ดูจากอาการมันคงเป็นเรื่องจริง ทั้งที่รู้แก่ใจ แต่เขากลับต้องการคำยืนยันให้มันเจ็บขึ้นไปอีก
“ขอบคุณที่มาวันนี้ ทำให้ผมได้รู้ความจริง” เขาบอกแววตาบ่งบอกถึงความเจ็บปวด
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะความจริงแล้ว ผมเองก็รักเรศเขามากเช่นเดียวกับคุณ” พลรบยิ้มในหน้า ราวกับต้องการบอกความรู้สึกให้อีกฝ่ายรับรู้ ว่าเขาจริใจกับพรรณเรศแค่ไหน
“หยุดเดี๋ยวนี้ไม่ได้ยินหรือไง!” เธอกระชากคอเสิ้อจนเจ้าของตัวโยน “แกมันสารเลว!” เธอเข่นเขี้ยวกัดฟันแน่น แววตาเกรี้ยวกราด ราวกับต้องการหักคอในมือให้ตายลงเสีย
“ผมรู้”
ธัชพลมองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวดแล้วลุกยืน ทำให้หญิงสาวยอมปล่อยมือ แล้วถลาไปหาคนรักแทน เธอจับท่อนแขนไว้แน่น
“ธัช... เรศขอร้อง เรศอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ เรศท้องลูกของคุณอยู่นะ” เธอบอกทั้งน้ำตา พยายามอ้อนวอน สูญเสียเขาไปไม่ได้จริงๆ ตอนนี้กำลังท้องลูกของเขาอยู่
“ถ้าเด็กในท้องคือลูกของผม ไว้คลอดแล้วคุณตรวจดีเอ็
