เช้าวันต่อมา คนที่นัดกันว่าจะไปเดินถ่ายรูปดอกไม้ในรีสอร์ตเกเรไม่ยอมตื่น
“เซียร์ หมิง ตื่นเร็ว ๆ เซียร์”
“ฮื่อ...หนาวอะ ขอนอนอีกนิด”
เจ้าของชื่อดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปงน้ำเสียงงัวเงีย
“หมิงตื่น ดอกไม้สวย ๆ รอเราอยู่ เร็ว!”
“ไว้สายอีกนิดก็ได้มันไม่ย้ายหนีไปไหนหรอกพรีม เพื่อนอยากนอน...”
“แล้วพวกแกจะนัดฉันทำไมแต่เช้าเนี่ย”
ก่อนหน้านั้น เธอก็อยากนอนกอดหมอนคลุมโปงอุ่น ๆ แต่เพราะคิดว่านัดเพื่อนแล้วจึงลุกมาอาบน้ำล้างหน้าเปลี่ยนชุดสวยเพื่อไปถ่ายรูป ทำให้ตอนนี้ร่างกายสดชื่นไม่ง่วง หญิงสาวมองค้อนเพื่อน ๆ ที่ไม่รับรู้อะไรเพราะทั้งสองคนคลุมโปงแน่นหนา
พรีมใช่ว่าอยากตื่นเช้า มันเพราะเธอนอนไม่หลับต่างหาก สัมผัสวูบวาบจากโซ่ทำให้เธอหลับไม่สนิท นอนหลับ ๆ ตื่น ๆ จนนึกขำตัวเอง มัวแต่คิดเรื่องที่เขาจะไปถ่ายรูปด้วยกันนั่นแหละ ใจมันตื่นเต้น รู้สึกดีไปหมด
“ป่านนี้ตื่นหรือยังเถอะ” นึกค่อนไปถึงอีกคนที่เอ่ยป
