02
1505 Words
มือเล็กบนหน้าตักบีบเข้าหากัน ไม่ต่างกับสองเท้าที่สวมใส่ถุงเท้าขาวอยู่เบียดเสียดเกลี่ยถูไถกันไปมาราวกับว่ากำลังคิดไม่ตก ก็แน่ล่ะ เจอคนที่ชอบจัง ๆ ไม่พอ ทว่าเป็นการเปิดประตูออกมาเจอเขาในสภาพไม่เรียบร้อยแถมยังเพิ่งผ่านกิจกรรมอย่างว่ากับรูมเมตของนุ่มนิ่มมาอีกด้วย
เป็นใครจะทำตัวถูกบ้าง
ขณะนั้นจะให้ปิดประตูหนีหน้ารุ่นพี่อย่างเกียร์ไปเลยก็คงจะทำไม่ได้ รวมถึงท้องเจ้ากรรมก็ดันร้องประท้วงขึ้นมาอีกครั้งจนได้ยินเสียงหัวเราะขบขันเบา ๆ จากเพื่อนพี่ชายที่เธอแอบปลาบปลื้มมานาน
ใช่ เกียร์เองก็เป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนของพี่ชายเธอไม่ได้ต่างจากเจ้าของคอนโดนตัวจริงซึ่งคงจะนอนอยู่ในห้องที่อีกฝ่ายเปิดออกมา
ในหัวตอนนี้พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้างแล้ว แม้จะรู้ว่ามันเป็นเรื่องปกติของหนุ่มสาว แต่ต้องมาเจอกับตัวแบบนี้เป็นใครจะกล้ามองหน้าเขาบ้าง แถมยังโดนชายหนุ่มชวนมานั่งหาอะไรทานด้วยกันแบบงง ๆ อีก
เขาไม่อายเพราะคงจะมองว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่กับนุ่มนิ่มนี่สิ นั่งเกรงจนไม่รู้ว่าจะต้องเกรงยังไงแล้ว
“มันยามวิกาลแล้ว ในห้องมีแค่ไข่กับพวกบะหมี่กึ่งสําเร็จรูป หนูทานได้ไหมครับ”
“หนู?”
“พี่จำได้แล้วครับ เพิ่งนึกได้ว่าอัยย์เคยบอกว่าเราเป็นน้องของไอ้นายมัน โตขึ้นเยอะเลยนะครับ เมื่อก่อนยังเจ้าเนื้อตัวกลม ๆ ชอบเดินตามหลังไอ้นายมันอยู่เลย”
“พี่จำหนูได้ด้วยเหรอคะ”
“ครับ ก็ว่าอยู่ แว็บแรกทำไมคุ้นหน้า ตอนมอปลายพี่ก็ไปค้างทำงานที่บ้านเราบ่อย ๆ นะ แต่ไม่ค่อยจะได้เจอกันเลย เพิ่งเข้าปี 1 ใช่ไหมครับ”
“อ่า ใช่ค่ะ”
“ถึงว่า... น่ารักขึ้นเยอะเลยค่ะ”
คนที่เอาแต่ก้มต่ำมองปลายเท้าของตัวเองเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายในที่สุด ก่อนจะต้องตกใจกว่าเดิมเมื่อเห็นเป็นแผ่นหลังแกร่งที่ยังไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าเช่นเคย ยืนเท้าแขนสาละวนกับเครื่องใช้ไฟฟ้าในโซนครัวที่เรานั่งกันอยู่ เธอก็อุตส่าห์ก้มหน้าไม่มองเขาอยู่ตั้งนาน คิดว่าเกียร์คงจะแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเสียอีก
ที่ไหนได้ ดันมายืนโชว์แผ่นหลังซึ่งดูก็รู้แล้วว่าเขาออกกำลังกายดูแลรักษาหุ่นตัวเองอยู่เป็นประจำ
“พะ...พี่”
“คะ? ว่ายังไง หิวมากแล้วเหรอ”
“ทำไมคะขากับหนูล่ะ”
“ก็ไอ้นายมันแทนตัวเองกับหนูแบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ ถ้าหนูไม่ชอบ พี่ต้องขอโทษด้วยครับ”
