Hiraya

Chapter 2

Third Person’s POV

            ON THE OTHER HAND, meet Nazarene Dale Marquez, Zaren for short, badass, and a total asshole. The black sheep of the family yet the favorite grandson among six of one of the conglomerate empire owner in Boracay, Aklan, Philippines, under the name of Mr. Luxurious Marquez. Zaren grew up in the City. That is why he used to do things differently, wildly. He always does things playfully, sexily, a usual approach coming from people who grew and lived in the City.

            Sa isang mahabang pasilyo na pinalilibutan ng kulay puti  ay may mga naglalakihang lalaki ang humahangos na habulin ang isang mataas at may katamtamang laki ng katawang na binatilyo. Nakasuot pa ito ng isang hoodies na may nakalagay pang, 'Live Life to the Fullest'.  

              Ngunit ang binatilyo ay wala man lang kabahid-bahid ng takot sa kan’yang mukha. Sa katunayan pa nga ay nakangisi pa ito habang mas binibilisan ang pagtakbo papalayo sa mga lalaking humahabol sa kan’ya mula sa likod.

            "Young Master! Stop!" sigaw na pumalahaw sa buong pasilyo.

            "Sir! Bumalik po kayo rito!" pahabol pa ng isa pang lalaki.

            "Psh! Weak s**t!" anas ng binatilyo at mas lalo pang binilisan ang pagtakbo.

            “Habulin n'yo ako ngayon, mga tanga!”

(Flashback)

            Five young men are scattered in other places in an exquisite room filled with different books, lamps, tables, and regenerating plants. Ang lima ay nasa iba’t ibang parte ng malaking k’wartong iyon at naka-p’westo pa na animo’y komportableng-komportable.

            Ang isang lalaking na may napakasiglang awra ay naka-upo sa harapan ng isang ‘di katandaang lalaki na kakikitaan ng awtoridad na siya namang nakaupo sa isang recliner chair. Kaharapan naman ng lalaking masigla ang isa pang lalaking seryosong-seryoso ang mukha na mukhang nakaantabay sa anumang sasabihin ng matanda. Sa hindi kalayuan at halos hindi nasisikatan ng ilaw na parte ng k’warto ay makikita mo rin ang isa pang lalaking nakahalukipkip at naka-upo na animo’y nagbabasa pero tulog na pala. Habang sa isang pahabang itim na leather sofa ay may isang lalaking may malaking pangangatawan ang nakahiga habang gamit-gamit pa nito ang kan’yang braso bilang unan. Ang panlimang lalaki ay nanatili lamang na nakatayo malapit sa pintuan.

            “Didn’t I clear myself regarding having a curfew in this house?!” palahaw na sigaw ng lalaking kanina lang ay nakaupo sa kan’yang recliner chair habang hinihilot pa ang kan’yang sintido.

            “DIDN’T I?! ANSWER ME YOU, DUMBASSES!?” hiyaw niyang muli sa lima pang lalaki na kan’yang kaharap sa kasalukuyan.

            “WHERE THE HELL IS ZAREN?!” ani nito sa mas malakas pang boses. Sinundan ang sigaw na iyon ng malakas na paghampas ng kan’yang kamay sa lamesa. Tumayo ang matanda atsaka nito kinuha kan’yang salamin at mapahilamos na lamang.

            “David, bring Zaren here. Now.” maawtoridad nitong utos habang nakatingin sa kakapasok lamang na lalaking nakausot ng purong itim na suit.

            “Yes, master,” anas ng David at akma na sanang tatalikod ngunit bago pa ito makalabas ay bigla namang bumukas ang pinto. Iniluwa nito ang isa pang lalaki na may magulong buhok at berdeng mga mata na mukhang bagong gising lamang dahil suot-suot pa nito ang kan’yang tsinelas at pantulog na damit.

            "Grandfather, good morning,” bati nito na humihikad pa.

            "Finally, you are here, Zaren. What's good in the morning when the six of you are a total mess? Huh? And here you have the guts to greet me good morning? You are kidding me," saad naman ng lalaking kan'yang tinawag na lolo.

            "Chairman, we'll be really in a total mess. Try to imagine it's just 3 am for Pete's sake!" isinatinig ng lalaking nakahiga sa itim na leather sofa.

            “Agree, man,” sagot naman ng lalaking nagngangalang Zaren.

            “Zaren, Premo,” tawag ng lalaki na kanina pang seryoso.

            “Pfft! What now, Austin? Ano eoman do saea? (Translation: Ano na naman ang mali?)” balik na sagot ni Zaren.

            “Nazarene, you know what’s wrong. Ayaw kamo it ginagago sa prenti ni lolo! (Translation: Huwag kayong maging gago sa harap ni lolo!)” ani ni Austin na nanatiling seryoso at may pagbabanta pa sa kan’yang tono.

“What? Seryoso ka na ba n’yan, Austin? Epal,” supalpal muli ni Zaren habang tinitignan si Austin sa kan’yang mga mata. Biglang napuno ng tensiyon ang buong paligid dahil sa alitan ng dalawa.

            “I am f*****g serious, Nazarene! Don’t be so stub--”

            Mas lalo pang naging tensiyonado ang paligid kaya nanatiling tahimik ang iba.

            “Stubborn? Really, Austin? What are you trying to say? Again? Alin ing gusto nga hambaeon!? Nga ako ro gago? Nga ako ro permi nga gadaea it kahuy-anan sa pamilya ngara? (Translation:Ano ang gusto mong sabihin? Na ako ang gago? Na ako ang nagdadala ng kahihiyan sa pamilyang ito?) That’s it?” sarkastikong banggit ng Zaren na mukhang pinaglalaruan lamang ang emosyon ng kan’yang kasagutan.

            Nanatiling tahimik ang iba pa nilang mga pinsan lalo na at alam nila ang alitan ng dalawang ito. Mula pa noong simula ay hindi na maayos ang turingan nila sa isa’t isa, na kahit sa simpleng mga pagkakataon ay nauuwi pa sila sa away o bangayan.

            “Tsk, I don’t care, think what you want to think in the first place you don’t deserve to live in here. You deserve to go back to where you originally belong, trying to lose every cent of your bank accounts. Isn’t it, Nazarene?” banat naman ni Austin na animo’y wala man lang pakialam sa mararamdaman ng kan’yang pinsan.

            “Just tell me if you’re jealous, Austin,” nakangising sagot ni Nazarene na mas lalo pang nagpasiklab ng galit ni Austin.

            “Nazare--” sasagot pa sanang muli ang patayo ng si Austin nang biglang pumagitna sa kanila ang kanilang lolo.

            “Enough! Both of you! Tumigil na kayong dalawa sa kakabangayan! Hindi na kayo parehong mga bata! Wa ko nailaan do gaguwa sa baba niyo nga daywa! (Translation: Hindi ko nagugustuhan ang mga salitang lumalabas sa inyong mga bibig!) I did not raise your parents to have sons like you all! Your grandmother and I strive for everything that we have right now not to have a bunch of irresponsible heirs like the six of you!” Bumalantay sa mukha ng matanda ang matinding pag-aalala at galit habang kaharap ang kan’yang anim na mga apo.