Hiraya

Chapter 3

Third Person’s POV

(Continuation of Flashback)

            “I DON’T want this to happen again, Zaren and Austin. Remember, we are the Marquezes, and Marquezes competes with a competitor, not to ourselves. Hindi ko nagugustuhan na lahat kayo ay gumagawa ng kapilyuhan para lang makatakas sa pamamahay na ito. Your living with me, so follow my rules, my curfew,” patapos na ani ng matanda bago ito muling umupo at hinarap silang anim.

            “Grandfather, I beg to disagree. Escape? Me? I am no--” depensa ni Austin ngunit hindi na niya natapos pa ang kan’yag sasabihin dahil pinutol na siya ng kan’yang lolo.

            “Austin, CCTVs don’t lie. I want to take this opportunity to clarify and explain myself. Uwa ako it ginaapinan o bisan ginapili dahil sa ang mga mata, tanan kamo apo ko (Translation: Wala akong kinikilingan o kahit na pinili sa inyo dahil sa mga mata ko, lahat kayo apo ko) even though I know how bastards you are all still, you are all my blood. You are all innocent unless proven guilty, and I summoned all of you here so that each of you can prove yourself to me and not because of simple pity things. I know I don’t have a lot of time left in me, so I should see that our company is in good hands. Am I understood?” tuloy-tuloy na wika ng matanda habang isa-isang tinitignan ang kan’yang anim na mga apo.  

            Matapos ang ilang segundo ay pumakawala ng buntong hininga ang matanda at binalingan ng tingin si Nazarene.

            “Zaren, go with me to the hospital later,” ani nito na may seryoso at patapos ng tono.

            “Grandfather, I have my schedule--” sasagot pa sana ito upang tanggihan ang alok ng kan’yang lolo ng hindi na siya nito hinayaang makapagsalita pa.

            “I don’t take no for an answer, Zaren. No buts you’ll go with me later. Period,” tumigil ito saglit sa pagsasalita bago tapunan ng matatalim na tingin ang kan’yang apo.

            “Do I have a choice, grandfather?” ani niyang walang kaemo-emos’yon.

            “You don’t actually have a choice, grandson. So, see you in the lobby at 3 in the afternoon and that’s final,” saad ng matanda.

(End Flashback)

Third Person's Point of View

            Sa Room 267, naiwan ang pintong nakauwang kung kaya ay makikita mo mula sa labas ang mga taong nasa loob at masayang i-ch-in-eer ang batang babaeng may mapuputlang labi ay may suot-suot pang balabal sa kan’yang ulo. Pinalibutan nila ang magandang dalaga habang pinapalakpak ang kanilang mga kamay at kumakanta.

            "Surprise!” ani nilang lahat matapos nilang kumanta. May mga dala-dala pa silang mga party poppers na mas nagpalapad pa sa ngiti ng dalaga.

            “Ready! One! Two! Three! Ready sing! Happy Birthday to you! Happy Birthday to you! Happy Birthday! Happy Birthday! Happy Birthday to you!" nagpatuloy ang lahat sa kanilang pagkanta hanggang sa ito ay bumibilis na nang bumibilis.

            "Happy Birthday to you! Happy Birthday to you! Happy Birthday! Happy Birthday! Happy Birthday to you!"

            Punong-puno ng pag-asa, saya, at pagmamahal ang mga mata ng bawat isa na nais ipahiwatig sa dalagang kanilang inaawitan na kailangan nitong magpatuloy na lumaban.

            "Happy Birthday Bless/Anak ko! Happy happy birthday!" hiyaw ng lahat.

            A middle-aged woman come closer to the little girl. Akma sana nitong yayakapin ang ang anak nang nahinto ang kanilang kasiyahan at napalitan ng kalansing ng iba’t ibang kagamitan.

            Halos lahat ay nagulat ng isa-isang nagbagsakan ang mga pagkain kanilang hinanda na nakapatong sa isang katamtamang laking lamesa.

