พัชราวลัย (โซ่)

บ่อยครั้งที่ พัชราวลัย ปรีดาศิริกุล หรือ พรีม เหลือบมองกล่องขนาดกะทัดรัดผูกโบสีชมพูสวยงามในถุงกระดาษแข็งตั้งแต่ยังอยู่ในรถไฟฟ้ากระทั่งตอนนี้ที่กำลังเดินตรงไปยังคอนโดสูงอันเป็นที่พักของเหล่านักศึกษาจากมหาวิทยาลัยละแวกนี้ ส่วนมากแล้วจะเป็นนิสิตแพทย์ของมหา’ลัย D เนื่องจากอยู่ใกล้มากกว่าที่อื่น เธอกำลังจะไปหาคนรักซึ่งเป็นนักศึกษาแพทย์ปีสี่ของมหา’ลัย D คิดถึงหน้าคนที่ไม่ได้เจอกันร่วมสี่เดือน ได้แค่คอลล์วิดีโอกันเท่านั้น เนื่องจากนักศึกษาแพทย์ปีสี่ต้องขึ้นเวรแล้ว ทำให้อีกฝ่ายยุ่งมาก อย่าว่าแต่มาเจอกัน แค่เวลานอนเขายังไม่ค่อยจะมี ปฏิภาณกับพัชราวลัยคบกันมาห้าปีแล้ว ความรักบ่มเพาะเอาตอนที่เธอกำลังเรียน ม.4 ส่วนเขาเรียน ม.6 ในโรงเรียนเดียวกัน เริ่มจากความเป็นพี่เป็นน้อง ค่อย ๆ พัฒนาจนกลายเป็นความรู้สึกลึกซึ้ง โดยมีสายตาพ่อแม่ของเธอซึ่งเป็นครูในโรงเรียนดังกล่าวรับรู้และเฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ หลังจากเขาเรียนจบและเข้าเรียนต่อแพทย์ที่มหาลัย D เธอเคยให้คำสัญญาว่าจะตามไปเรียน แต่โชคชะตาไม่เป็นใจ พัชราวลัยได้เข้าเรียนที่ ม.K ซึ่งอยู่ไม่ห่างจาก ม.D มากนัก แม้จะเป็นความรักระยะไกล แต่ระยะทางไม่เคยทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเธอจืดจาง ยังคงติดต่อกันเสมอ วันหยุดมักจะนัดเจอกัน เธอประทับใจที่ปฏิภาณเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายและให้เกียรติเธอมาตลอด แม้จะคบกันมารวมถึงปัจจุบันเป็นเวลาห้าปีแล้ว หากเขาก็ไม่เคยล่วงเกินเธอมากไปกว่าการกอดจูบและจับมือ ยังไม่เคยลึกซึ้งกันเลยสักครั้งเดียว สืบเนื่องจาก วันพรุ่งนี้เป็นวันเกิดปฏิภาณและเขาจะได้พักการขึ้นเวร เธอจึงตั้งใจมาหา มารอที่ห้องพักของเขาเองซึ่งเธอมีกุญแจสำรองอยู่ เพียงแค่คิดว่าคนรักจะกลับมาห้องและพบเธอรออยู่พร้อมกับของขวัญวันเกิด รอยยิ้มยินดีที่เธอจะได้เห็นก็ทำให้หัวใจดวงน้อยพองฟู เธอคิดจะตั้งกล้องถ่ายวิดีโอตอนที่เขาเปิดประตูเข้ามาแล้วเจอเธอในห้องด้วย “พี่โปรดต้องเซอร์ไพรส์มากแน่ ๆ” เมื่อเดินถึงตึกสูงหลังที่เป็นเป้าหมาย พัชราวลัยใช้คีย์การ์ดเปิดประตูตึกเข้าไปด้านในอย่างง่ายดาย เรียกลิฟต์ กดไปชั้นที่คนรักพักอยู่ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มเกลื่อนกระจาย ลิฟต์ไม่ค่อยมีคนใช้บริการนักแม้ว่าเวลาตอนนี้คือสี่ทุ่ม อันเป็นเวลาวุ่นวายของเหล่าชาวหอ ปฏิภาณเคยเล่าให้ฟังว่า คอนโดนี้ส่วนใหญ่เป็นพวกนิสิตแพทย์และนักเรียนพยาบาลพักกัน ซึ่งพวกเขามักต้องการความสงบเพื่อพักผ่อนจึงไม่แปลกใจอะไรที่ตึกจะเงียบ ประตูลิฟต์เปิดตรงชั้นยี่สิบ เธอก้าวไปยังห้องพักของเขาทันที จากการที่เธอลองถามหยั่งเชิงมา ปฏิภาณบอกว่าจะกลับห้องช่วงเที่ยงคืน ซึ่งก็เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น