หลงอวิ๋นนำฉันออกจากห้องจัดเลี้ยงอย่างแนบเนียน ผ่านระเบียงหินน้ำแข็งที่ทอดยาวไร้ผู้คน แสงจากโคมแก้วน้ำแข็งที่ห้อยเรียงรายส่องแสงสีฟ้าอ่อน ราวกับดวงดาวนำทางในรัตติกาล
เมื่อเราก้าวเข้าสู่สวนน้ำแข็งชั้นใน ฉันก็ต้องหยุดมองภาพเบื้องหน้า
ที่นี่เงียบสงบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง
บ่อน้ำแข็งสะท้อนแสงจันทร์ ราวกับกระจกเงาของท้องฟ้า ต้นไม้หิมะเรืองแสงสีอ่อน ๆ ท่ามกลางความเงียบ และกลิ่นเย็นที่ชวนให้นึกถึงค่ำคืนในดินแดนที่ไม่มีใครกล้าเหยียบย่าง
ฉันค่อย ๆ เดินไปช้า ๆ ก่อนจะหยุดลง หันมาทางเขา
“องค์ชาย...” ฉันพูดเสียงนุ่ม
“ฉันไม่ได้คิดจะเล่นเกมอะไรทั้งนั้นหรอกค่ะ” ฉันยิ้มเล็กน้อย สายตายังจับจ้องเขาอย่างแน่วแน่
“ฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาข่มเหง โดยเฉพาะด้วยสายตาที่มองมนุษย์อย่างกับเป็นของเล่น”
ฉันหันหน้าไปทางจันทร์ครึ่งดวงเบื้องบน น้ำเสียงของฉันจริงจังทุกคำพูด
“ในโลกของท่าน ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่ากฎเป็นยังไง
