03
1164 Words
หลังจากวันนั้นเด็กปี 1 อย่างเธอก็หอบตัวเองพร้อมกับข้าวของจำเป็นกลับบ้านในเช้าวันรุ่งขึ้นอย่างเงียบเชียบที่สุด ที่กล่าวขอกับรุ่นพี่ไปเช่นนั้นก็เพราะไม่อยากจะให้ระหว่างเธอกับเพื่อนร่วมห้องมีความอึดอัดใจที่จะต้องอยู่ด้วยกันต่อ ในตอนที่ยังไม่รู้ว่าจะต้องเอายังไงต่อดี
จะอยู่ต่อหรือพอแค่นี้ แล้วกลับมาอยู่บ้าน แต่มันก็ไกลจากมหาวิทยาลัยเหลือเกิน แบบนั้นมีทางเดียวคือจะต้องหารูมเมตใหม่ที่ครอบครัวไว้ใจได้จริง ๆ
เพราะถ้าจะให้รับรู้เรื่องของคนที่ตัวเองเผลอตัวชอบมาก ๆ ไปแล้วกับผู้หญิงคนอื่นแบบนั้นก็ขอมองเขาอยู่ไกล ๆ แบบเดิมจะดีกว่า ตอนนี้เกียร์โสดก็จริง แต่วันใดวันหนึ่งเขาเองก็ต้องมีคนที่รักเป็นตัวเป็นตน
“เฮ้อ แค่คิดก็เจ็บหัวใจไปหมดแล้วนุ่มนิ่มเอ้ย”
“หนูไม่สบายเหรอคะ”
“เฮ้ย! พี่นาย หนูตกใจหมดเลยค่ะ แล้วทำไมถึงมาเงียบ ๆ ล่ะคะ” คนที่ใจลอยนั่งฟอกครีมน้ำอาบให้สนุขตัวโตของบ้านอยู่ในสวนร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก เมื่อพี่ชายตัวดีของตนเองนั้นโล่งมาเงียบ ๆ จากทางด้านหลัง
“พี่ก็เดินมาปกติไหมคะ เป็นหนูเองต่างหากที่ใจลอยไปไหนแล้ว”
“…หนูเปล่านะคะ”
“เห็น ๆ กันอยู่ ยัยแก้มอ้วน”
“หนูไม่อ้วนแล้วเถอะ โตเป็นสาวแล้วด้วย”
“เหรอ พี่ยังเห็นเป็นยัยเด็กอ้วนของพี่อยู่เลยค่ะ”
“พี่นาย! ห้ามล้อ ไม่งั้นหนูจะโกรธจริง ๆ แล้วนะคะ นี่แน่ะ”
“เฮ้ย มันเปียกค่ะ นุ่มนิ่มหยุดเลย”
มีหรือคนเป็นน้องที่กำลังจะล้างตัวให้สัตว์เลี้ยงนั้นจะฟัง พี่ชายอยากแกล้งเธอดีนัก แบบนั้นก็ให้อาบน้ำมันทั้งคนทั้งหมาไปเลย
“ไม่หยุดค่ะ เอาให้เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำแบบเรย์ไปเลย”
“ให้ตายสิ ยัยเด็กคนนี้!” พี่ชายอย่างเขาเองก็จะไปยอมให้คนเป็นน้องแกล้งคืนอย่างเดียวได้อย่างไรกัน สายยางที่วางอยู่ใกล้ ๆ จึงเป็นชนวนก่อเหตุเริ่มต้นสงครามขนาดย่อมระหว่างศึกสายเลือดในสวนหลังบ้านทันที
และกว่ามารดาจะกลับเข้ามาเห็น สภาพสวนที่หล่อนดูแลมาอย่างดีโดยมีขนาดไม่ได้ใหญ่มากนั้นก็เละเทะไปเสียหมด ตามระเบียบคุณนายบ้านอัยการก็กล่าวดุและเป็นนายอย่างเคยที่ออกโรงปกป้องน้องสาวแบบที่ชอบทำมาตั้งแต่เด็ก ๆ จนติดเป็นนิสัย กล่าวขอโทษผู้เป็นแม่ซ้ำ ๆ กว่าจะได้อาบน้ำต่อให้เรย์ซึ่งเป็นสนุขที่แม่เลี้ยงเอาไว้เสร็จแล้วตามด้วยตัวเอง เวลาก็ล่วงเลยมาถึงช่วงเย็นพอดี
“ไปด้วยไหมคะ เสร็จแล้วพี่ว่าจะเดินตลาดใกล้ ๆ สนามกันต่อ เผื่อหนูอยากทานอะไรหรือเบื่อจะอยู่บ้าน”
“พี่จะไปเตะบอลเหรอคะ”
“อ่าฮะ วันหยุดทั้งทีเลยนัดพวกเพื่อนมัธยมเอาไว้ค่ะ”
“งั้นหนูเอาเรย์ไปด้วยได้หรือเปล่าคะ”
“ตอนเดินตลาดจะเอามันไปไว้ไหน”
“ฝากไว้บ้านพี่ว่านก่อนถึงตลาดไง หรือว่าวันนี้พี่เขาไม่มาเหรอคะ”
“มา งั้นเอาเรย์ไว้บ้านมัน แต่ห้ามงอแงอยากกลับก่อนทั้งคนทั้งหมาละกันค่ะ”
“หนูรู้แล้วน่า”
ภาพสนามฟุตบอลซึ่งไม่ได้ไกลจากโรงเรียนเดิมเท่าไหร่ ทำเอาคนที่เพิ่งจบการศึกษาระดับมอปลายได้ไม่นานนั้นคิดถึงกลุ่มเพื่อนอยู่ไม่น้อย ทว่าคงจะมีแค่เธอที่เลือกเรียนต่อที่ไทย เพราะส่วนใหญ่ในกลุ่มไม่ได้ทุนไปต่อเมืองนอกก็เลือกที่จะขอกับที่บ้านไปเอง แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเราก็ยังติดต่อกันผ่านทางโซเชียลมีเดียอยู่ตลอด
“มาด้วยเหรอเรา”
“พี่เกียร์...”
