ALP
Yelkovanın akrebi takip etmesi gibi ben de Elzem'i takip ediyordum. İki gündür yaşadıklarımız hepimizi oldukça etkilemişti. Leyla'yı bulamadıkça kendimi abimin yerine koymuştum.
Hele o patlama! Ya gerçek bir bomba olsaydı? Ya abime orada bir şey olsaydı?
Neyse ki şu an herkes iyiydi ama beynime yazılmış acabalar ne rahat veriyor, ne de yakamı bırakıyordu.
Düşününce hayat gerçekten de kısaydı. İnsanın ömrünü dolu dolu yaşaması gerekiyordu. Pişmanlıklar ve keşkeler olmadan…
Elzem'in burada olması bana bir yeşil ışık yakar mı düşüncesini beraberinde getirmişti. Her şeyi bir kenara bırakıp benimle adam akıllı yeniden başlamayı kabul etseydi ya? Olmaz mıydı? Olsun istiyordum.
Birkaç gün olmuştu ama saklanıyor gibi yapmaktan, beni kabul edeceği günün hayalini kurmaktan sıkılmıştım.