ทว่า... เพียงเปิดประตูเสียงเพลงจังหวะหนักก็ดังกระแทกหู “พี่โปรดกลับมาแล้วเหรอ” พัชราวลัยกำลังจะอ้าปากเรียกชื่อเจ้าของห้องที่คงลงเวรมาแล้วด้วยความดีใจ แต่แล้วก็ต้องชะงักใจกระตุก สายตาปะทะเข้ากับรองเท้าระเกะระกะซึ่งเป็นรองเท้าผ้าใบต่างไซซ์ ชิ้นต่อไปที่กองบนพื้นคือเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ หากอีกชิ้นที่ตกอยู่ไม่ไกลทำให้หัวใจกระแทกโพรงอกรุนแรง มันคือกางเกงในลูกไม้สีหวานตัวบาง ซึ่งไม่มีทางเป็นของปฏิภาณ สุ้มเสียงกระเส่าดังเข้าหูในตอนที่เพลงจบลงเหมือนมีไฟร้อนลวกหัวใจ กระนั้นพัชราวลัยยังคิดในแง่บวกเกินสามร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า เสียงนั่นอาจเป็นเพื่อนของเขาสักคน หรือไม่ก็เสียงจากทีวี ถึงจะปลอบใจตัวเองแบบนั้น ร่างกายยังเบาหวิว แขนขาเหมือนไร้น้ำหนักขณะจรดปลายเท้าเดินไปยังหน้าห้องนอนที่ประตูเปิดกว้างสี่สิบห้าองศา บางทีคนในนั้นอาจไม่ได้ตั้งใจปิดมันเลยก็เป็นได้ เมื่อสายตาปะทะกับสองคนบนเตียง พัชราวลัยตะครุบมือปิดปากด้วยความตื่นตระหนกและคาดไม่ถึง ผู้ชายที่เธอจำได้เจนใจกำลังซุกไซ้หน้าอกเปล่าเปลือยอวบใหญ่ที่มีเสื้อชั้นในลูกไม้เข้าชุดกับกางเกงในที่ตกอยู่หน้าประตู มันรัดอยู่ใต้ฐานเต้าอวบอัด กระโปรงพลีตสั้นสีดำกองอยู่ตรงช่วงเอว ขณะกายใหญ่ของผู้ชายที่เปลือยท่อนบนแทรกอยู่กลางหว่างขาที่ถ่างอ้า ท่อนล่างของเขายังสวมยังกางเกงยีนสีซี้ด ทว่า...เธอมองเห็นชัดเจนว่า ความเป็นชายกำลังซุกแทรกอยู่ในกายผู้หญิง เสียงกระแทกกระทั้นดังเคล้าเสียงครางระงม เขาคือปฏิภาณ ชายคนรักของเธอเอง ภาพตรงหน้าบีบบี้ความคิดในแง่ดีทั้งหลายแหล่แตกละเอียดเช่นเดียวกับหัวใจดวงน้อย ๆ ที่แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี ถุงกระดาษในมือร่วงลงกระแทกพื้น เมื่อมือเกิดอาการอ่อนเปลี้ยถึงขีดสุด เสียงของที่ตกกระทบพื้นเรียกความสนใจจากฝ่ายชายให้หันมามอง “พรีม!!!” เจ้าของชื่อถอยออกห่างประตู ความกดดันขุมหนึ่งขมวดวนในช่องท้องจนเกิดอาการคลื่นไส้ ความรู้สึกรับไม่ได้ถาโถมเข้าใส่จนหูอื้อตาลาย “พรีม!” ข้อมือถูกคว้ายึด กระชากให้หันกลับไปมอง เธอสะบัดออก ใช้สองมือระดมทุบอกกว้างเปล่าเปลือย หากพอสัมผัสได้ถึงความชื้นจากเหงื่อก็เกิดอาการขยะแขยงจนต้องลดมือลงพลางถอยออกห่าง ไม่มีการโวยวายต่อว่าด่าทอ เธอเหลือบมองเข้าไปในห้อง ได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้น เธอคือเพื่อนในกลุ่มของโปรดชื่อนับดาว เพื่อนเขาลงรูปแล้วมักแท็กเขาประจำทำให้เธอรู้จักเพื่อนในกลุ่มเขาทุกคน นับดาวแต่งตัวพลางมองออกมาทำให้สบตากัน ดวงตาคู่นั้นมีร่องรอยตื่นตระหนก หากไม่ได้เขินอายมากมายอะไร พรีมตวัดสายตามามองคนที่ยืนเสยผมยุ่งเหยิงด้วยท่าทางหัวเสีย “จะมาทำไมไม่บอกพี่” “ถ้าบอก พรีมจะได้เห็นอะไรดี ๆ เหรอคะ หรือพี่จะบอกว่าที่พรีมเห็นมันไม่มีอะไร”