ทวงสิทธิ์รัก เมียเก่าเก็บ

๔ อ้อมแขนที่ไม่ปรารถนา

๔

อ้อมแขนที่ไม่ปรารถนา

งานเลี้ยงดำเนินต่อไปอย่างสนุกสนาน ประกายดาวไม่สนใจอดีตสามีสักนิด หล่อนทำเหมือนไม่เห็นเขาหรือไม่มีเขาอยู่ในงานนี้ด้วย ที่สำคัญคนข้างกายของหล่อนก็ดูแลและทำตัวติดกันราวกับแฝดสยาม

ขณะที่อารัญนึกค่อนขอดประกายดาวอย่างลืมตัว หญิงสาวก็ลอบชำเลืองเมียงมองผู้ชายในอดีตเสียที เห็นเขามีสาวสวยเจ้าของร้านคอยเอาอกเอาใจไม่ห่าง หล่อนยอมรับว่าแปลกใจที่พบเขาที่นี่ แต่เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรู้จักกับเรวดีเป็นการส่วนตัวจึงเข้าใจทะลุปรุโปร่ง แต่อดคิดถึงดาราสาวคนสนิทของเขาเสียไม่ได้ ว่าไปอยู่เสียที่ไหน เหตุใดจึงไม่มาด้วยกัน แต่พอมองไปยังเรวดีจึงคิดได้อีกว่าจะมาได้อย่างไร หากพามารถไฟก็ชนกันพอดีน่ะสิ

อาการเหลือบแลไปยังอารัญของประกายดาวอยู่ในสายตาของชนาธิป ทำให้รู้สึกกระวนกระวายอยู่ลึกๆ จึงคิดตัดไฟเสียแต่ต้นลมด้วยการเอ่ยขึ้นว่า

“หนูดาวอยากกลับหรือยังครับ”

ประกายดาวดูนาฬิกาข้อมือจึงทราบว่าตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มครึ่งแล้ว หญิงสาวจึงยิ้มให้ชายหนุ่ม

“ดีเหมือนกันค่ะ งั้นหนูดาวขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนไหมครับ” เขาเอ่ยอาสา แต่หญิงสาวยิ้มหวานพลางส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่เป็นไรค่ะ ห้องน้ำอยู่แค่นี้เอง” พูดจบหญิงสาวจึงคว้ากระเป๋าถือเดินหลบใครต่อใครตรงไปยังห้องน้ำที่ซ่อนตัวอยู่ด้านข้าง

ระหว่างนั้นอารัญที่คอยลอบมองประกายดาวอยู่แล้วจึงเหลือบตามองไปยังชนาธิป เขาเห็นฝ่ายนั้นกำลังยกแก้วขึ้นชนกับเอกราชแล้วหัวเราะอะไรกันสักอย่าง พอดีกับที่เรวดีขอตัวไปส่งเพื่อนที่กำลังจะขอตัวกลับ เขาจึงถือโอกาสนี้ลุกจากโต๊ะและเดินหลบเลี่ยงผู้คนหายไปอีกด้านหนึ่ง

ประกายดาวทำธุระส่วนตัวเสร็จจึงออกมาล้างมือที่อ่างล้างหน้า หญิงสาวมองคนในกระจกแล้วพ่นลมหายใจเบาๆ เสียงเพลงจากด้านนอกดังแว่วเข้ามาภายในห้องน้ำ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยจึงก้าวออกจากห้องน้ำ

ร่างกลมกลึงก้าวผ่านประตูห้องน้ำออกไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงทุ้มๆ ที่จำได้ขึ้นใจก็ทำให้คนตัวบางต้องชะงักกึก

“จะกลับแล้วเหรอ”

ประกายดาวกะพริบตาปริบๆ ก่อนหันกลับไปมองเจ้าของเสียงที่อยู่ด้านหลัง

อารัญขยับตัวก้าวมาหยุดตรงหน้าหญิงสาว มือทั้งสองข้างซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกงด้วยท่าทางสบายๆ

