ตอนที่ 11 หัวใจที่ไม่รู้จักฤดูใบไม้ผลิ

1470 Words

[Long Yun’ s Part] พระจันทร์สีน้ำเงินลอยนิ่งเหนือยอดปราการของวังน้ำแข็ง เกล็ดหิมะโปรยปรายไม่หยุด ราวกับฤดูที่ไม่มีวันจบสิ้น ตรงระเบียงของ หอจันทรา — ชายหนุ่มผมยาวสีน้ำเงินเข้มยืนพิงเสาหินเงียบ ๆ ชุดคลุมสีเทาเงินของเขาปลิวเบา ๆ ใต้สายลม หลงอวิ๋น — องค์ชายผู้ถือครองมิติแห่งความหนาวเหน็บตลอดกาล กำลังปล่อยให้แสงจันทร์ทาบทับร่างเงียบ ๆ ในคืนที่เหมือนทุกคืน แต่คืนนี้...หัวใจของเขาไม่ได้เงียบเช่นเคยอีกต่อไป ดวงตาสีฟ้าเยือกแข็งทอดมองไปยังขอบฟ้าไร้สี เหมือนกำลังคิดถึงใครบางคน —ใครบางคนที่ไม่ควรมีอิทธิพลกับหัวใจของเขา แต่กลับ ‘ฝากบางอย่างไว้’ และเดินจากไป ผู้หญิงจากโลกอีกฟาก... ผู้ที่มอบกล่องราเมนอุ่น ๆ ให้เขาถ้วยหนึ่ง —พร้อมกับความอบอุ่นที่เขาไม่รู้ว่าคืออะไรในตอนนั้น ...และนับจากวันนั้น ความเย็นในหัวใจก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีกเลย หลังจากการพูดคุย ‘ลับสุดยอด’ กับพ่อค้าข้ามมิติผู้ยิ้มเก่งเกินเหตุ แผนการก็เริ่มขึ้น หลงอวิ๋นไม่ใช่คนที่ใช้คำว่า “ขอร้อง” กับสิ่งใดง่าย ๆ แต่ครั้งนี้... “ข้า...ต้องการให้เธออยู่ที่วัง” ประโยคนั้นเขาเปล่งออกมา ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นตามแบบฉบับของเขา —แต่แรงพอที่จะเปลี่ยนเส้นทางของลมหนาวทั้งหิมาลัยให้กลับหลัง คืนวันต่อจากนั้น เขาลงมือ “จัดเตรียม” เองกับมือ ห้องพักของเอลาเรีย ไม่ได้ถูกเลือกแบบสุ่ม แต่วางตำแหน่งไว้ ‘ติดกับหอจันทรา’อย่างจงใจ ใกล้เสียจนเขาเพียงเดินออกจากห้องไม่กี่ก้าว ก็สามารถสัมผัสถึงลมหายใจเบา ๆ ที่เล็ดลอดผ่านผนังเวทได้แล้ว แน่นอนว่าเขาไม่มีวันยอมรับว่าเคยหยุดยืนฟัง ห้องนั้น... แม้จะให้ช่างเวทดูแลทุกอย่าง แต่หลงอวิ๋นก็ยัง “ลงเวทเสริม” ด้วยตัวเองอย่างเงียบ ๆ ผนังเวทกันหนาวระดับสูงสุด — เพื่อให้เธอไม่ต้องทนกับความหนาวเหมือนเขา พรมขนนุ่มปูทั่วพื้น — สีขาวเงินเข้ากับเส้นผมของเธอยามอยู่ใต้แสงจันทร์ โคมไฟคริสตัลน้ำแข็ง ที่เรืองแสงอุ่นในเฉดสีเดียวกับไฟจากราเมนชามแรกที่เธอเคยส่งให้ เขาไม่เข้าใจนักว่าทำไมถึง “จำได้แม่น” ขนาดนั้น กลิ่นหอมเฉพาะตัว รสเผ็ดปลายลิ้น และไออุ่นจาง ๆ ที่ล้อมรอบทุกครั้งที่เธอยื่นกล่องอาหารให้ มันฝังอยู่ในความทรงจำของเขา —ราวกับเวทคำสาปที่ไม่มีใครร่าย...แต่ไม่อาจถอนออกได้ ในคืนต่อมา เขาเดินลงไปยัง โซนตะวันตก —พื้นที่ลับซึ่งแม้แต่ราชวงศ์รุ่นก่อนก็ไม่ค่อยกล้าย่างเท้าเข้าไป ภายใต้ม่านเวทเก่าแก่ มีห้องสมุดน้ำแข็งโบราณ ซ่อนตัวเงียบอยู่ในเงาสะท้อนของกาลเวลา ที่นั่น...