรู้หน้าที่เป็นอย่างดี จัดการซุกไซ้ซอกคอแกร่ง ลูเซียโน่ครางในลำคอ มือของเจ้าหล่อนลูบไล้กลางลำตัว อาวุธร้ายอยากออกสู่โลกภายนอกเต็มที ดวงตาหวานหยาดเยิ้มจ้องมองความนูนผ่านกางเกงเนื้อผ้าพรีเมี่ยม เลียริมฝีปากหิวกระหาย

สาวเจ้าที่ถูกเทรนด์มาอย่างดีจัดการปลดปล่อยความทรมานของอีกฝ่าย ความอลังการตั้งโด่อวดความยิ่งใหญ่ หัวบานฉ่ำชวนน่าลิ้มลองเหลือเกิน เส้นเลือดมากมายล้วนน่ามองมีเสน่ห์ ลูเซียโน่ครวญครางยามฝ่ามือเล็กค่อย ๆ กอบกุมความแข็งขึงพลางออกแรงลูบไล้ไปมา จังหวะเนิบนาบในช่วงแรก อ้อยอิ่งให้อารมณ์หวามผลิบานเต็มที่ ก่อนที่เรียวปากเซ็กซี่จะครอบครองตัวตนของเขา

“ซี้ด อ่าส์” เสียงเข้มคำรามลั่นห้อง ดีที่มีระบบเก็บเสียงชั้นเยี่ยม ไม่เช่นนั้นบรรดาลูกน้องที่เฝ้าอยู่ด้านนอกคงได้ยินเสียงสุขปนเสียวของเจ้านายไปแล้ว แต่ถึงแม้ไม่ได้ยิน พวกเขาก็รู้โดยสัญชาตญาณว่าผู้หญิงที่เจมส์เลือกมาให้นายเร่าร้อนเพียงใด

“ดีมาก อ่าส์… แบบนั้น ดีมาก”