“ค่ะ ดาวกลับก่อนนะคะ” หญิงสาวตอบเขาเพียงสั้นๆ ทำท่าหันหลังให้คนตัวโตตรงหน้า แต่ต้องชะงักซ้ำสองเมื่อท่อนแขนกลมกลึงถูกมือใหญ่รั้งเอาไว้พร้อมกับดึงหลบไปอีกทางหนึ่งเพื่อหลีกเลี่ยงผู้คนที่เดินผ่านไปมา

“พี่อาร์ม! ปล่อยดาว”

น้ำเสียงห้วนๆ ของประกายดาวทำให้คนที่ดึงกึ่งลากหญิงสาวออกมาจนถึงด้านข้างผับที่ไร้ผู้คนเพราะทั้งหมดแออัดกันอยู่ในงาน อาจเคยมีบางคนออกมาสูบบุหรี่บ้างแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว บริเวณนี้จึงมีเพียงพวกเขาแค่สองคนเท่านั้น

“คุยกันก่อน”

หญิงสาวทำคอแข็งอย่างแปลกใจเมื่อเขาเอ่ยออกมา พอนึกขึ้นได้ก็บิดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา

“พี่อาร์มมีอะไรคุยกับดาวหรือคะ” หญิงสาวเข้าเรื่องทันทีอย่างไม่ยอมเสียเวลา ชายหนุ่มสบตาคู่สวยแวบหนึ่งพลางหยิบบุหรี่ออกมา แต่พอเห็นท่าทางอึดอัดของเจ้าหล่อนเขาจึงชะงัก

“ไม่ชอบคนสูบเหรอ” เขาเลิกคิ้วถามเจือรอยยิ้ม หญิงสาวส่ายหน้าพร้อมไหวไหล่

“ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่เกลียดค่ะ”

คำตอบชัดเจนจากเจ้าของเรียวปากอวบอิ่มทำให้คนตัวใหญ่หัวเราะออกมาเบาๆ เก็บบุหรี่กลับเข้ากระเป๋าตามเดิมแล้วซุกมือตามลงไป ดวงตาคมกริบเรียวเข้มจ้องมองคนตรงหน้าอย่างพินิจ

“ทำไมไม่ทักกัน”

คำถามของเขาทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วนิ่วหน้า

“กลัวแฟนใหม่ไม่พอใจ?”

เมื่อเขาเอ่ยออกมาอีกประโยค รอยยิ้มบางๆ จึงแย้มออกมาจากเรียวปากงาม

“ที่ไม่ได้ทักตอนแรก ก็เพราะเห็นว่าพี่อาร์มอยู่กับคุณเรต่างหากค่ะ”

คำตอบของหญิงสาวทำให้คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเลิกคิ้วราวกับไม่เชื่อนัก

“แต่พี่คิดว่าเธอกลัวหมอนั่นจะไม่พอใจมากกว่า”

คำพูดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวรู้สึกอ่อนใจเล็กน้อย แต่แล้วก็ไหวไหล่ราวกับไม่ยี่หระ

“แล้วแต่พี่อาร์มจะคิดเถอะค่ะ ว่าแต่พี่อาร์มมีอะไรจะพูดกับดาวอีกไหมคะ ถ้าไม่มี...”

“แค่อยากทักทายด้วยเท่านั้น ไม่ได้เจอกันนาน สบายดีใช่ไหม”

คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวนิ่งงันไปหลายอึดใจ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

“สบายดีค่ะ พี่อาร์มล่ะ สบายดีเหมือนกันใช่ไหม ว่าแต่ดาราคนนั้นล่ะ ทำไมไม่พามาด้วย เลิกกันแล้วเหรอคะ”