            Nabulabog ang buong k’warto ng iba’t ibang tunog nang pagbagsak, pagkabasag, at pagkalansing ng mga kubiyertos at kung ano-ano pa.

            Matapos ang pagbagsakan at pagkalat ng kanilang mga hinanda sa lapag ay napatingin sila sa dahilan nang lahat --- isang lalaking walang pakundangang pumasok sa k’warto.

            "Ops! s**t! I'm sorry, fellas," nakangising sambit ng lalaki n’ong masaksihan niya ang pagkatapon ng iba’t ibang pagkain sa sahig. Itinaas nito ang kan’yang mga kamay sa ere habang iniikot ang mga mata sa kabuoan ng k’warto.

            Hanggang sa ang pares ng berdeng mga mata ay natigil nang tumama ito sa pares ng pares ng kulay karamel na mga mata. Nanatili silang nagkatinginan ng ilang segundo bago bumitaw ang isa --- ang dalaga.

            "Sino ka? Anong ginagawa mo rito? Bakit ka nanggugulo?” asik ng dalaga sa binata ngunit imbes na sumagot ito ay ngumiti pa ito sa kan’ya at nagpakilala.

            "Ow! Sorry for losing myself for a minute, Nazarene Dale Marquez at your service, my lady," sagot ng lalaki at yumuko pa sa kanilang lahat bago muling kumaripas ng takbo paalis.

            Ngunit bago tuluyang makaalis ang binata ay muli nitong sinulyapan ang dalaga at sa pangalawang pagkakataon--- nagtapo ang kanilang mga mata.

            "That was so much eye contact," the little girl uttered.

            “Young Master!”

Bless’ Point of View

            “Ah? Let’s continue the celebration!” may ngiting sigaw ng aking tita na siya namang nagpabalik ng lahat sa realidad.

            “Annie, nasa likod mo may mga disposable na kutasara’t tindor d’yan, ‘yan na lang muna ang gamitin nating lahat. Grabi medyo wa man it pinaniiran do unga ngato, (Translation: Grabi parang wala namang magandang asal ang batang iyon.)” bulong ni mama sa gilid na siyang nagpangiti sa kin.

            “Anak, anong gusto mo?” tanong ni mama na parang nag-echo sa buo kong sistema.

            “Talaga po, mama? Pwede po akong kumain ng mga ‘yan?” hinimas ni Mama ang aking pisngi bago ito tumango.

            My gosh! Nagning-ning ang aking mga mata sa sagot na iyon ni mama, akala ko ay hindi ko na sila masasaluhan. Kailangan kong magpakabusog! Minsan lamang ito.

            “Thanks, mama!” I exclaimed in excitement.

            “Pero s’yempre ingat-ingat lang, anak. ‘Yong sakto lang, naiintindihan mo naman ang sinasabi ko hindi ba?” paalala nito at ngumiti pa na may pag-aalala sa kin.

            “I know po, alam ko na ‘yon, mama. Huwag po kayo mag-alala. Thank you for this!” nilakasan ko ng kunti ang boses ko para marinig nilang lahat, halos kompleto ang pamilya namin dito.

            Tumikham ako para makuha ang atens’yon nilang lahat bago ako nanghihina na ngumiti. Ilang araw na akong nasa hospital ngunit hindi pa rin bumabalik ang sigla ng aking katawan.

            “In my 17 years of existence, I have been thru a lot, especially this past two years, but I am thankful to God and, of course, to all of you because, without each and anyone, everything will be shady, not only to me but to papa and mama. Thank you for sharing the pain with me and always trying to help papa and mama to boost my confidence, and cheer me up before and after my sessions. Thank you, Auntie Annie, my aunties, and uncles, to my cute nieces and nephews, thank you for making this day marvelous even that guy almost ruin everything,” tumawa ako bago magpatuloy.

            “But still, this is awesome, and I love you all! Lalaban po ako. Fighting!” I giggled.