เขาเตรียมอะไรบางอย่างไว้ให้เธอ - ตำราภาษาเวทเบื้องต้น - คัมภีร์ประวัติศาสตร์ของมิติน้ำแข็ง - และบันทึกที่เขาเคยเขียนด้วยลายมือ...แต่ไม่เคยให้ใครได้อ่าน เขาจัดมุมอ่านหนังสือให้เธอ วางหมอนนั่งนุ่ม ๆ จัดชาอุ่นชนิดเดียวกับที่เธอชอบจิบเวลาเงียบ ๆ คนเดียว ทั้งหมดนี้... ไม่ใช่เพราะเขาใจดี ไม่ใช่เพราะเขาอยากทำคะแนน แต่เพราะ...เขาอยากให้เธอเข้าใจโลกของเขา "เธออาจจะเบื่อ..." "แต่ข้าไม่อยากให้เธอรู้สึก...อยู่คนเดียว" หลงอวิ๋นยังคงพูดน้อยเหมือนเดิม แต่ในทุกการกระทำที่เขาทำลงไปเงียบ ๆ มีเสียงหัวใจบางอย่าง...ที่กำลังเต้นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง เขายังเป็นองค์ชายผู้เยือกเย็นของวังหิมะ แต่ในหัวใจ... ฤดูใบไม้ผลิ กำลังแทรกซึมเข้าไปเงียบ ๆ ทีละหยด ละลายน้ำแข็งเก่าแก่ เปลี่ยนความเงียบ ให้กลายเป็น...การรอคอย ❄️ ❄️ ❄️ ❄️ ❄️ ฉันยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น หลังจากประตูมิติปิดลงช้า ๆ ด้านหลัง ท้องฟ้าเบื้องบนยังคงขาวโพลนไม่เปลี่ยน เกล็ดหิมะโปรยปรายอย่างไม่มีวันหยุด เหมือนกับฤดูกาลที่ถูกแช่แข็งไว้ในห้วงเวลาตลอดกาล และเขา...ก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น หลงอวิ๋น ชายผู้มีเรือนผมยาวสีครามเข้มกำลังปล่อยให้สายลมหนาวลูบไล้ชุดคลุมสีเงินของตนอย่างแผ่วเบา ดวงตาสีฟ้าเยือกแข็งของเขา ทอดมองมาที่ฉันด้วยสายตานิ่งสงบ...เหมือนทะเลน้ำแข็งที่ลึกเกินกว่าจะคาดเดาความรู้สึก เขาไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงเดินเข้ามารับกล่องราเมนตามธรรมเนียม ก่อนจะหยุดยืนห่างจากฉันเพียงก้าวเดียว แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงราบเรียบอ่อนโยนกว่าทุกครั้ง "เจ้าจะต้องอยู่ที่นี่อีกระยะหนึ่ง" "...พี่ยำบอกว่าระบบเสีย เพราะพายุสุริยะน่ะค่ะ ฉันเลย..." ฉันรีบพยายามอธิบายเรื่องระบบมิติเสียหาย แต่เขาเพียงยกมือขึ้นนิดเดียว — เป็นสัญญาณให้อยู่นิ่ง ๆ "ข้า...รู้แล้ว" เขาตอบสั้น ๆ แต่ในแววตานั้นมีบางอย่างแปลกไป ราวกับเขาไม่ได้แค่ “รู้” แต่ “คาดหวัง” มันไว้แต่แรก หลังจากนั้น เขาพาฉันเดินผ่านเส้นทางผลึกน้ำแข็งที่ทอดยาวเชื่อมต่อห้องต่าง ๆ ในวัง ฝ่าอากาศหนาวที่แผ่วเบาเหมือนจะหยุดหายใจทุกครั้งที่เดินผ่าน จนกระทั่งหยุดหน้าประตูบานหนึ่ง บานประตูน้ำแข็งสีขาวมุกเรืองแสงจาง ๆ อย่างอบอุ่น ต่างจากความเยือกเย็นของส่วนอื่นในวัง "ที่นี่คือที่พักของเจ้า" เสียงเขานุ่มลึกเหมือนเสียงหิมะร่วงหล่นเบา ๆ ฉันก้าวเข้าไปข้างในอย่างไม่แน่ใจนัก —แล้วเผลออ้าปากค้างในทันที ห้องพักทั้งห้องอบอวลด้วยกลิ่นไวโอเล็ตอ่อน ๆ โคมไฟคริสตัลน้ำแข็งบนผนังเปล่งแสงสีอุ่นนวลเหมือนแสงเทียน พื้นห้องปูด้วยพรมขนสัตว์เนื้อนุ่มหนา อุณหภูมิภายในห้อง...