เสียงพูดคุยกันแม้ไม่ดังมากแต่ก็ทำให้อีกคนบนโซฟาตื่น พรีมดึงหมอนอิงที่ใช้ปิดหน้าลง หยัดกายลุกนั่ง เมื่อร่างสูงของโซ่กลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง
“เพื่อนกลับมาแล้วเหรอ”
“อืม...” ชายหนุ่มนั่งลงข้าง ๆ รวบร่างบางเข้ากอด
“เราว่าเรากลับบ้านนู้นดีกว่า” เขินคนกอดแล้ว นึกถึงเพื่อน ๆ ก็ยิ่งเขินจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว เมื่อนึกถึงเรื่องที่เพิ่งทำกับโซ่ไป
“นอนอีกหน่อยมั้ย”
โซ่กระชับอ้อมแขนพลางกดจมูกแตะหน้าผากเล็ก
“ข้างนอกปล่อยไอ้ฟีมจัดการไป”
“ไม่ อื้อ...”
ปากที่อ้าจะท้วงถูกปิดด้วยริมฝีปากได้รูป จูบแผ่วพลิ้วบดเบียดกลีบปากนุ่มนานอึดใจ ถอนปากออกมาไล้พรมนวลแก้มขึ้นไปข้างหางตาและจรดจูบหน้าผาก
“หรือเราควรทำอย่างอื่นกันดี”
“โซ่” พรีมทุบลำไหล่แกร่งแก้เขิน คนโดนทุบหัวเราะ จูบประทับบนเปลือกตา “ไม่ต้องแกล้งเลย”
คนถูกทุบจูบตาข้างซ้าย ย้ายไปเปลือกตาข้างขวา จูบหน้าผาก จูบขมับ คลอเคลียจมูกกับกลุ่มผมนุ่มด้วยท่าทา