“ไม่ใช่ค่ะ ๆ เอาที่พี่สะดวกเลยก็ได้ ว่าแต่ทำไมถึงไม่ใส่เสื้อคะ”
เหมือนปากจะไปเร็วมากกว่าความคิด เพราะพูดออกไปแบบนั้นเขาก็รู้ได้เลยสิว่าเธอกำลังโฟกัสส่วนไหนของร่างกาย มากกว่าที่จะตอบคำถามของคนที่ชวนกันมาทานมื้อแทบจะข้ามวันด้วยกันแบบงง ๆ
“อ่า ขอโทษทีค่ะ ตอนออกมาพี่คิดว่าจะไม่มีใครแบบปกติ งั้นเดี๋ยวขอพี่เข้าไปหยิบเสื้อแป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวมาตักบะหมี่ใส่ถ้วยให้หนู”
“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ๆ หนูทำเองได้”
“ดีเลย งั้นตักเผื่อพี่ด้วยได้ไหมคะ หิวแล้วเหมือนกัน”
“ค่ะ”
ให้หลังเขาเดินกลับไปที่ห้องนอนของอินฟลูเอนเซอร์ดังคน หญิงสาวก็อยากจะชักดิ้นชักงอลงพื้นเสียตรงนั้น ก่อนจะตั้งสติแล้วสูดลมหายใจเข้าออก ลุกขึ้นไปตักเมนูสิ้นคิดของใครหลายคนทานในตอนตีสามของวัน ความปวดหน่วงเริ่มมีเพิ่มมากขึ้นยามนึกไปถึงความสัมพันธ์ของคนที่ชอบกับรูมเมต นุ่มนิ่มพยายามกะพริบดวงตาถี่ ๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองแสดงอาการอะไรออกมา
เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะไม่ใช่แค่ปลาบปลื้มเขาแบบเด็ก ๆ แล้ว ทว่าอาการหวงแบบนี้มันก็เข้าข่ายชอบเพื่อนพี่ชายซึ่งกำลังจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วหรือเปล่า
“เสร็จไหมคะ พี่ช่วยไหม”
“อ๊ะ!”
“หนู โดนน้ำร้อนเหรอ ไหนขอพี่ดูหน่อยค่ะ”
จนได้
ปกติเด็กแว่นหนาเตอะแบบเธอก็ซุ่มซ่ามเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แบบนี้หรือไม่ที่ครอบครัวกับพี่ชายอย่างนายถึงนึกเป็นห่วงอยู่ตลอดไม่ยอมให้ทำอะไรเลย ที่ได้เรียนต่อในไทยส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะไม่อยากให้เธอไปอยู่ไกลหูไกลตาพวกเขา
“ไม่เป็นไรค่ะ มันไม่ได้ร้อนมากแล้ว”
“แน่ใจนะ แต่ผิวหนูแดงหมดแล้ว พี่ต้องขอโทษด้วยค่ะ ที่ทำให้ตกใจอีกแล้ว”
“หนูซุ่มซ่ามเอง อันนี้ของพี่ค่ะ” นุ่มนิ่มขยับมือที่ถูกเขาคว้าไปสำรวจออกมาแล้วรีบยกชามบะหมี่กึ่งสําเร็จรูปให้คนตรงหน้าแทน แค่เขาเข้าใกล้ขนาดนี้เธอก็แทบจะหายใจไม่ออกแล้ว หัวใจเต้นเร็วระรัวไปหมด ขอร้องล่ะ อย่าเข้าใกล้เด็กที่ไม่มีภูมิต้านทานอะไรแบบเธอไปมากกว่านี้เลย
เพราะมันจะไปกันใหญ่
ความเงียบของเด็กตรงหน้าหลังจากที่เรามานั่งร่วมทานมื้อง่าย ๆ ด้วยกันส่งผลให้เกียร์ พี่ปี 3 ซึ่งเป็นเฮดว้ากประจำคณะวิศวกรรมศาสตร์นั้นเริ่มแปลกใจ หากที่ผ่านมาเขากับน้องสาวเพื่อนจะคาดไม่เจอกันก็คงจะไม่แปลก เพราะเพิ่งเป็นการเปิดภาคเรียนใหม่ กิจกรรมกับการเรียนที่มีควบคู่กันมันต้องรัดตัวอยู่แล้ว จนวันนี้ที่เขามีเวลาว่างเลยเข้ามาหาอัยย์อย่างเคย
