NAKA-YAKAP ako sa sariling tuhod habang naka-upo na sa aking kama. Naka-yuko pa ang ulo ko na hindi ko pa rin mapigil-pigilan ang sarili ko na umiyak. Hindi ko na nakontrol ang emos’yon ko dahil napakabigat ng aking dibdib. Hinatid ako rito kanina ni Klark at labinlimang minuto na yatang ganito ang aking p’westo. Bumaba muna s’ya sa kusina para kumuha ng tubig dahil pati s’ya ay hindi ako kayang patahanin. Pakiramdam ko parang sasabog ang dibdib ko sa galit na hindi ko ‘yon mailabas kaya iniiyak ko na lang.
Ang hapdi na ng mga mata ko tapos tuyo pa ang aking lalamunan. Nanginginig ang mga kamay ko sa gigil dahil gusto ko talagang mag wild ngayon. Isipin mo, sobrang umasa ako. UMASA ako ng todo. Ang saya-saya ko dahil sa wakas, matutupad na ang pangarap ko dahil ni minsan hindi nila ‘yon
