“รสก็มาหาเพื่อนของรสไงคะ”
น้ำเสียงฉะฉานคุ้นหูทำให้คนในห้องสบตากันโดยอัตโนมัติ อัณณากัดฟันแน่นก่อนจะลุกขึ้นยืนไปเผชิญหน้ากับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรักของพวกเธอ
“กลับไปเดี๋ยวนี้เลยนะรส ที่นี่ไม่ต้อนรับเธอ”
รสสุคนธ์เลิกคิ้วมองอัณณาอย่างแปลกใจ ก่อนจะปรายตาไปที่ภูผาแล้ววกกลับมาที่เพื่อนของตน
“อ้อ...อยู่กันครบเลยนี่ ทำไมล่ะจ๊ะอัณ ทีเธอยังมาหาน้ำได้เลย แล้วทำไมเพื่อนอีกคนอย่างฉันถึงมาไม่ได้”
“เธอไม่ใช่เพื่อนของพวกเราแล้ว” อัณณาตวาดเสียงกร้าว “สิ่งที่เธอทำ คนที่เรียกว่าเพื่อนเขาไม่ทำกันหรอกนะ”
รสสุคนธ์หน้าตึงแต่ไม่คิดจะใส่ใจคนตรงหน้า ยังคงยืนยันจุดประสงค์ของตัวเอง
“ฉันมีเรื่องต้องคุยกับน้ำ”
“แต่น้ำไม่มีอะไรจะคุยกับรสหรอก กลับไปซะเถอะ” ภูผากันท่าบ้าง
“รสว่าให้เจ้าตัวเขาตัดสินใจเองดีกว่าไหมคะพี่ภู” รสสุคนธ์มองเลยไปข้างหลัง ภูผาและอัณณาหันกลับไปมองตามจึงได้เห็นธาราที่ลุกขึ้นมายืนพิงอยู่ที