ไม่คิดว่าจะเจอแจ็คพอตเข้าให้เช่นกัน หากอีกฝ่ายจะอึดอัดใจกับเขาก็คงไม่แปลก
นั่นแสดงให้เห็นว่าเสียงตอนมีอะไรกันกับอัอย์คงจะเล็ดลอดออกมาให้น้องได้ยิน แต่ไหนคนที่หมดแรงไปแล้วเลือกหลับต่อบอกว่าวันนี้รูมเมตไม่อยู่ หรือจะสื่อสารกันผิดพลาด ตรงนี้เขาเองก็ต้องคุยกับเจ้าของคอนโดอีกที เพราะอย่างไรก็คงจะไม่ให้มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำสองแน่นอน
น้องสาวเพื่อนยิ่งใสซื่อบริสุทธิ์ เขาดันมาทำพฤติกรรมแบบนี้ให้เห็นเสียได้ ไว้เลี้ยงข้าวเลี้ยงขนมเด็กมันเพื่อเป็นการไถ่โทษสักมื้อจะดีไหมนะ
“ทานเป็นไหมคะ พี่เห็นหนูเอาแต่เขี่ยเส้นจนมันอืดหมดแล้ว”
“เป็นค่ะ หนูเคยแอบคุณแม่ทานกับเพื่อนบ่อย ๆ ตอนเลิกเรียน”
“โห แสบใช่เล่นเลยนะเรา จริง ๆ มันไม่ค่อยมีประโยชน์ พี่เองก็ไม่อยากจะทำให้ทานหรอก แต่รายนั้นดันชอบซื้อมาติดไว้ที่ครัวตลอดนี่สิ แถมยังไม่มีของสดอะไรเลยด้วย”
“พวกพี่... คบกันอยู่เหรอคะ ขอโทษที่ถามค่ะ เพราะหนูเข้าใจว่าพี่อัยย์โสด เลยได้มาแชร์ห้องด้วย”
“อ่า ผิดที่พวกพี่เองค่ะ อัยย์โสดอะถูกแล้ว ขอโทษที่ต้องให้หนูมาเจออะไรแบบนี้อีกรอบนะคะ จะว่ายังไงดี หนูรู้จักพวกคู่นอนอยู่ใช่ไหม พี่กับอัยย์เป็นประเภทนั้นกันเลยค่ะ”
“...แสดงว่าพี่เกียร์ยังโสดเหรอคะ”
“หืม โสดสนิทเลยค่ะ หนูอยากจีบเหรอ”
“แค่ก ๆ” นุ่มนิ่มแทบจะสำลักน้ำเปล่าที่เพิ่งยกขึ้นจิบออกมาตรงนั้น เธอเผลอแสดงอาการออกไปให้อีกฝ่ายจับได้หรืออย่างไร ทว่าตอนนี้ภาวนาขอให้ชายหนุ่มนั้นเพียงแค่หยอกล้อกันเล่น
“โอเคไหมคะ พี่แค่หยอกเล่น”
“ตกใจ เฮ้ย โอเคแล้วค่ะ ๆ หนูไม่เป็นไร”
“อ่า อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว ดีใจที่ได้ทานมื้อข้ามวันกับหนูนะ พี่ต้องกลับแล้วค่ะ อัยย์เขาหลับอยู่ในห้อง หนูก็อย่าเสียงดังนักล่ะ อ๋อ อีกอย่าง เรื่องที่เห็นและได้ยินวันนี้รบกวนหนูไม่เอาไปพูดต่อที่ไหนนะคะ ไว้ว่าง ๆ เดี๋ยวพี่พาไปเลี้ยงขนม”
“ดะ...เดี๋ยวค่ะ”
“คะ ว่ายังไง”
“ถ้าไม่ให้หนูเอาไปพูดต่อ งั้นเรื่องที่หนูรู้เห็นก็ไม่ต้องบอกพี่อัยย์นะคะ เพราะมัน...”
“โอเค พี่เข้าใจค่ะ งั้นถือว่าเรามีความลับร่วมกันแล้ว แบบนั้นดีไหมคะ”
ดีตรงไหน
การต้องมารับรู้ความสัมพันธ์ของคนที่ชอบกับคนใกล้ตัวแบบนี้มันดีหรือ ทว่านุ่มนิ่มก็ทำได้เพียงแค่พยักใบหน้าตอบกลับเขาไป
TBC.
- Writer