ทำไมเป็นเขาอีกแล้ว
“นั่งด้วยได้ไหมคะ”
“อ่า ต้องได้อยู่แล้วค่ะ” ไม่คิดว่ากลุ่มที่พี่ชายบอกจะรวมไปถึงคนดังคณะวิศวกรรมศาสตร์ด้วย เพราะดูเขาจะใช้ชีวิตยุ่งมากกว่าคนอื่น ๆ ก่อนเธอจะต้องหลบสายตามองต่ำอีกเช่นเคย
เมื่อจู่ ๆ อีกฝ่ายก็ถอดเสื้อออกแล้วเปลี่ยนเป็นชุดที่สวมใส่เพื่อลงเล่นฟุตบอลแทนเสียดื้อ ๆ อีกทั้งยังรับรู้ได้เลยว่าตั้งแต่มีเขาอยู่ด้วย สายตาหลายคู่ก็มองมาที่เราไม่หยุด เว้นแต่พวกพี่ชายที่วิ่งตามเกมในสนามกันอย่างสนุกสนาน
“มาเชียร์พี่ชายใช่ไหม น้องสาวบ้านนี้น่ารักจังเลยค่ะ”
เอาอีกแล้ว
ผ่านไปไม่ทันไรเขาก็เอ่ยปากชมนุ่มนิ่มเป็นครั้งที่สองให้หัวใจเต้นผิดจังหวะ อีกทั้งพอหันขึ้นไปสบสายตาชายหนุ่มที่มองกันอยู่ก่อนแล้วก็ยิ่งชวนระส่ำระส่ายแปลก ๆ เข้าไปอีก
“เปล่านะคะ หนูอยากกินขนมที่ตลาดเลยมากับพี่นายน่ะค่ะ”
“หือ ขนมอะไร พี่ติดเลี้ยงหนูอยู่พอดีเลย งั้นวันนี้อยากทานอะไรบอกพี่ได้เลยนะคะ แค่นั่งเป็นกำลังใจให้พี่บ้างก็พอ” เกียร์ยิ้มขำ เมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของอีกฝ่าย ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ เด็กตัวหอมในขณะที่โน้มกายลงไปผูกเชือกรองเท้าสตั๊ดเพื่อที่จะลงสนาม ความจริงเขาติดนัด ว่าจะไม่มาแล้วเหมือนกัน
ทว่าดันไปสะดุดตากับข้อความในกลุ่มที่นายบอกกับว่านว่าจะฝากสนุขไว้หลังจากที่พามันเดินเล่นเสร็จ
และสิ่งที่เขาคิดเอาไว้ก็ไม่ผิดคาดเลย ยังไม่เข้าใจตัวเองอยู่เลยว่า เกิดนึกเบื่อพวกเป็นงานแล้วมาสนใจอะไรที่มันน่ารักได้อย่างไร
แต่ปัญหาตอนนี้มันดันติดที่ว่าเธอเป็นน้องสาวเพื่อนนี่สิ ถ้าล่อได้จะตกลงกันอย่างไรดี แน่นอนว่าเขาไม่ได้นิสัยเสียอะไรขนาดนั้น แต่ใจมันก็ยังรักสนุกไปเรื่อยอยู่
“เกรงใจค่ะ จริง ๆ พี่ไม่ต้องเลี้ยงอะไรหนูก็ได้ วันนั้นหนูเผลอหลับจนไม่ได้กลับบ้านไปเอง”
“ว้า ไม่ทันไรหนูก็ปฏิเสธพี่แล้ว”
“งะ...งั้น พี่เกียร์ช่วยอย่างอื่นหนูแทนหน่อยได้ไหมคะ”
“ค่ะ ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรงมันก็ได้อยู่”
“พี่พอจะรู้จักที่พักหรือหอใกล้ ๆ มอไหมคะ เผื่อถ้าคุณแม่ยอมใจอ่อนแล้วให้หนูออกไปอยู่คนเดียวได้ ไม่ใช่เพราะเรื่องที่หนูรู้ความสัมพันธ์ของพี่กับพี่อัยย์นะคะ แต่ว่าหนูเป็นพวกชอบอ่านหนังสือดึกแล้วหิวบ่อย ๆ ค่ะ อยู่นานไปแล้วเกรงใจพี่อัยย์เขา”
“มีค่ะ... ห้องพี่”
TBC.
- Writer