คำถามพร้อมใบหน้าใสซื่อของหญิงสาวทำให้คนฟังหัวเราะหึๆ ในลำคอ หล่อนต้องการกวนอารมณ์เขา แต่ก็ทำหน้าใสซื่อราวกับไร้เดียงสา ทั้งที่ความเป็นจริงไม่เป็นเช่นนั้นสักนิด

“ห่วงพี่เหรอ”

คนฟังนิ่วหน้า นึกหมั่นไส้คนที่ทำเป็นมองมายิ้มๆ นั่น

“เปล่าเลยค่ะ สงสารผู้หญิงคนนั้นมากกว่า”

“สงสารทำไม”

“ก็ถ้าเขารู้ว่าพี่อาร์มมีซัมติงกับผู้หญิงอื่นอีกคงเสียใจแย่”

คราวนี้ชายหนุ่มยกมือทั้งสองข้างขึ้นกอดอก แต่สายตาไม่คลาดไปจากใบหน้าของหญิงสาวสักนิด

“ทำมาเป็นรู้ดี”

หญิงสาวไหวไหล่พลางบอก

“เดาเอาค่ะ”

“งั้นลองเดาหน่อยสิ ว่าตอนนี้พี่คิดอะไร”

หญิงสาวสบตาคมเข้มที่มองมาแล้วจู่ๆ ก็รู้สึกขนกายลุกชัน เพราะแววตาที่มองมาเปลี่ยนไปจากที่เคยมองหล่อนมาโดยตลอด เป็นแววตาของเสือที่พร้อมตะครุบเหยื่อ และหากเขาเห็นหล่อนเป็นเหยื่อ เพียงขยับก็คงแหลกไม่มีชิ้นดี ทางที่ดีหาทางหลบหลีกเสียดีกว่า

เมื่อคิดได้เช่นนั้นหญิงสาวจึงขยับตัวเล็กน้อยพลางบอก

“ดาวเดาไม่ออกหรอกค่ะ ถ้าพี่อาร์มเรียกดาวเอาไว้แค่ทักทายกัน ดาวคงต้องขอตัว ป่านนี้พี่เชนคงแปลกใจที่ดาวออกมานานเกินไป ดีไม่ดีจะออกมาตามเสียอีก”

ทันทีที่ชื่อของผู้ชายคนนั้นหลุดจากปากจิ้มลิ้ม คนฟังก็แสยะยิ้มออกมาชั่ววินาทีก่อนกลับเป็นปกติ รวดเร็วจนหญิงสาวมองแทบไม่ทัน

“เป็นห่วงกันดีนะ นายเชนคนนี้น่ะ”

ประกายดาวยิ้มตอบ พลางคิดถึงชนาธิป

“ค่ะ พี่เชนเป็นห่วงดาวเสมอ”

ขณะตอบดวงตาคู่งามสบนัยน์ตาสีเข้มไม่กะพริบ ราวจะตอกย้ำให้อีกฝ่ายรู้ว่าตลอดเวลาที่อยู่ในฐานะสามีภรรยากัน เขาไม่เคยทำให้หล่อนรับรู้ถึงความรู้สึกเป็นห่วงเลยสักวินาที ตรงข้าม เขาทิ้งขว้างและไม่เหลียวแล

อารัญไม่อยากยอมรับว่าเป็นความจริงกับสิ่งที่หญิงสาวสื่อ พอดีกับที่เห็นร่างสูงของใครแวบๆ ไวๆ ผ่านไป เขาจึงยกยิ้มเล็กน้อยแล้วบอก

“ชักอยากจะรู้ ว่านายคนนี้นอกจากเป็นห่วงเธอนักหนา จะหนักแน่นด้วยหรือเปล่า”

สิ้นเสียงทุ้มๆ ของอารัญ ชายหนุ่มก็สืบเท้าชิดร่างบางพร้อมแขนทั้งสองข้างที่ตวัดรัดร่างระหงที่ยืนทำหน้างงเข้ามาในอ้อมแขนใหญ่โตและแน่นหนาราวกำแพงเมืองจีน