“หุบปากไปเลยไอ้คี แกไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น ทำเรื่องงามหน้าขนาดนี้ ท่านเกรียงยังไว้ชีวิตแกก็บุญแค่ไหนแล้ว” อรรถพลชี้หน้าคาดโทษทำให้คนฟังต้องจำใจเงียบลงทันที เกรียงไกรมองบุตรสาวของตนอีกครั้งก่อนจะกลั้นใจหมุนตัวหันหลังและเอ่ยส่งท้าย
“แต่งตัวกันให้เรียบร้อยล่ะทั้งสองคน เพราะพวกเราจะต้องคุยรายละเอียดกันต่ออีกยาว” กล่าวจบเกรียงไกรก็เดินออกไป อรรถพลเว้นจังหวะลอบมองคนหนุ่มสาวด้วยแววตาพอใจต่างจากความขุ่นเคืองเมื่อครู่แล้วเดินออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูไล่หลังทันที
“ไม่น่าเลย...ไม่น่าเลยจริงๆ” อัคคีหน้าซีดอย่างคนคิดไม่ตก “จะทำยังไงต่อไปดี น้ำ...ถ้าน้ำรู้เรื่องนี้ น้ำต้องรับไม่ได้แน่ๆ”
อัคคีครางเสียงพร่าซบหน้าเข้าฝ่ามือท่าทางสิ้นหวัง ท่าทีของธาราเมื่อคืนวานทำให้ตอนนี้เขาเองที่เป็นฝ่ายกลัวความมั่นใจในตัวเองอย่างที่เคยมีได้หายไปหมดเมื่อสุดท้ายเขาก็ถลำลึกเข้ามาติดกับจนหมดสิ้นซึ่งทางออก รสสุคนธ์ลอ
