ฉันไม่รู้เลยว่าหลับไปนานแค่ไหน...
ความวุ่นวายภายนอกดูจะไม่มีผลใด ๆ กับฉัน เพราะจิตใจฉันกำลังล่องลอยอยู่ในความฝันที่แสนอุ่น
ประตูห้องบรรทมเปิดออกอย่างแผ่วเบา หลงอวิ๋นก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างาม แม้ใบหน้าจะนิ่งเรียบ ตามแบบฉบับของเขา แต่แววตากลับฉายแววเหนื่อยล้าเล็กน้อย
เขาปิดประตู แล้วพลิกฝ่ามือเบา ๆ ปลดผนึกเกล็ดน้ำแข็งที่ปกป้องรอบเตียงอย่างไร้เสียง
เขาเดินเข้ามาใกล้ มองฉันที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง เส้นผมกระจายบนหมอนอย่างยุ่งเหยิง ริมฝีปากเผยอเล็กน้อยในท่าทีไร้พิษภัย
หลงอวิ๋นถอดชุดคลุมราชวงศ์ออกอย่างเงียบงัน เหลือเพียงอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มเนื้อบาง แล้วนั่งลงที่ขอบเตียง มือเรียวยกขึ้นแตะหน้าผากฉันเบา ๆ
“เจ้าคงยังพักผ่อนไม่พอ...” เขากระซิบ ริมฝีปากแทบไม่ขยับ
สายตาเขามองลวดลายสีเงินที่ยังเรืองแสงจางบนผิวของฉัน
“ข้าได้ประกาศต่อทั้งวังแล้ว... ว่าเจ้า คือผู้ช่วยชีวิตข้า แม่มดแห่งจันทรา — นา