อบอุ่นจนแทบลืมไปว่านี่คือวังน้ำแข็ง มันไม่ใช่แค่ห้องพัก แต่มันคือ 'พื้นที่' ที่มีใครบางคน...ตั้งใจสร้างขึ้นมาเพียงเพื่อฉันคนเดียว เสียงเล็ก ๆ ดังขึ้นเบา ๆ “คิ๊ว~” ฉันหันขวับไปตามเสียง ก่อนจะเห็นเจ้าหยกหิมะตัวน้อยกลิ้งไปมาอยู่ในกรงน้ำแข็งใสประดับเกล็ดหิมะที่มุมห้อง ข้างในมีพรมขนอ่อน ๆ และหมอนเล็ก ๆ วางอย่างอบอุ่นพอดี เจ้าหยกหิมะขยับหู ขนพองนุ่มอย่างมีความสุข ราวกับจำกลิ่นห้องนี้ได้ดี "ข้า...ย้ายมันมาก่อนเจ้า" เสียงหลงอวิ๋นดังขึ้นเบา ๆ ด้านหลัง เมื่อฉันหันกลับไป ก็เห็นเขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น —ในดวงตาสงบนั้น ไม่มีรอยโอ้อวด ไม่มีรอยบังคับ มีเพียงความเรียบง่าย และ...การใส่ใจเงียบ ๆ ที่เขาไม่เคยพูดออกมา ฉันยิ้มกว้างออกมา — อุ่นซ่านไปทั้งอก "ขอบคุณนะคะ..." ฉันเอ่ยเบา ๆ หัวใจเต้นแรงเหมือนมีเปลวไฟเล็ก ๆ จุดขึ้นกลางอก "เขาคงดีใจมากที่ได้อยู่ในห้องเดียวกับฉัน...เหมือนเดิม" "อืม..." เขาเพียงพยักหน้าเล็กน้อย แต่สำหรับคนอย่างเขา...มันเท่ากับ "ข้ายินดี" ที่จริงใจที่สุดแล้ว หลงอวิ๋นเดินนำฉันไปยังโถงทางเดินอีกสายหนึ่ง ก่อนเอ่ยขึ้นเบา ๆ ราวกับพูดถึงเรื่องดินฟ้าอากาศ "ห้องนี้...อยู่ติดกับห้องของข้า" ประโยคนั้นเรียบง่าย แต่ในใจฉัน...เหมือนมีเกล็ดหิมะบาง ๆ ระเหิดกลายเป็นไออุ่นในทันที หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทั้งเขิน ทั้งประหลาดใจ ทั้งดีใจจนไม่อาจซ่อนรอยยิ้มได้ "ข้าเตรียมงานให้เจ้าแล้ว" เขากล่าวต่อ "งาน?" ฉันขานรับอย่างงุนงง "เจ้าคงไม่ชอบการอยู่เฉย ๆ" แค่คำพูดเรียบ ๆ ธรรมดานี้...แต่เหมือนเขาเข้าใจหัวใจฉันเกินกว่าคำพูดใด ๆ "ที่โซนตะวันตก มี ห้องสมุดน้ำแข็งโบราณ" "ข้าต้องการให้เจ้าช่วยจัดการคัมภีร์บางส่วน และจดบันทึกเวทเก่า" ฉันเบิกตากว้าง ห้องสมุดของราชวงศ์มังกร —สถานที่ที่แม้แต่ขุนนางในวังก็ไม่สามารถย่างกรายเข้าไปง่าย ๆ "คุณไว้ใจฉันขนาดนั้นเลยเหรอคะ?" ฉันเผลอถามออกไป เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ ด้วยน้ำเสียงที่ทำให้หัวใจฉันสั่นระริก "ข้าไม่เคยไว้ใจใคร" "แต่เจ้า...ไม่เหมือนใคร" ... ในวังน้ำแข็งที่ไม่เคยเปลี่ยนฤดู ในหัวใจที่ไม่เคยมีใครเข้าถึงได้ ค่ำคืนนี้... ฤดูใบไม้ผลิ อาจค่อย ๆ ก้าวย่างเข้ามาแล้วจริง ๆ ทีละนิด ทีละก้าว ในหัวใจที่กำลังละลายอย่างเงียบงัน ❄️ ❄️ ❄️ ❄️ ❄️

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more